Η ψυχή μου είχε νιώσει τη μοναξιά εδώ και καιρό. Στα βαθύτερα κύμματα του γαλαξία, μπορούσα να ερμηνεύσω το δικό μου μονόλογο. Το φεγγάρι είχε κάνει την εμφάνιση του δειλά-δειλά, λες και φοβόταν τους ανθρώπους. Πίσω από μια μάζα σκούρων συννέφων, η λάμψη του ήταν το μόνο στοιχείο που μπορούσε να ταξιδέψει τη μοναξιά μέχρι το ασήμαντο, μέχρι το λιγότερο, μέχρι την εξαφάνιση της. Όσο μαυρισμένη ήταν η ψυχή μου, τόσο κόντεψε να γίνει και το χαμόγελο του φεγγαριού, όταν η Γη τόλμησε ν’ αντισταθεί στην ομορφιά της φύσης, και θέλοντας να χαράξει το δικό της νοητό μονοπάτι, έκρυψε τον Ήλιο απ’ την Σελήνη. Η ζήλεια της Γης έκλεψε τη λαμπρότητα του φεγγαριού. Οι άνθρωποι το λένε “έκλειψη”. Η Σελήνη, το κρυστάλλινο φεγγάρι βρέθηκε στην παρασκιά της ατρόμητης Γης, και αφού έγινε το “μαύρο φεγγάρι”, οδήγησε το μυαλό μου σε άπιαστα όνειρα. Στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού, κατοικούσε η ομορφιά και η γαλήνη που εμείς οι άνθρωποι γυρεύουμε μια ζωή. Το φεγγάρι άρπαξε απ’ το χέρι τις καρδιές μα
[img]Το πιο πάνω αποτελεί απόσπασμα από το βιβλίο «Πλατωνικό Ταξίδι»
