Απ’ το πουθενά…

Πέλαγος ολόκληρο ο πόθος που σίγουρα θα σε έπνιγε. Το πάθος θα σε βούλιαζε μέχρι τον πάτο του καρδιακού ωκεανού μου. Το ειρωνικό της υπόθεσης θα ήταν να ξέρεις να κολυμπάς. Εγώ όμως σ’ αυτή τη φάση θα ήθελα να μην ήξερες, για να σε βλέπω να σε καλύπτουν τα νερά μου ώστε να σε δρόσιζαν όταν θα σε ζάλιζε η φουρτουνιασμένη ξηρασία της καρδιάς σου.

Απ’ το πουθενά έκανες νόμιμη την αμαρτία. Σκλάβωσες τον νόμο της φύσης σε μια παγίδα χωρίς επιστροφή. Η έλξη έγινε περιπέτεια στα αποτυπώματα της ψυχής σου. Με μια αισθησιακή περιέργεια στην άκρη του ματιού, το βλέμμα καρφώνεται στα μάτια σου όταν δεν το αναζητάς και ξεφεύγει γλυστρώντας με τον πιο παιδικό τρόπο όταν το πυροβολείς με τα λαμπερά δικά σου μάτια.

Τα καθημερινά μου βήματα γίνονται μοτίβα που οδηγούν στη δική σου πατέντα, την πρωτοποριακή και μοναδική. Σφηνώνονται δικά σου ηχητικά ακούσματα παντού σε όλο το μεγαλείο του σύμπαντος.

Κι εσύ, σαν όνειρο με γεύση αστερόσκονης υπηρετείς ανέκφραστα συναισθήματα που μέχρι τώρα αγνοούσα πως υπάρχουν…