Category / ΑΡΘΡΑ / ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ο κόσμος αυτός ο θλιβερός ειρήνη, αγάπη και μεράκι τι ανέμελο παιδάκι στης παντομίμας τον ρυθμό τον μαγικό Ζούμε, υπάρχουμε Μιλάμε, γελούν Τα σύννεφα κρυφοκοιτούν Η ζωή ξαγρυπνά, με ξυπνά Κάπου εκεί…

Μέσα στην βιασμένη από το φεγγάρι νύχτα του ημερολογίου και τον ρυθμικό κτύπο της φλέβας, η ενορχήστρωση της διάθεσης ακολουθεί δυναμικά το κέφι της παρέας. Το τσούγκρισμα των ποτηριών τονίζει την ανάγκη…

Μέσα στις στιγμές περιπλανιέμαι και γυρίζω, και γυρίζω χωρίς σταματημό. Στους τυφώνες του μυαλού το κύμα σπάει στα βοτσαλάκια της ανάμνησης που δειλά δειλά δημιουργούν μια εικόνα θαυμάσια, μια ζωγραφιά πελώρια ίσα…

Θυμάμαι πολύ καλά εκείνες τις φορές. Έφυγαν και αυτό πόνεσε! Ξαναήρθαν και πάλι πόνεσε. Δεν ήταν σταθερή η αξία τους. Ή μάλλον δεν ήταν ποτέ ικανοποιητική. Τι κι αν κάποτε ένιωθα μέσα…

Σαββατόβραδο Μαρτίου… Κι έτσι όπως συνηθίζω τα βράδια, έτσι και σήμερα καθισμένος πίσω από το παράθυρο που οδηγεί στον πραγματικό κόσμο και μπροστά στον άλλο μου εαυτό που γκρινιάζει κάθε λεπτό και…

Θυμάμαι τότε που ήμουν ανήσυχος, τότε που αναζητούσα το επόμενο μου βήμα. Αντίκρυζα τον ήλιο και φοβόμουν να γελάσω, να νιώσω γαλήνη εκεί που για καιρό κυριαρχούσε αγωνία. Η θλίψη μέσα μου…

Έλα. Προχώρα και δώσε το παρόν σου. Αφήνονται όλα τα παράθυρα ανοικτά μονάχα για σένα, δείχνοντας σου αυτό που πρέπει να ακολουθήσεις για να φτάσεις σ’ ότι δεν είχες να σε γεμίζει…

Γιατί; Γιατί; Είναι το άγγιγμα θανάτου σιωπή, ενός βουβού για στήριγμα, ζωή. Γιατί; Γιατί; Φτερωτή θάλασσα: ψυχή ζωγραφίζει, λαός αθάνατος αγάπη θυμίζει.

Σαν φτερό που πέφτει ή φύλο που κιτρινίζει, έτσι και η ζωή αφήνεται στο πέρασμα του χρόνου. Η μοναξιά με την ανελέητη δύναμή της συγκλονίζει την τρικυμία του χρωματιστού ωκεανού της ανάμνησης…

Η ψυχή μου είχε νιώσει τη μοναξιά εδώ και καιρό. Στα βαθύτερα κύμματα του γαλαξία, μπορούσα να ερμηνεύσω το δικό μου μονόλογο. Το φεγγάρι είχε κάνει την εμφάνιση του δειλά-δειλά, λες και…