ΔΕΙΛΑ ΑΙΣΘΗΜΑΤΑ

Την ώρα που όλοι γύρω μου χαμογελούν και τα πουλιά πετούν από δω κι από κει, μέσα μου ξέρω πως ζει ένα φτωχό παιδί με σχισμένα ρούχα και κομμένα παπούτσια. Το πρόσωπο του είναι γεμάτο με μαυράδες και στάζει νερά από το δρωμένο του μέτωπο. Το μικρό αυτό παιδί αντιπροσωπεύει τα δικά μου κρυφά δειλά αισθήματα που δεν μπορούν να βγουν στον πραγματικό κόσμο, γιατί αν τολμήσω και τα δείξω, όλοι θα με κοροϊδεύουν και να με υποτιμούν. Νιώθω το παιδάκι αυτό να ψάχνει μέρος να κρυφτεί από τα μάτια του κόσμου και τα σχόλια των περαστικών, που το μόνο που καταφέρνουν είναι να κόβουν τα πόδια του σιγά σιγά, και να σκοτώνουν τις ελπίδες του για μια καλύτερη και πιο ουσιώδη ζωή.

Στην προσπάθεια του να ξεφύγει από την κόλαση, χάνει τον κόσμο κάτω απ’ τα πόδια του και η ψυχή πέφτει μέσα σαν μια πέτρα που κατρακυλά από το βουνό μια χιονισμένη και βαριά μέρα. Ο κόσμος είναι άκαρδος και με δηλήτήριο στο αίμα του. Μεσα στην απόγνωση μου ψάχνω μια αποζημίωση από τη ζωή, επιστροφή χρημάτων ίσως, μόνο που τα χρήματα σ’ αυτή την περίπτωση είναι μια καινούρια ζωή, λίγα χρωματιστά και μυρωδάτα ρουχαλάκια, δυο παντοφλίτσες με αρκουδάκια.. απ’ αυτές που είδα στη βιτρίνα χθες την ώρα της βροχής. Απ’ αυτές που όλοι μπορούν να αγοράσουν όταν εγώ δεν έχω να γευτώ ένα αμύγδαλο, μια γουλιά ζεστής σοκολάτας…

Κοιτάζω μέσα σ’ ένα παλιό κατάστημα με σπασμένο τζάμι… κάποτε ήταν ξυλουργείο…! Κάτω στο πάτωμα υπάρχει πεταμένη μια παλιά κορνίζα σκονισμένη. Την κοιτάζω για ώρα και μέσα της έχω την ψευδαίσθηση πως σχηματίζονται διάφορα σχήματα, κύκλοι, τρίγωνα, τετράγωνα… χρώματα να ανακατεύονται δημιουργώντας απίστευτες εικόνες. Προσηλωμένος στο όλο θέαμα, παύω να κοιτώ και γυρίζω απότομα πίσω όταν ακούω ένα θόρυβο.
Τρομαγμένος κοιτάζω δεξιά κι αριστερά και αντιλαμβάνομαι πως ήταν ένας γάτος. Γυρίζοντας το βλέμμα μου στην κορνίζα, συνειδητοποιώ πως όλα ήταν παραισθήσεις… η πραγματικότητα ήταν μια: ζώ ακόμη στην μουντή, ανιαρή και άχρωμη ζωή που ζούσα μέχρι τώρα… και θα συνεχίσω να ζω!

[img]