ΔΕΚΑΤΕΣΣΕΡΙΣ

Το ξέρω ότι με αγαπάς κι αυτό που νιώθεις ανήκει σε μένα, διότι βρήκα σπάνια υλικά στο δρόμο σου κι έχτισα τον εαυτό μου ώστε να είσαι περήφανη που με κέρδισες. Με κρατάς μπροστά σε κόσμο όταν ντρέπομαι και μου ναρκώνεις τις ανασφάλειες όπως όταν ξυπνάς και δεν ξέρω τι θέλω να κάνω μαζί σου πρώτα.

Δεν ερωτεύτηκα την ομορφιά σου. Παθιάστηκα με τον τρόπο σου να προλαβαίνεις τις επιθυμίες και τα όνειρα μου χωρίς να χρειαστεί να σου μιλήσω γι’ αυτά ενώ οι επιλογές σου όταν ζητάω μια έκπληξη από σένα είναι μοναδικά συγκινητικές. Είμαι πάντα ευχαριστημένος μαζί σου σε όλα τα επίπεδα.

Η ζωή μου στα χέρια σου είναι χωρίς προβληματισμούς και η αγκαλιά μας η μόνη εξίσωση που ξέρω να λύνω. Έτσι συμπληρώνεται κάθε κενό με μαθηματική ακρίβεια, όπως γεμίζει και το δωμάτιο του μπάνιου με υδρατμούς κάθε φορά που ξεχνιόμαστε πίσω από την κουρτίνα και οι καθρέφτες αρχίζουν να στάζουν.

Είσαι η ηρωίδα μου. Σε ένα αληθινό παραμύθι το οποίο δεν έχει φαντασία, έχει χρόνο και τοποθεσία σαν τις αναλύσεις κειμένων που κάναμε στο σχολείο. Συμβαίνει στο σήμερα, στο άμεσο τώρα. Τ’ ακούς; Όχι; Αφού δε δίνεις προσοχή. Το τραγούδι της καρδιάς χρωματίζει την πλοκή στο ρυθμό που σχεδιάζει με τα χρώματα του ο ύπουλος διαβολάκος του έρωτα, ο πολυτάλαντος. Ζωγράφος, ποιητής, τα πάντα.

Αόρατος όμως σαν τη μαγεία. Σε παίρνει από τα χέρια χωρίς έννοιες και σε επιστρέφει με συναισθήματα έντονα στα οποία αδυνατείς να αντισταθείς, δεν μπορείς να σκεφτείς τον εαυτό σου ανώτερο των αντοχών σου. Μου αρέσει αυτό που νιώθεις για μένα, ενώ με κάνει και μένα να αισθάνομαι μια υποχρέωση να μη ζω εγωιστικά μονάχα για μένα, αλλά να υπολογίζω και σένα σε κάθε μου πράξη για να μην αφήνομαι στην επιπολαιότητα.

Σε βλέπω πιο σοβαρά κι από τον εαυτό μου. Μια φορά να σε δω ήταν αρκετή για να μην μπορώ πλέον να πάω αλλού εκτός από όπου με παίρνει το καράβι στη φουρτουνιασμένη θάλασσα του κορμιού σου. Σε αυτόν τον ωκεανό εμπειριών. Αγαπώ το σώμα σου γιατί πάνω του κάνω τα πιο όμορφα ταξίδια. Κάθε παλμός κι ένα κύμα που χτυπάει κόντρα στον αγώνα μου να μην απομακρυνθώ από το λιμάνι σου.

Δυνατά όπως με βρίσκει στο λαιμό το αεράκι της αναπνοής σου τη στιγμή που εκτονώνεις ενέργεια, εμπλουτισμένη από το νέκταρ μιας φλόγας που δε σβήνει ποτέ. Η αντανάκλαση από τον επίλογο ενός ερωτικού βασανισμού στο σώμα, θα εμφανίζεται πάντα ανάμεσα στα προκλητικά βλέμματα σαν κάτι το αδιευκρίνιστο.

Η πρώτη φορά που το στήθος σου απείλησε διστακτικά το δικό μου, αυτό το γαργάλισμα αισθήσεων και παραισθήσεων, οδήγησε σε μια ανατριχίλα που σαν λάβα κύλησε ανάμεσα στα κύτταρα και άπλωσε τη ναρκωτική ουσία της έλξης. Αυτής που σε αναγκάζει σε μια υποταγή από την εξάρτηση που προκαλεί η ανίκητη δύναμη της.

Όλα επιτρέπονται ανάμεσα σε δύο εκπροσώπους του έρωτα κι όταν οι πυρήνες μας συγκρούονται, η μόνη εξέλιξη είναι η φυσιολογική, η δημιουργία μιας νέας διάστασης στην οποία επιπλέουν όσα εννοούνται και δεν λέγονται. Θυμάμαι πόσο έκλαιγα όταν έψαχνα κάτι στην καθημερινότητα μου να έχει κάτι από σένα, κι αυτό ήταν ακόμη πιο ξεχωριστό όταν τότε δεν είχα γνωρίσει το είδωλο σου καν.

Το ακόμα πιο περίεργο είναι που φανταζόμουν αυτό που θα με γέμιζε ως κάτι μακρινό αλλά παράλληλο πολύ κοντά. Γίνεται. Σκέψου τον ορίζοντα. Είναι το σημείο όπου ο ουρανός φιλάει τη στεριά. Σκέψου δυο μπάλες παγωτού. Εκεί που αγγίζουν σχηματίζεται πάντα ένα χαμόγελο. Έγινα σκλάβος από τότε που τα χείλη σου έδωσαν λίγο από τη γεύση τους στα δικά μου. Ποτέ δεν θα είναι αρκετό αυτό κι όσο κι αν έχω, πάντα λίγο θα είναι.

Τα βλέπω μπροστά μου τώρα και κλείνω τα μάτια να νιώσω ότι με προκαλούν να τα διεκδικήσω πάλι. Μου είναι ανάγκη να σε έχω κοντά και το θεωρώ απαραίτητο για να κυλάνε όλα φυσιολογικά, για να γυρίζει η Γη, για να βγαίνει ο ήλιος. Φτιάχνω όνειρα όποτε δεν είμαστε μαζί για να κοιμάμαι μαζί σου όταν τα κορμιά μας δεν είναι ενωμένα.

Με κάνεις να θέλω να σε γνωρίσω ξανά, να σου μιλήσω για πρώτη φορά, εσύ να γελάσεις μετά από λίγο προσπαθώντας να καλύψεις τον αρχικό σου δισταγμό, να δεις τελικά την αληθινή μου πρόθεση, να δεχτείς την ιδέα της πιθανότητας να είμαστε μαζί και αφού σε ερωτευτώ από την αρχή, να μπούμε με φόρα στα πιο ευαίσθητα μονοπάτια της καρδιάς.

Δε ντρέπομαι ούτε κρύβομαι όταν με τα πιο απλά κι αληθινά λόγια σου λέω ότι σε αγαπώ, και κάθε φορά ρωτάς να μάθεις τους λόγους κάνοντας την ανήξερη για πλάκα ενώ μέσα σου η ψυχούλα σου γελάει κοροϊδευτικά όταν αρχίζω να εξηγώ και να δίνω ρεσιτάλ εξομολόγησης.

Σου αρέσει να με βλέπεις να δυσκολεύομαι και το βρίσκεις αστείο, πονηρή. Και το δείχνεις ακόμη περισσότερο όταν θυμώνω, ή μάλλον όταν κάνω πως θυμώνω κάνοντας κι εγώ ότι δεν ήξερα από την αρχή που θα οδηγούσε όλο αυτό. Αλλά όταν θυμάμαι πως με αγαπάς, απλά πετάω και τα πόδια μου φαίνονται ξένα ενώ τα φτερά μοιάζουν πιο βολικά. Αυτά τα κέρδισε η καρδιά που φτερουγίζει.

[img]