ΜΙΑ ΑΙΣΙΟΔΟΞΗ ΣΤΑΓΟΝΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ

Θυμάμαι τότε που ήμουν ανήσυχος, τότε που αναζητούσα το επόμενο μου βήμα. Αντίκρυζα τον ήλιο και φοβόμουν να γελάσω, να νιώσω γαλήνη εκεί που για καιρό κυριαρχούσε αγωνία. Η θλίψη μέσα μου γινόταν τρόπος επιβίωσης μπροστά στην απειλή του ουράνιου θεάματος. Κι ο ουρανός να ορμάει σαν βίαιο τρένο στα όνειρα που φύτευα μέρα με τη μέρα στον κήπο εκείνο της ελευθερίας. Τον θυμάμαι να γεμίζει τις σκέψεις που έκανα σαν παιδί κι εγώ τότε, με χρωματιστές ελπίδες, να βάζει τις νότες στη γυάλα με τα ψάρια και τα δελφίνια να τραγουδούν περπατώντας στο δρόμο. Δημιουργούσε τη φαντασία μέσα μου με το δικό του τρόπο στηρίζοντας τα παιδικά μου σχέδια, τις αθώες ευχές που έκανα λίγο πριν τον ύπνο της σιωπής κάθε μικρή στιγμή μοναξιάς.

Σταθμός σιγουριάς για μένα δεν υπήρχε. Υποκρινόμουν πως ζούσα, υποκρινόμουν πως άντεχα. Σήμερα χάνομαι και το νιώθω. Μισό λεπτό απ’ τη ζωή ζητάω για να φωνάξω, να φωνάξω δυνατά και να πω αυτά που νιώθω. Να συλλαβίσω δυο-τρεις μικρές λέξεις που κρύβω βαθιά στην καρδιά μου, στην καρδιά που μονάχη της κι αυτή δίνει τον δικό της αγώνα επιβίωσης, που με τους δικούς της παλμούς δίνει το ρυθμό στο δικό μου γαλαξία. Οι πλανήτες κουδουνίζουν ξυπνώντας τη συνείδηση της ψυχής, βάζοντας την σε μια μακρά αγρυπνία.

Βραδιάζει απότομα και η λογική πετάει μέσα στα σύννεφα παίζοντας με τις σταγόνες της βροχής που δειλά δειλά απειλούν να την παρασύρουν. Μια απ’ εκείνες τις σταγόνες ξεφεύγει και καταλήγει αθόρυβα στο στήθος μου απάνω, βυθίζεται στο σώμα και κυλάει στις φλέβες της καρδιάς. Μια ζωντάνια ανθίζει και πάλι στο σκοτεινό δωμάτιο της καρδιάς και καθαρίζοντας από τις αμαρτίες υποκρισίας και ψεύδους, η νύχτα ξημερώνει και η μέρα αγκαλιάζει την αισιοδοξία του μυαλού. Η σταγόνα ξεφεύγει πάλι και αφήνει πίσω της το δικό της “Σ’ αγαπώ” σ’ ένα χαρτάκι κοντά στην έξοδο. Μια πρόθεση για έρωτα έφυγε μαζί της. Ο έρωτας όμως παίζει τα δικά του παιχνίδια…