Ο ΒΙΟΠΑΛΑΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑΣ

Αρχίζω και λατρεύω τους ανθρώπους που βρίσκονται πίσω, μπροστά ή δίπλα μου. Αυτοί που κυκλοφορούν γύρω μου και συμβαδίζουν μαζί μου στα ήρεμα και μοναχικά μονοπάτια της εικονικής φύσης του μυαλού. Ο καθένας με την δική του πυξίδα όμως η πορεία μας κοινή. Φίλοι. Αχ φίλοι. Όσο κι αν τους είχα ή τους έχω ακόμα χωρίς να ένιωθα έως τώρα την σημασία τους στο περιβάλλον μου, η λατρεία που ανθίζει τώρα γι’ αυτούς συναρπάζει. Στέκονται ή κάθονται, χορεύουν ή παίζουν, μα πάντα είναι εκεί να σε ακούσουν, να τους ακούσεις και να χαρίσουν τα πάντα. Είναι εκεί που είναι για να γεμίζουν το τσουβάλι τους με όσα θα τους φορτώσουμε όταν θα θέλουμε να ξαλαφρώσουμε το είναι μας. Δεν παραπονιούνται όμως γιατί δεν κουράζονται. Η πλάκα που σου κάνουν με ένα χαμόγελο πλατύ, αγγίζει την αθωότητα της τέλειας φιλίας και οι ατάκες σε κάθε ποιητική τους στροφή ζωγραφίζουν τη στιγμή με πολύτονους ήχους. Γι’ αυτό και δεν θα μπορούσα απλά να λατρεύω το ότι κάποιοι άνθρωποι γύρω μου απλά ΕΙΝΑΙ γύρω μου. Δεν θα μπορούσα να μην λατρεύω το βελούδινο πέπλο τους με το οποίο σκεπάζουν ανασφάλειες και εσωτερικές μάχες. Κι αν ο χρόνος μαζί τους ήταν ατελείωτος, δεν θα σταματούσα να χορεύω και να τους ακολουθώ σαν ένας βιοπαλαιστής που του λείπει το ψωμί….

[img]