ΨΑΧΝΩ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ

Ποτέ ξανά εγώ δε θέλω να δακρύσω,
ποτέ ξανά στα παλιά δε θα γυρίσω,
ποτέ ξανά δε θα χαθώ δε θα λυγίσω,
ποτέ ξανά να με σκοτώσουν δε θ’ αφήσω…

Φοβάμαι να γυρίσω το κεφάλι μου ψηλά, τρέμω να μιλήσω για μένα, διχάζομαι ανάμεσα σε ζωή και θάνατο. Κοιτώ τον κόσμο γύρω μου και ξέρω πως ζω μόνος μου στο μαρτύριο μου, ενώ όλοι αυτοί χαίρονται και απολαμβάνουν τα αγαθά που τους προσφέρονται. Εμένα θ’ αγαπάω, εμένα θα πονάω, εμένα θα κοιτάω τώρα πια…
κανέναν δε ρωτάω, στα πόδια μου πατάω, ζωή μου σου χρωστάω τόσα πολλά…

Θέλω να ζήσω ανθρώπινα, να νιώσω την καρδιά να φωνάζει από πάθος και τη φωνή μου να τρέμει από το άγχος της αγάπης. Θέλω να βραχούν τα χείλη μου από τα χείλη αυτής που θα αγαπήσω και θα μ’ αγαπήσει. Θέλω να κρατήσω στο χέρι μου το χέρι της, να αγκαλιάσω τη μέση της, να της χαϊδέψω τα μαλλιά και να μυρίσω το άρωμά της. Θέλω να της χαρίσω ότι θέλει, να της δώσω το πιο μικρό και φτηνό δώρο, όμως μεγάλο και ακριβό σε νόημα. Θα έχει τα αισθήματα μου για αγκαλιά και μένα να την νοιάζομαι.

Ζω στην ιδέα πως θα ξεκινήσω κάποια μέρα απ’ το σπίτι και μέχρι να γυρίσω θα είμαι ερωτευμένος. Ζω στην ιδέα πως σ’ εκείνη τη βόλτα θα συναντήσω στα ξαφνικά μια ύπαρξη που θα με αναστατώσει, και θα με γεμίσει με σιγουριά για να κερδίσω την εμπιστοσύνη της, και θα νιώσει για μένα ότι κι εγώ γι’ αυτήν. Να μιλήσουν τα μάτια μας και να σωπάσει το στόμα μας…

Δεν θα φύγω από τη ζωή αν δεν τα χάσω όλα σε μια αγάπη, σε έναν παρανοϊκό έρωτα, σε μια τρελλή κούρσα της καρδιάς!!! Ας είχα τη δύναμη το όνειρο αυτό να κρατήσω, πριν ξημερώσει και αντικρύσω την μαύρη αλήθεια χάνοντας τα πάντα!

Που να΄σαι τώρα που κρυώνω και φοβάμαι
μέσα στο σώμα σου εγώ θέλω μόνο να΄μαι…

Κι όλο αφήνομαι, παραδίνομαι, κλείνω τα μάτια μου και ψάχνω εσένα μόνο… εσένα που θα ‘ρθεις κάποτε, μα το καθυστερείς για να με κουράσεις, να με βασανίσεις, να με εξοντώσεις. Ο έρωτας είναι άπιστος απέναντι μου γιατί με πουλά και πάει να βρεί άλλους. Λένε πως όταν θέλεις κάτι δεν το βρίσκεις και πως αν δεν το ψάχνεις έρχεται από μόνο του. Από τη μέρα που γεννήθηκα ακόμη περιμένω, όλο περιμένω μα στην άκρη του τούνελ τίποτα δε φαίνεται. Κανένα φως. Ακουμπάω το αυτί μου στις γραμμές του τρένου μα τίποτα δεν ακούω… Κανείς δεν έρχεται. Το βαγόνι μου αργεί… Αργεί πολύ… Μήπως χάλασε για πάντα; Με την τύχη που έχω, άν έρθει ποτέ το τρένο για μένα, εγώ θα είμαι στο αεροδρόμιο (τραγική ειρωνία).

Ποιός θα μου πει το σ’ αγαπώ, ποιός θα με κάνει να το πω που το ‘χω φυλαγμένο;
είμαι γεμάτος από στιγμές, από χαρές και μαχαιριές μα ακόμα περιμένω…

Σε περιμένω να ‘ρθεις…
Τα δικά σου φιλιά τα χαμένα, νοσταλγώ…
Απροστάτευτα μένουν τα βράδια…

Φοβάμαι την επόμενη φορά που θα κτυπήσει το τηλέφωνο. Μπορεί να είσαι εσύ που περιμένω και κολλήσω το αυτί μου στο ακουστικό, μα όταν έρθει η ώρα που θα κλείσεις, θα μείνω εκεί σαν άγαλμα ελπίζοντας να σε ξανακούσω. Θα σιγοτραγουδώ “Μακριά σου πως θ’ αντέξω, πόσο θα ‘θελα να ήμουνα εκεί, να μπορούσα απλά να τρέξω και να σπάσω της σιωπής τη φυλακή.. μείνε λίγο στη γραμμή.. Μείνε άλλο ένα λεπτό, αναπνέω κάθε σου λέξη, κόλλησα το ακουστικό, στην καρδιά μου για ν’ αντέξει… μέσ’ το σώμα μου η φωνή σου, παιζει σαν μικρό παιδί κι ονειρεύεται μαζί σου”!

Αυτή την ώρα που σε σκέφτομαι, έστω κι αν δεν υπάρχεις… βουρκώνω! Γιατί να έχω μια καρδιά ολόκληρη, και να μην την μοιράζομαι με κάποιο άλλο άτομο; Τότε θα έχουμε και κοινό στόχο… να την κρατήσουμε ζωντανή για πάντα. Για να μείνει ζωντανή πρέπει να βρίσκει συχνά το άλλο της μισό. Κι αυτό το μισό θα το κρατάς εσύ. Και μόνο τότε θα ξέρω πως είναι σε καλά χέρια, γιατί η καρδιά μου είναι από γυαλί, και δεν πρέπει να τη δώσω σε χέρια που τρέμουν, αλλά σε χέρια που θα την κρατήσουν σφικτά και θα την αγκαλιάζουν με ιδιαίτερη φροντίδα..!

Δε θέλω να μου χαρίσεις μόνο ένα βράδυ και το άλλο πρωί να είμαι ξένος. Αν το κάνεις αυτό να ξεχάσεις το όνομα μου για πάντα και ότι θυμίζει εμένα θα χαθεί με την αυγή. Εγώ ζητώ κάτι παραπάνω…

Αν η ζωή είναι μια κλωστή, θα περπατήσουμε πάνω σ’ αυτήν μαζί και όχι χώρια. Ή κι οι δυο μας ή κανείς!
Δεν ξέρεις ποτέ, τι κρύβει η ζωή, ο χρόνος περνά, μια αγάπη θα ‘ρθει..!

Άλλοι μιλούν για την αγάπη με λόγια άσχημα, και άλλοι με λόγια πιο γλυκά. Εγώ μιλώ για πράγματα που δεν είναι υπαρκτά. Δεν αντίκρυσα την αγάπη ακόμη, δεν κράτησα την αγάπη, δεν την φίλησα…
Η αγάπη είναι στο πρόσωπό του ατόμου που θα έρθει και χωρίς να πει τίποτα, θα με τραβήσει και θα μου τη δώσει, όπως η Παναγία που χαρίζει άφθονη αγάπη σ’ όποιον τη ζητήσει. Γιατί όμως εκείνη την αγάπη να τη βρίσκουμε πιο εύκολα απ’ ότι την αγάπη του συνανθρώπου μας, του ατόμου με το οποίο ήρθαμε πιο κοντά, του ατόμου που βλέπουμε μπροστά μας και μπορούμε να αγγίξουμε;

[img]