Έχουμε σκεφτεί ποτέ μέχρι που φθάνουν τα όρια μας ή σε ποιο σημείο αποφασίζουμε να μπει η τελεία; Ξέρουμε άραγε από μόνοι μας αυτά τα σημεία ώστε να τα αναγνωρίζουμε και να τα ακολουθούμε όταν πρέπει;
Βασικά, θέλουμε όντως να έχουμε όρια; Είναι ένα ερώτημα.
Από τη στιγμή που υπάρχει παχυσαρκία ως έννοια, σημαίνει πως μια μερίδα ανθρώπων ξεπερνούν το επιτρεπτό όριο που ορίζει η φύση, ακόμη κι αν δεν το αντέχουν αυτό το επιπλέον.
Από τη στιγμή που υπάρχει το μεθύσι, το ίδιο.
Από τη στιγμή που καταλήγει σε πτώχευση ένας οργανισμός, συνήθως φταίνε οι λάθος επιλογές, δηλαδή αυτές που δεν άντεχαν τα όρια των δυνατοτήτων.
Από τη στιγμή που υπάρχει κάθε είδους παρανομία, σημαίνει πως υπάρχει και το “ένα βήμα παραπέρα”.
Μήπως οι νόμοι υπάρχουν για να καθορίζουν την πρόκληση και την αφορμή που ψάχνουμε, αντί να μας περιορίζουν τελικά; Μήπως οι κανόνες είναι για τους οποιουδήποτε άλλους κι ας μην έχουμε εμείς την απαιτούμενη αυτοσυγκράτηση έστω;
[img]
