ΑΠΙΑΣΤΕ ΜΟΥ ΕΠΙΒΑΤΗ

Είναι φορές που οι αποστάσεις δεν μπορούν να ερμηνευτούν. Είναι φορές που τα συναισθήματα δεν μπορούν να συγκινήσουν το σύμπαν. Είναι αυτές οι φορές που τα λόγια μου χάνουν τις ευκαιρίες που γυρεύουν για να σε ταξιδέψουν στα δικά μου μονοπάτια. Οι ισορροπίες μέσα μου χάνονται γιατί υπάρχει κάτι που τις αποσυντονίζει, και κατά σύμπτωση όταν κάτι από εσένα βρίσκεται τριγύρω, η σκέψη σου, το άκουσμα σου, η παρουσία σου. Ο πυρήνας σου μαγνητίζει την ουσία της ύπαρξης μου και μαζί της βαδίζω τυφλά προς άγνωστες κατευθύνσεις, αλλά σίγουρα όμορφες.

Άπιαστε μου επιβάτη…

Στο τέλος του ταξιδιού, εκεί που αρχίζεις να φαίνεσαι, εκεί με αποσυντονίζει το κοίταγμα σου. Κι όλα παραλύουν. Πραγματικά, ένας άντρας νιώθει πολύ αδύνατος μπροστά σε μια γυναίκα, γιατί μηδενίζει όλα τα υπόλοιπα γύρω του. Πόσο μάλλον όταν το γυναικείο φύλο παρουσιάζεται με τη δική σου υπέροχη μορφή. Εκεί που σε συναντώ, νιώθω τον έρωτα που αγάπησα και την αγάπη που ερωτεύτηκα. Όμως το μικρό που μας χωρίζει, είναι και πάρα πολύ μεγάλο. Το λίγο κοντά σου μοιάζει πολύ μακριά σου.

Είναι σχετική η γραμμή από εμένα σε εσένα, αυτή η γραμμή που δείχνει την πορεία μας στο χρόνο, χωριστά ο ένας απ’ τον άλλον. Χωριστά, παράλληλα και απέναντι. Από μακριά κι αγαπημένοι! Αυτή τη διαδρομή όμως εγώ λογαριάζω με αόρατους αριθμούς, με τους οποίους ζωγραφίζω φτερά να σε βρω κάθε φορά που εξαφανίζεσαι. Με τον τρόπο αυτό κυκλοφορώ προσπαθώντας να προσδιορίσω ξανά τον σκοπό στη ζωή μου. Κι αυτό γιατί οι αποστάσεις μετριούνται σε συναισθήματα.

Τα παιδικά βλέμματα ανάμεσα μας δικαιολογούν τα λόγια που κρύβουμε μέσα μας. Οι σκέψεις σημαδεύουν τις αισθήσεις κυρίως τα ήσυχα δευτερόλεπτα της ημέρας. Κρύβω πολλά. Αρκετά που στοιχειώνουν το μυαλό. Όλα αυτά που όταν τα αγγίζεις, ακόμα κι αν δεν το καταλαμβαίνεις με τον τρόπο σου, προκαλούν ξεκούρδιστες ανάσες στην καρδιά.

Άπιαστε μου επιβάτη…

Δίπλα σου πεθαίνουν και γεννιούνται αυταπάτες. Στην αρχή του θαυμασμού σου φυλακίζονται τα παθιασμένα χάδια γιατί τα όρια της έλξης που τα εμπνέουν, περιορίζονται από την πραγματικότητα. Η δική μου αλήθεια άλλους προορισμούς ονειρεύεται, αλλά σε άλλα μέρη παραμένει. Κι αυτό σιγά σιγά γίνεται απωθημένο. Η σκέψη σου μετατρέπεται σε εμμονή. Η απουσία σου εφιάλτης. Το είδωλο σου ζωγραφιά.

Η ύπαρξη σου μεταφράζεται σαν έπαθλο από τη φύση. Οι σκηνές που βασίζονται στα σενάρια της φύσης και καμιά φορά μας φέρνουν κοντά, κόβονται ξαφνικά από τον σκηνοθέτη και κάνουν τα όνειρα να κατρακυλούν σαν σταγόνες της βροχής σε γυάλινο παγκάκι. Κάποιος παίζει παιχνίδια με τη λαχτάρα δοκιμάζοντας την υπομονή και την αντοχή μου. Αλλά πάντα το χαμόγελο που σου ξεφεύγει σε στιγμές αδυναμίας, κτίζει και πάλι απ’ την αρχή τη χαμένη μου αυτοπεποίθηση κι εγώ λιώνω δίπλα στο σώμα σου. Η παιδικότητα σου προσεγγίζει με αθώα βήματα τη μοναξιά μου και ψιθυριστά της δίνει μικρές πολύχρωμες χαρές.

Σαν κερί φωτίζεις ευαίσθητα σκοτάδια μέσα μου. Η απόσταση όμως που ουσιαστικά υπάρχει, με κάνει να δειλιάζω και πάλι κάθε φορά που δημιουργώ μοτίβα με χρώματα από το ουράνιο τόξο, αναγκάζοντας με να ρίξω μαύρη μπογιά από πάνω και να προσγειώσω το αεροπλάνο της ψυχής μου. Αυτά κάνει η πραγματικότητα. Αυτά κάνει η πραγματικότητα.

Είναι χειρότερο και μεγαλύτερο το κενό ανάμεσα σε δυο που είναι ομάδα. Γιατί είναι και δεν είναι. Εγώ νανουρίζω τις δυνάμεις μου φροντίζοντας τα πάντα γύρω σου κι εσύ σβήνεις γκρίζες ημέρες από το ημερολόγιο με την παρουσία σου. Τολμώ να κινδυνεύω τη ζωή μου μπαίνοντας σε περιπέτειες μαζί σου, έστω μόνος μου. Γίνομαι αντίλαλος της θέλησης σου για να σε αγγίζω σαν αέρας.

Τόσο κοντά, αλλά και τόσο μακριά… Εσύ απ’ εκεί, εγώ από δω… Γιατί όχι δίπλα-δίπλα; Δεν ξέρω. Κανείς δεν ξέρει. Ίσως είναι καλύτερα τώρα. Το σήμερα παρουσιάζεται πιο ποθητό με τα τωρινά δεδομένα. Να ζούμε σε αρμονία και να χανόμαστε άθελα μας στο αόριστο. Χωρίς φρένα ή φοβίες. Να ξέρουμε πως μπορούμε, αλλά να το αγνοούμε.

Δίπλα – Δίπλα, αλλά χωριστά…

Το πιο πάνω αποτελεί απόσπασμα από το βιβλίο «Πλατωνικό Ταξίδι»

[img]