Δεν ξέρω εσύ αν έρχεσαι πρώτη φορά εδώ, ή το έκανες ξανά στο παρελθόν. Αλλά αντιλαμβάνομαι πως θέλεις να μάθεις πράγματα για εμένα. Αυτό το blog είναι το επόμενο μετά από άλλες απόπειρες στο παρελθόν. Σε αυτό προσθέτω άρθρα είτε μέσα από το κομπιούτερ είτε μέσα από το κινητό όταν δεν προλαβαίνω αλλιώς. Να ‘ναι καλά η τεχνολογία.

Μόνος μου τα γράφω, μόνος μου τ’ ακούω; Με γονίδια περίεργα, από σκορπιστές πηγές, δημιουργήθηκα και γεννήθηκα το 1989 στη Λεμεσό, τη συμπρωτεύουσα της Κύπρου. Είναι ωραίος τόπος το νησί. Κάνει τη ζέστη του και μόνο όταν ξεχαστεί λίγο θυμάται να μας φέρει το Χειμώνα. Σ’ αυτή την πόλη, ανακάλυψα όσα άκουγα και άκουσα όσα δεν ήξερα. Από αυτό το μέρος, συνεχίζω να παθαίνω, να παίζω, μαθαίνω, να εργάζομαι. Είναι ωραίο όμως να γεννιέται κάτι δημιουργικό από αυτό το μαρτυρικό νησί.

Εγώ για κάποια χρόνια ξέφυγα σωματικά για να σπουδάσω στην Αγγλία, εκεί που πηγαίνει ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού της χώρας. Πρώτα στο Πανεπιστήμιου του Κεντ για το πρώτο μου πτυχίο στις Εργασιακές Σχέσεις και Διοίκηση Ανθρώπινου Δυναμικού, και ακολούθως λίγο πιο βόρεια, στο Νιούκασολ, ή Νιούκαστλ (δεν ξέρω αν υπάρχει σωστός τρόπος στα ελληνικά) για μεταπτυχιακό στη Διοίκηση Επιχειρήσεων. Δεν τρελαίνομαι για τη μόδα, γι’ αυτό και περνούν χρόνια να την καταλάβω. Θεωρώ μεγάλες προσωπικότητες τις Πριγκίπισσα Νταϊάνα, Μάργκαρετ Θάτσερ και την Άντζελα Δημητρίου… η κάθε μια με τον τρόπο της.

Το αιώνιο μου θέμα; Ποτέ και κανένας δεν πιστεύει την ηλικία μου γιατί φαίνομαι μικρότερος: δεν είναι πάντα καλό αυτό. Ομολογώ ότι βγάζω συχνά φωτογραφίες τις οποίες πριν μοιραστώ, συνήθως “πειράζω” με φίλτρα κτλ. Το παραδέχονται κι άλλοι αυτό; Αρκετά σαρκαστικός και γι’ αυτό δεν μπορώ τους ανθρώπους που δεν έχουν αίσθηση του χιούμορ αφού δεν μπορούν να με “προκαλέσουν”.

Βρίσκω το γυμναστήριο ως ένα βαρετό μέρος αλλά αντιθέτως μου φαίνεται πολύ πιο ενδιαφέρον το περπάτημα για ώρες. Δεν θα διαλέξω ποτέ παγωτό με γεύση σοκολάτας (μπλιάχ) θα τρέξω όμως σε γεύσεις από φρούτα. Εθισμένος στη συνεχή γνώση, κατά προτίμηση χρήσιμων πληροφοριών. Στο μυαλό μου κυκλοφορούν όμως και άχρηστες πληροφορίες όπως ότι το “στιγμιαίο λάθος” του Πασχάλη γεννήθηκε την ίδια ημέρα με εμένα, άλλη χρονιά. Θα εκπλαγεί όποιος με ρωτήσει για ταινίες και περιμένει απαντήσεις διότι δεν παρακολουθώ, εκτός εάν πετύχω καμιά τυχαία στην τηλεόραση ή προβληθεί στους κινηματογράφους κάποια που θα μου προκαλέσει την περιέργεια. Για να φανταστείς, η πρεμιέρα του Τιτανικού σαν χθες μου φαίνεται.

Όσα λέω, τα προσδιορίζω συνήθως στον ενεστώτα και σχεδόν πάντα στον ενικό αριθμό. Υπάρχει μια αμεσότητα έτσι, στο μήνυμα, στο συναίσθημα, στην αλληλεπίδραση. Σκέφτομαι διάφορα κι άσχετα πράγματα μέσα σε μια στιγμή. Δεν προσδιορίζεται η σκέψη μου σε συγκεκριμένο τομέα κι αυτό φαίνεται από όσα υπάρχουν σε αυτή τη σελίδα. Έτυχε να μιλήσω κάποτε στο φοιτητικό ραδιόφωνο του ΤΕΠΑΚ για ένα από τα βιβλία μου, το ΠΛΑΤΩΝΙΚΟ ΤΑΞΙΔΙ, κι αυτό μου θύμισε παλιές ραδιοφωνικές εκπομπές που κάναμε ως φοιτητές κάποτε, ερασιτεχνικά, στο “ράδιο Μούφα” όπως το ονόμασα που περιλαμβάνεται και στο ΜΠΟΥΧΕΣΑΣ ΚΑΙ ΑΝΩΜΑΛΗ, το δεύτερο μου βιβλίο. Κι άλλα βιβλία συμπληρώνουν τη λίστα: το ΛΙΓΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΑΚΟΜΑ υπόσχεται ένα συναίσθημα να κρατήσει όταν τα απλά στη ζωή γίνονται περίπλοκα και τα καινούρια μετατρέπονται σε συνηθισμένα. Η συλλογή του ΑΝΗΚΕΙΣ ΣΤΙΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΣΟΥ αναλύει την αιτία που επικρατεί κενό ανάμεσα στην έκφραση των ανθρώπων σε διάφορες περιπτώσεις αγάπης, και το γεμίζει με το απαραίτητο συναίσθημα που θα λύσει τη σιωπή τους. Έπειτα από χρόνια, κυκλοφόρησε το THE EMPLOYEE ENGAGEMENT LEVEL OF GENERATION Y IN CYPRUS, το οποίο αποτελεί μια έρευνα γύρω από το βαθμό που οι νέοι εργαζόμενοι της Κύπρου αισθάνονται “δεσμευμένοι” στο χώρο εργασίας τους και αναλύει τους παράγοντες που μπορούν να επηρεάσουν τη σχέση αυτή.

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΜΙΑ ΚΡΙΣΙΜΗ ΕΡΩΤΗΣΗ: ΓΙΑΤΙ ΓΡΑΦΩ;

Δεν ξέρω. Εσύ γιατί αναπνέεις; Το χρειάζεσαι. Εσύ γιατί ακούς μουσική; Σου αρέσει. Εσύ γιατί πήγες σχολείο; Έλα ντε, σε στείλανε. Εσύ γιατί φοράς αυτά τα ρούχα που φοράς (αν φοράς); Επειδή έτσι σου ‘ρθε.

Ε λοιπόν, γράφω για τους ίδιους λόγους. Επειδή έτσι μου ‘ρθε μια μέρα, επειδή στην πορεία μου άρεσε, επειδή έμαθα να γράφω όταν μικρό με στείλανε σχολείο. Προσπαθώ ακόμη ν’ ανακαλύψω εάν το χρειάζομαι κιόλας. Ίσως να μου είναι απαραίτητο για να περνάει η ώρα που δεν ξέρω τι άλλο να κάνω. Θυμάμαι ως παιδί πάντως, να είχα ένα “Γραφοτυπάκι”, το καινούριο φιλαράκι (όπως έλεγε η διαφήμιση – αν δεν το ξέρεις ή θυμάσαι, δες το εδώ), οπότε θεωρώ από τότε να είχα κάποια κλίση στον γραπτό λόγο.

Με αυτό τον τρόπο όμως, κρατάω σε εγρήγορση τον εαυτό μου και παίρνει τις άμυνες του όσο βομβαρδίζεται από τα Greeklish του σύγχρονου τρόπου ζωής. Αντιστέκομαι. Τα βιβλία που έχω γράψει έχουν το δικό τους χώρο σε αυτή την ιστοσελίδα.

Εκτός από εδώ μέσα, μπορώ να γράψω και αλλού, αναλόγως πρότασης, ιδέας και ενδιαφέροντος. Σε περίπτωση που υπάρχει κάτι να προτείνεις, πες το μου.

Επίσης, όσα γράφω συνήθως είναι βασισμένα στο χιούμορ. Στο σαρκασμό. Στην ειρωνεία. Στην πραγματικότητα. Επίκαιρα. Εάν σε περιλάβω ποτέ στα λόγια μου, μην με παρεξηγήσεις. Κατά βάθος είμαι καλός άνθρωπος. Επίσης προτιμώ να γράφω μικρές προτάσεις. Σαν αυτές.

Φιλικά,

Νεόφυτος