ΑΚΟΥΣΑΝ ΤΗ ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

Σημείωση: Η Αυγή και Ήλιος είναι τα ονόματα δύο ηρώων, συμβολικών προσώπων.

Έζησαν στο όνειρο με οδηγό το Θεό Έρωτα. Όσο περνούσε ο καιρός, τα φεγγάρια άλλαζαν. Όσο τα φεγγάρια άλλαζαν, ο ήλιος ζέσταινε όλο και πιο πολύ. Όσο ο ήλιος ζέσταινε, τα λουλούδια μεγάλωναν και άνθιζαν. Όσες αλλαγές κι αν γίνονταν σ’ όλο τον κόσμο, σ΄ όλο το γαλαξία, υπήρχε ένα πράγμα που δεν επηρεαζόταν ποτέ και από τίποτε. Ο Ήλιος και η Αυγή συνέχισαν να αγαπιούνται όπως αυτοί ήξεραν. Κι αφού είχαν πάρει μια πορεία κι έγιναν όλα ρουτίνα, τίποτα δε θα μπορούσε πλέον ν’ αλλάξει οτιδήποτε μέσα σ’ αυτό. Οι δυο τους είχαν γίνει μια δύναμη και μαζί μπορούσαν να ελέγξουν την ευτυχία τους ακόμη και να παλέψουν για να την προστατεύσουν. Σίγουρα όμως δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί ν’ αλλάξει ανάμεσα τους. Ίσως όμως και να μπορούσε, φυσικά όμως προς το καλύτερο. Και έφθασε τότε μια μέρα, που άλλαξε τα πάντα. Μια μέρα όπως όλες, με καμία απολύτως διαφορά. Η κίνηση στους δρόμους ίδια, τα παιδιά στις πλατείες όπως πάντα έπαιζαν, οι ψαράδες έπλεαν με τη βαρκούλα τους και τα πουλιά κελαηδούσαν. Η μέρα έφυγε και το βραδάκι ήρθε. Οι θόρυβοι της πόλης έπεσαν ενώ τα φώτα άναψαν φωτίζοντας τον κόσμο όλο, δημιουργώντας παράλληλα μια ζωγραφιά γι’ αυτούς που έβλεπαν από ψηλά, για τους πιλότους, για τους αστροναύτες, και γι’ άλλους ταξιδιώτες. Οι παλμοί πήραν άλλο ρυθμό, εντονότερο. Η φαντασία περιορίστηκε αλλά δε σταμάτησε. Πήρε μονάχα άλλη διαδρομή, μόνο και μόνο από το άκουσμα της φωνής, μιας αγγελικής φωνής, μιας φωνής που περίμεναν να ακούσουν εδώ και πολύ καιρό. Περίμεναν μέχρι να προσπαθήσουν μαζί για το επόμενο βήμα, που ήταν αυτό. Να ακούσουν τις φωνές τους. Δέκα λεπτά ήταν αρκετά για να αλλάξουν τα πάντα μέσα τους, όλα τα πιστεύω και τον τρόπο σκέψης. Μάλλον, όχι τόσο τον τρόπο σκέψης όσο τα θέλω τους. Οι ψίθυροι αγκάλιασαν τις καρδιές τους. Δημιουργήθηκαν πεντάγραμμα στο δικό τους μυαλό βάζοντας για νότες τις συλλαβές των δικών τους φράσεων. Η μελωδία είχε σαν ρυθμό τα ηχητικά κύμματα της φωνής τους που ξεκινούσαν από τις φωνητικές χορδές του ενός, και περνώντας από το λαιμό και το στόμα του ενός κατέληγαν στο αυτί του άλλου. Η χαρακτηριστική αυτή διαδρομή των κυμάτων, θα μπορούσε να ταυτιστεί με την απόσταση που υπάρχει ανάμεσα στο μυαλό και την καρδιά. Αυτά που θέλει και ζητά η καρδιά, τα αμφισβητεί το μυαλό. Είναι το αιώνιο πρόβλημα που κάνει τον άνθρωπο να αμφιταλαντεύεται για τις οποιεσδήποτε αποφάσεις, κινήσεις ή πράξεις του. Ο Ήλιος και η Αυγή μπορεί να πέτυχαν κάτι που ήθελαν εδώ και καιρό, όμως ήθελαν «κι άλλο». Κι αυτό το παραπάνω, το προσπάθησαν με την πρώτη κιόλας ευκαιρία, δεν έχασαν στιγμή. Κι όταν έβαζαν κάτι στόχο, τίποτα δεν τους εμπόδιζε, όπως για παράδειγμα να μείνουν δεμένοι για πάντα. Το έλπιζαν!

[img]

Το πιο πάνω αποτελεί απόσπασμα από το βιβλίο «Πλατωνικό Ταξίδι»