Η ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΟΥ ΔΙΠΛΟΦΕΓΓΑΡΙΟΥ

Δεκέμβριος, τελευταίος μήνας. Και τα δώρα δεν σταματούν αλλά αρχίζουν. Εκτός όμως από αυτά που πάνε κι έρχονται τα Χριστούγεννα, φέτος έχουμε κι ένα διπλό δωράκι από τη φύση, τουλάχιστον φέτος, ένα στην αρχή κι ένα στο τέλος του μήνα. Κι αυτό είναι το φεγγάρι που θα εμφανιστεί ολόγιομο δυο φορές χαρίζοντας μας το μαγευτικό του φως που θα απλωθεί βελούδινα πάνω από τα σπίτια και θα γεμίσει με ζωή τα δρομάκια στα δάση, όταν η λάμψη του θα διαπερνά τα φύλλα και τα κλαδιά των δέντρων. Διπλοφεγγάρι!

Οι εραστές των λέξεων θα παραληρήσουν στην ανατολή του φεγγαριού, όταν αυτό θα ξεπροβάλει σαν απειλή από τον μακρινό ορίζοντα. Τα νερά θα σιωπήσουν. Ο κύκλος της Σελήνης μοιάζει με φανάρι. Κι όμως, είναι λες και ο Δημιουργός ψάχνει να βρει κάτι… Μήπως την αθωότητα ή την καλοσύνη; Μήπως την ευαισθησία της ουράνιας ύλης; Ή μήπως το άυλο παραμύθι στο οποίο αποτελούμε όλοι μας τους πρωταγωνιστές;

Το πνεύμα ορμάει στη στιγμή και καταπίνει τις αναμνήσεις χωρίς δισταγμό, προκαλώντας τη σκέψη. Κι η σκέψη ονειρεύεται το αύριο που πάντα μοιάζει καλύτερο, κι ας μην είναι στο τέλος. Τουλάχιστον ελπίζουμε. Τα μάτια ξεγελούν όταν κοιτάζουν στο απέραντο. Όχι από κούραση, αλλά από αναμονή. Περιμένουν την αφορμή για να ταξιδέψουν μέσα σε ανύποπτο χρόνο, στον Παράδεισο της μουσικής. Εκεί όπου δημιουργεί τις νότες το φεγγάρι, κι ερμηνευτές γίνονται οι φόβοι. Μάλλον κάτι σε ροκ μοιάζει να είναι αυτή η μελωδία.

Στοίχημα θα βάλω, ώστε να κερδίσω. Θα ποντάρω στο καλύτερο, γιατί για μένα δεν ήρθε. Το πιστεύω. Το νιώθω. Αλλά δεν ξέρω αν είναι μακριά ή κοντά. ΥΠΑΡΧΕΙ όμως. Άν είναι θα έρθει όταν θέλει αυτό, κι όχι όποτε το θέλω εγώ. Κι αυτό γιατί του αρέσει να μου παίζει το «δύσκολο», ό,τι κι αν είναι αυτό το «καλύτερο». Ποδήλατο; Καρδιά; Σοκολάτα;

Μα κι άν ήρθε το καλύτερο και δεν το πρόσεξα; Ή άν το αγνόησα;
Άν δεν γεμίσω το «είναι» μου, το φεγγάρι θα είναι ο μόνος σύμμαχος μου μιας κι αυτό μονάχο του είναι. Πω πω… πάλι με το «αν» μιλάω. ΑΝ ΑΝ ΑΝ… είναι άσχημη λέξη τελικά αυτή. Σου προκαλεί ανασφάλειες, και εμφανίζεται εκεί όπου υπάρχουν αδύνατοι χαρακτήρες ή ψυχές. Πρέπει να γίνει «θα». ΘΑ ΘΑ ΘΑ!!! Αλλά και το «θα», δεν με γεμίζει… με κάνει επιφυλακτικό. Δεν είναι καθόλου αγχολυτικό, όπως μία βόλτα ξυπόλυτος.

Πάλι με έριξες στα βαρετά, πάλι μου έδωσες τη δόση μου, Φεγγάρι!
Κι η μελωδία που έλεγα πρίν, τελικά δεν είναι ροκ. Όχι δεν είναι, γιατί θα είχα πονοκέφαλο τώρα. Αλλά εδώ και ώρα έχω την ηρεμία, όπως πάντα άλλωστε, απλώς τώρα είναι πιο ανάλαφρη. Δεν ξέρω πως, αλλά είναι διαφορετική. Κάτι θα έριξες από εκεί πάνω, άτιμο!

Μπαλάντα είναι η μελωδία τελικά… Και είναι προτιμότερο!

[img]