ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΗΤΑΝ ΨΕΜΑ

Δεν γίνεται να πιστέψω ή έστω να νιώσω, πως όλο αυτό δεν ισχύει, γιατί πολύ απλά αντιλαμβάνομαι να συμβαίνει έντονα. Πώς θα γινόταν άραγε να αρνηθώ κάτι που με τον τρόπο του με κάνει να του δίνω το πράσινο φως να μου αφήσει σημάδι;

Όσο εξωπραγματικό κι αν μοιάζει, είναι δύσκολο να φανταστώ το αντίθετο, γιατί κι αυτό τώρα δεν το φαντάζομαι, το αισθάνομαι. Μου κόβει τη φόρα και με προσγειώνει την ίδια ώρα που με γεμίζει με όρεξη να τρέξω προς κάθε κατεύθυνση. Χωρίς σταματημό. Εκτός αν πέσω πάνω σε σένα. Εσύ είσαι η αρχή και το τέλος.

Το ζω, είναι βέβαιο αυτό. Σε σκέφτομαι κι αυτό φαίνεται από τις αμέτρητες στιγμές που χαζεύω. Ίσως να ρεζιλεύομαι στους γύρω μου, αλλά δεν με πειράζει. Δεν με νοιάζει. Δεν είναι πρωταπριλιάτικο αστείο. Θα ήταν εάν το ζούσα μόνο για ετούτες τις 24 ώρες, αλλά είναι που τόσο καιρό με κυριεύει και μάλλον για ακόμη περισσότερο θα με ταλαιπωρεί, με την καλή έννοια φυσικά.

Εκεί που σε συναντώ για λίγο όταν και ξεφεύγουν οι ματιές μας την αμέσως επόμενη στιγμή, μόνο τότε λέω πως μου κάνει φάρσα η ζωή. Γιατί είναι σαν να με δοκιμάζει. Τόσες φορές το έκανε, δεν πήρε την απάντηση; Δεν κατάλαβε πως μεγαλύτερη δοκιμασία από την αναμονή δεν υπάρχει;

Μία αναμονή που ηρεμεί από τη φωνή σου. Που θα νανουρίζεται από τους ψιθύρους σου όταν έρχεσαι πιο κοντά. Και που θα εξαφανίζεται όταν θα πνίγονται οι φωνές μας μεταξύ τους όταν η απόσταση των αναπνοών μας θα έχει πια μηδενιστεί.

Γι’ αυτό δεν μπορώ να πω ότι είναι ένα ψέμα όλο αυτό. Γιατί δεν ονειρεύομαι πως σε γνώρισα. Δεν είναι μύθος. Δεν είναι της φαντασίας μου. Είναι η αλήθεια. Έγινε πραγματικά και ορίζει πλέον. Ορίζει εμένα. Προσδιορίζει εμένα μέσα στο αχανές σύμπαν. Καθορίζει τα σημαντικά που ξεκινούν από σένα και φθάνουν πάλι πίσω σε σένα. Γιατί τώρα καταλαβαίνω πως κανείς δεν θα μπορούσε να μην είναι κοντά σου. Έτσι, νιώθω κι εγώ σημαντικός ξαφνικά που σε έχω προορισμό σ’ αυτό μου το ταξίδι…

[img]