Βρε βρε βρε… Πόσο μικρός είναι ο κόσμος; Αρκετά για να κουμπώσουν οι πιο απίθανες συμπτώσεις από μόνες τους σαν παζλ, να συνδεθούν ιστορίες που νόμιζες ξεχασμένες και ξαναζωντανεύουν χωρίς να το περιμένεις, φανερώνοντας αλήθειες που πάντα βρίσκουν τρόπο να εμφανιστούν ακόμη και για αγνώστους.
Μήπως τελικά όλοι γνωριζόμαστε μεταξύ μας περισσότερο απ’ όσο νομίζουμε; Όταν ενωθούν δύο συστηματικοί ψεύτες και αμετανόητοι κατά συρροήν άπιστοι, πολλαπλασιάζονται και αυξάνονται ή διαιρούνται και μειώνονται από την κοινωνία; Όταν έχουν πιάσει το δωδεκάρι σε σκορ, όχι λαχείου, τι βραβείο αξίζουν; Κι αν από πάνω προστεθεί το σκορ του “άλλου μισού”, εκεί τι γίνεται;
Υπάρχουν αυτοί οι επιδέξιοι δραπέτες που αποφεύγουν να πληρώσουν. Εκείνοι που επιλέγουν, σαν τους πιθήκους, να πιαστούν από το επόμενο κλαδί πριν αφήσουν το προηγούμενο. Μα δεν είναι η απόδραση που τους σώζει, αλλά η ψευδαίσθηση ότι μπορούν να ξεφύγουν από ό,τι τους πληγώνει και τον εαυτό τους. Δημιουργούν διαρκώς μια ψεύτικη ασφάλεια, προσπαθώντας να τυλίξουν τον εαυτό τους με σταθερότητα ή χτίζοντας γύρω τους μια ασπίδα από καινούρια ξεκινήματα, υποκρινόμενοι ότι αφήνουν πίσω τους ό,τι δεν τους βολεύει. Πιστεύουν πως η διαρκής φυγή είναι επιβίωση.
Δεν αναλογίζονται ότι τα χρέη, συναισθηματικά, ηθικά ή κοινωνικά, έχουν την τάση να επιστρέφουν όταν τα θεωρείς οριστικά ξεχασμένα. Κάποτε τους έχει ήδη εξοφληθεί με το ίδιο πεπρωμένο που οι ίδιοι σχεδίασαν, πάνω στις ίδιες τις επιλογές τους, απλώς δεν το ανακάλυψαν ακόμη γιατί τους εμποδίζουν οι παρωπίδες της δικής τους πραγματικότητας. Ή οι ίδιοι αποτελούν το κάρμα σε αυτούς τους άλλους που επίσης έπρεπε να εξοφλήσουν.
Όταν οι προειδοποιήσεις γίνονται επιβεβαιώσεις, ποιος κρατά λογαριασμό ή ποιος τον πληρώνει;
Υ.Γ.: Να λυπάσαι μόνο όταν κάτι τελειώνει εξαιτίας σου και είχες τη δύναμη να το διορθώσεις, όχι όταν δεν μπορούσες να κάνεις κάτι περισσότερο. Κάποιοι άνθρωποι δεν αναζητούν το αληθινό άλλο τους μισό που να τους ξέρουν πραγματικά, προτιμούν την ανακούφιση της απόστασης από τη δύσκολη δουλειά με τον εαυτό τους. Κι όπως σου μιλούσαν για άλλους, έτσι τώρα μαθαίνεις πως μιλούν για εσένα. Ένας αέναος κύκλος διαχείρισης εαυτού.
