ΓΥΝΑΙΚΕΣ-ΑΝΔΡΕΣ: Η ΑΓΝΩΣΤΗ ΙΘΑΚΗ…

Το αιώνιο φαινόμενο, εάν μπορούσα να χρησιμοποιήσω τον όρο αυτόν, δεν είναι άλλο από την προσπάθεια των δύο φύλων να αλληλοκατανοηθούν από πολλές και διάφορες οπτικές ματιές. Κι ύστερα από αντίστοιχες ευκαιρίες, το αποτέλεσμα να παραμένει το ίδιο δημιουργώντας την απρόσμενη εντύπωση πως το κενό παραμένει.

Μα έλα όμως που πολλές φορές το κενό ελαχιστοποιείται και όλα γίνονται γνώριμα για τις δυο πλευρές. Όταν θέλουν.

Όσες ερμηνείες κι αν δώσει κανείς στις όποιες διαφορές αναγνωρίσει, η φύση, το σύμπαν ή έστω ο “δημιουργός” τους θα έχει άλλη άποψη και θα αρχίσει να γελάει, αφού μόνο εκείνος ξέρει την προϊστορία του αποτελέσματος, τον λόγο, την αιτία, την αφορμή και τη δικαιολογία που οι ανθρώπινες συμπεριφορές βρίσκονται σε αυτό το σημείο. Σωματικά, ψυχολογικά, νοητικά, συναισθηματικά, βιολογικά. Ίσως και πρακτικά.

Σε αυτόν τον “αγώνα”, κάθε άντρας και κάθε γυναίκα, ενστικτωδώς υποστηρίζει το γένος του. Δικαιολογημένα θα ‘λεγα, αφού είναι με μια αβίαστη συνοχή που αντιλαμβάνεται κανείς ευκολότερα τα αγαθά και τις ανησυχίες που κουβαλάει ένας “ομοϊδεάτης”. Θα απαξιώσει την άλλη πλευρά του νομίσματος γιατί έτσι κι αλλιώς είναι στο σκοτάδι, “από κάτω” και δεν φαίνεται, δεν γνωρίζει τι κρύβεται εκεί ακριβώς αν και θα έχει μια εντύπωση ή μια ιδέα, αντικειμενικά και μη.

Αυτό όλο όμως θα κάνει τον καθένα περίεργο, θέλοντας να μάθει κάτι για την “άλλη πλευρά”, ενώ όσο περισσότερα είναι αυτά τα “κάτι” που μαθαίνει, τόσο μεγαλώνει ή ανυπομονησία για να φθάσει μέχρι το τέλος. Το ατελείωτο τέλος που όλο έρχεται και ποτέ δεν φθάνει, αφού η φύση είναι πολύπλοκη, η λειτουργία της αδιευκρίνιστη και το νόημα της αβέβαιο.

Το ότι η διαίσθηση στο κάθε γένος οδηγεί στην εξερεύνηση του άλλου, είναι κάτι το εντυπωσιακό. Διότι αντιλαμβάνονται οι οργανισμοί πως δεν αρκεί να ζούν ή να επιβιώνουν μονάχοι σε αυτό το αχανές περιβάλλον, αλλά τους καθορίζει μια ανάγκη για δέσιμο με κάτι που τους μοιάζει μεν αλλά είναι ταυτόχρονα και αντίθετο με τον εαυτό τους. Η πολιορκία κάθε μορφής είναι σαν ζάχαρη που δεν μπορείς να της αρνηθείς.

Με λίγα λόγια, όση απόσταση κι αν διανύσει κανείς ή και με όποια ταχύτητα προχωρήσει, η πραγματικότητα θα είναι πάντα πιο μπροστά κάνοντας το τέρμα να μοιάζει όλο και πιο μακρινό. Στη διαδρομή όμως συναντάς άλλες ομορφιές που σου μένουν κι αυτό μάλλον αξίζει σαν το ταξίδι του Οδυσσέα…

[img]