Φιλοσοφώ τα βράδια για να ξεφύγω από τις παγίδες του μυαλού. Δεν σταματά αυτό να φέρνει όνειρα και σκέψεις. Οι δρόμοι τρέχουν κάτω απ’ τα πόδια μου και η σκέψη αλλάζει διαδρομή και κολυμπά στα χιλιόμετρα που μαγνητίζεις. Και η ταχύτητα της λησμονιάς αφήνει πίσω της σιωπή.
Δυνατή η σιωπή όταν σ’ αφορά. Λέει πολύ περισσότερα όμως απ’ ότι η ηχορύπανση των λέξεων. Τίποτα δεν ξεπερνά το υπονοούμενο της σιωπής που αιωρείται. Μαύρο και άσπρο. Κάτι κάνεις κι εσύ. Το φαντάζομαι. Κλείνεις το μάτι κρυφά χαμογελώντας. Δεν είναι;
Το ταξίδι αρχίζει και τελειώνει στο μεγάλο αύριο. Και στο πολύ μεθαύριο. Τα διαστήματα μεταξύ ανάσας και εκπνοής σβήνουν αταίριαστες συνθέσεις στο πορτραίτο. Γιατί αυτή η ζωγραφιά, σου μοιάζει. Είναι έντονη και χαρούμενη. Ζωηρά χρώματα.
ΑΛΛΑ…
Αυτό το «αλλά» άστο για μένα…
[img]
