ΕΙΝΑΙ ΜΙΚΡΟ ΤΟ ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ

Ήσυχα τα δευτερόλεπτα κυλούν σιγά σιγά ακόμα κι αν δεν είσαι εδώ δίπλα μου. Και πάλι όμως σε φέρνω με το μυαλό μου, χωρίς να ξέρω πραγματικά εάν εσύ το θέλεις ή όχι. Άν έκανες τον κόπο μια φορά να μου πείς ή να μου δείξεις, θα ήταν κάτι παραπάνω από δώρο για μένα. Γιατί με τη στάση σου τώρα, με μπερδεύεις. Ίσως να σε μπερδεύω κι εγώ.
Τι περίεργο.
Είναι όμως γιατί πολλά διλήμματα περισσεύουν κάτω απ’ τη σκιά σου.

Με δένεις στα χείλη σου και με περιτριγυρίζεις στους διαδρόμους του γαλαξία.
Του απέραντου.
Εκεί όπου τα σαλόνια της καρδιάς σου γίνονται λιμάνια να κρυφτώ μέσα, εγώ το μικρό καραβάκι. Η τρικυμία σφυροκοπά τις αντοχές μου που στοχεύουν την κοινή μας πορεία στο χρόνο.
Τον ατελείωτο.

Μακριά σου ή κοντά σου, τα πάντα αποκτούν άλλο νόημα. Γιατί ο Δημιουργός εμπνεύστηκε από εσένα και σχηματίζεται το είδωλο σου στην κάθε φρόνιμη πλευρά της ψυχής.
Της παιχνιδιάρικης.
Οι μεθυσμένοι κτύποι της καρδιάς, προκαλούν ασύλληπτες σκηνές. Ζωγραφίζω αόρατες σκέψεις, ενώ εσύ παράλληλα σημαδεύεις τα πιο αθώα μου όνειρα.

Για σένα έχω και μικρά και μεγάλα αισθήματα, και λεπτά και έντονα.
Όλα για σένα. Κι ας τα κρατάω κρυφά από σένα. Κι ας τα κρατάω για μένα…

Γι’ αυτό και είναι μικρό το καληνύχτα μπροστά σου…

Το πιο πάνω αποτελεί απόσπασμα από το βιβλίο «Πλατωνικό Ταξίδι»

[img]