ΕΝΑΣ ΟΡΚΟΣ ΓΙΑ ΣΕΝΑ

Σ’ ένα σπασμένο παράθυρο κάθομαι και σε σκέφτομαι αντικρύζοντας τις βροχές που πέφτουν έξω. Σκεφτόμενος εσένα, η αναπνοή μου σχηματίζει το είδωλο σου θολώνοντας το τζάμι, μα όταν πάω να σε αγγίξω, να σε χαϊδέψω, να σε ζωντανέψω… εσύ χάνεσαι… και το λάθος το κάνω εγώ, γιατί μπροστά σου αρνιέμαι τη φύση, ξεχνώ τη μαγεία της αλήθειας και γι’ αυτό δε σκέφτομαι πως με το να αγγίξω το τζάμι θα σε χάσω. Αλλά δε μπορώ… θέλω να σε αγγίξω και πάλι νιώθω ανίκανος να το κάνω. Οι κοφτερές γωνιές του τζαμιού είναι σαν λεπίδες μέσα στην καρδιά. Κι αν η καρδιά μου ήταν μπαλόνι γεμάτη φιλιά, μια λεπίδα ήταν αρκετή για να το σπα΄σει και να σκορπιστούν στον αέρα όλα τα φιλιά που φυλάω για σένα. Άν είχε μέσα την αγάπη σαν κρασί, θα χυνόταν όλο κάτω σαν ποτάμι. Άν έκρυβε μέσα της το λόγο ύπαρξης μου, θα έπεφτες εσύ… αλλά μη φοβάσαι, δε θα έπεφτες στο πάτωμα να χτυπήσεις… θα προλάβαινα να σε αρπάξω στα χέρια μου. ΤΟ ΟΡΚΙΖΟΜΑΙ!