ΚΑΡΔΙΑ ΗΦΑΙΣΤΕΙΟ

Ο ουρανός είναι καθαρός με κάποια μικρά σύννεφα να του κάνουν παρέα. Ίσως από το ηφαίστειο, όχι της Ισλανδίας, αλλά του πόθου. Άθελα μου ψάχνω τη μορφή σου ανάμεσα σ’ αυτά τα σύννεφα, ενώ τα χαρούμενα πουλιά σχηματίζουν τ’ όνομα σου πάνω από τα σπίτια των κατοίκων. Στην απουσία σου αγγίζω τα πουλιά από μακριά λες και είναι πιόνια και τα τοποθετώ δίπλα μου, μπροστά μου, γύρω μου, όπου δηλαδή θα ήθελα να σε έχω. Στην παρουσία σου γίνομαι εγώ πουλί και πετάω από ευτυχία, χαρά και τρέλα. Τότε είναι που νιώθω πιο σίγουρος για τα πάντα. Το ζευγάρωμα των σκέψεων, που έχουν εσένα αφορμή, γεμίζει τη ζωή με φανταστικές αποχρώσεις και ξεκούραστες ανάσες που δροσίζουν κάθε ανάμνηση. Πάντα κάτι σε θυμίζει. Κάτι που προκαλεί μελαγχολία ή ελπίδα. Ή και τα δυο μαζί σε κάθε νέα αρχή, σε κάθε νέα μέρα.

Την αυγή με ξυπνούν οι ηλιαχτίδες που ζεσταίνουν σαν τις αγκαλιές και τα φιλιά σου, πολυπόθητες αξίες το Χειμώνα, το Καλοκαίρι, το Φθινόπωρο και την Άνοιξη. Θα ήθελα μονάχα να ήμουν έστω μια φορά στα όνειρα σου, ή στην πιο όμορφη και αισιόδοξη σου σκέψη. Και τότε εγώ θα παλέψω να χαράξω τις επιθυμίες σου έντονα στην ψυχή μου σαν ζωγραφιές που ξεχωρίζουν. Θα σαγηνέψω τους κτύπους της καρδιάς σου και θα τους ταξιδέψω στο πιο μαγικό μέρος όπου θα κτυπούν σαν τρελοί. Ο δρόμος αυτός δεν θα είναι ψέμα, αλλά ένα όμορφο μονοπάτι που θα ανοίγει σε μια ψυχική ηδονή αγάπης γεμάτο απολαύσεις. H αλήθεια του ταξιδιού αυτού θα μας οδηγήσει μαζί σε στιγμές γεμάτες με μεθυστικά συναισθήματα.

Οι ηφαιστειακές εκρήξεις δηλώνουν παρόν τρομάζοντας τις ευαισθησίες της ψυχής. Η καλαισθησία των χειλιών αναζητούν το κρασί σου παθιασμένα μέσα στη λάβα του κορμιού σου. Ο κόσμος σου ξεγυμνώνει τον πλανήτη μου και το μυαλό κολυμπά στον ωκεανό των δυνάμεων σου. Αφιερώνονται τα πάντα στο όνομα σου. Ψυχή και σώμα δίνονται ολοκληρωτικά στο κορμί σου το θαυματουργά υπέροχο. Όσο κρατάει μια ζωή θα σε φαντάζομαι δίπλα μου. Μοιάζει πολύ λίγος χρόνος το «για μια ζωή», αλλά εγώ πάλι θα αισθάνομαι τα χάδια σου στο λαιμό μου, πρωί, μεσημέρι, βράδυ. Κι αν είναι φαντασία, θέλω εσύ να κλέβεις τα «θέλω» μου όσο εγώ θα γράφω σε κάθε βοτσαλάκι της γης από ένα ποίημα. Κι ας είσαι εσύ το πιο γλυκό στιχάκι.

Ο ανέκφραστος καθρέφτης του δωματίου γίνεται καταρράκτης δακρύων τα βράδια. Γιατί δεν σε βλέπει. Μέσα στις σταγόνες του το βλέμμα μου τρομάζει. Το φεγγάρι παίρνει τη θέση των πρωινών ηλιαχτίδων και φωτίζει την νυχτερινή καθημερινότητα μου με το είδωλο σου στις σκοτεινές περιπλανήσεις μου. Και με το αντίκρυσμα του προσώπου σου, καταφέρνω και νικώ όλους τους φόβους μου βγαίνοντας κερδισμένος στο παιχνίδι που παίζουν οι καρδιές μας κρυφά, άθελα μας χωρίς να το ξέρουμε. Ίσως και να το γνωρίζουμε όμως και να κάνουμε πως το αγνοούμε.

Το φυλαχτό σου είμαι εγώ και σε προσέχω πολύ περισσότερο απ’ ότι τον εαυτό μου. Συντροφεύω τις ανησυχίες σου και γιατρεύω τους πόνους που σε στεναχωρούν. Κλέβω όμως και τις χαρές σου γιατί είμαι ζηλιάρης και θέλω να έχω κι εγώ τέτοιες στιγμές. Θέλω να γεύομαι μαζί σου και να χαίρομαι με τις χαρές σου. Πάντα γύρω από εσένα, σαν καπνός ηφαιστείου.

Το πιο πάνω αποτελεί απόσπασμα από το βιβλίο «Πλατωνικό Ταξίδι»

[img]