Ο ΚΑΡΤΟΥΝ ΘΕΑΤΗΣ

Με ενδιαφέρει η άποψη της παρουσίας σου στον κόσμο μου. Ελκύει την όραση, την σκέψη, το κορμί και την καρδιά μου. Βραχυκυκλώνονται στα νερά σου, στα άγρια κύματα σου. Στις δύσκολες μέρες, πλέκει η αισιοδοξία μαντήλι και με τυλίγει. Πάντα αυτό κάνει, έτσι την θυμάμαι. Μπορεί τα μαθήματα, η ρουτίνα και ο κόσμος να με πιέζει, αλλά το φως εμφανίζεται πάντα στα σκοτάδια της ζωής μου κι αυτό το κάνει να μοιάζει με μαγεία.

Μαγεία είναι και το πόσο σε σκέφτομαι μπροστά στο πόσο λίγο σε ξέρω. Παίζει ρόλο τώρα αυτό; Θα δείξει. Πάντως αποτελείς τώρα κάτι το ιδιαίτερο, κάτι το ευαίσθητο καινούριο που με γαργαλάει τρυφερά από πάνω μέχρι κάτω, μέσα κι έξω. Η δύναμη που ασκείς πάνω μου είναι τουλάχιστον λαμπερή με τέτοια μάτια που έχεις και τα θαυμάζω. Με κλεφτές ματιές σε χορταίνω όταν δεν με κοιτάς και ψαχουλεύω τα χείλη σου με τα δικά μου εξ’ αποστάσεως.

Νιώθω απλός θεατής στη Σκάλα του Μιλάνου. Έγινα καρτούν για σένα, χρωματιστό, ζωηρό, τρελοχαρούμενο. Γοητεύτηκα από την παράσταση σου πάνω στην πίστα. Τα φώτα όλα της ψυχής μου έπεσαν πάνω σου. Ερμηνεία μοναδική, αλλά θα ‘θελα να ερμηνεύεις μόνο για μένα, μακριά από όλους. Σ’ το ζητάω σαν χάρη. Δεν ξέρω όμως πως να σε πείσω, δεν ξέρω τώρα στην αρχή πως να προσεγγίσω το ταλέντο σου να με τυφλώνεις από έρωτα. Δεν ξέρω αν σου είμαι λίγος ή πολύς, μα θέλω τουλάχιστον να σου είμαι έστω κάτι, ένα φυλαχτό μικρό. Στην καρδιά σου όμως μέσα.

[img]