ΑΝΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΟΙ ΕΡΩΤΕΣ

Ξεκινάς μόνος, καταλήγεις μόνος… ή ακόμα κι αν δεν ξεχωρίσεις από τη μοναξιά σου, κάτι θα σε βοηθήσει να την θυμηθείς. Στην κατρακύλα του γοητευτικού άγνωστου, όλοι νιώθουμε μια έλξη και τρέχουμε να δοκιμάσουμε κι εμείς από το μέλι που μας δίνεται. Κάποιοι προλαβαίνουν για κάτι περισσότερο ενώ άλλοι για λιγότερο. Από τη μία νύχτα της ζωής καταλήγουμε στις πολλές, γιατί απλά έτσι είναι η φύση, έτσι μας το κανόνισε. Κι όμως, η φύση δεν κάνει τίποτα άχρηστο, όπως είπε κι ένας λίγο εξυπνότερος από εμένα… Αριστοτέλης λεγόταν νομίζω. Τώρα γιατί πιο έξυπνος από εμένα, δεν το γνωρίζω, απλά οι γύρω μου πιστεύουν πως όσο πιο «παλιός» είσαι, τόσο πιο «αλλιώς» είσαι. Τέλος πάντων, συνεχίζω…!

Οι νύχτες οι μαύρες, που κάποτε γίνονται και κόκκινες αλλά και άσπρες όταν τα πυροτεχνήματα της ζωής λαμπαδιάσουν το μονοπάτι της λαχτάρας, ξαφνικά πολλαπλασιάζονται, και γίνονται πληθυντικός αριθμός γι’ αυτούς που τις μετράνε, όταν περιμένουν κάτι ανυπόμονα. Του φυλακισμένου η νύχτα γίνεται «η» νύχτα και μετά «οι νύχτες», ενώ για το έμβρυο οι «νύχτες» γίνονται «νύχτα» την παραμονή της γέννησης του.

Πληθυντικός αριθμός γίνονται και οι φόβοι, όπου από φόβος ο φόβος φοβίζει τους φόβους και γίνονται φοβερά περισσότεροι φόβοι. Φοβερό! Μα και στον έρωτα, έτσι συμβαίνει πάντα. Μάλλον, μεταξύ του «πάντα» και του «σχεδόν», τίποτα δεν είναι προσβάσιμο από την πείρα του φαλακρού και τυφλού έρωτα. Ο σκλαβομένος ονειροπόλος παίζει στο παιχνίδι της αγάπης, κι αυτό στην τελική, είναι όπου τον βγάλει.

Όταν δεν έχεις τη δύναμη, γιατί να το κουράζεις; Όταν δεν μπορείς να στηρίξεις την επιθυμία σου, την θέλησή σου, την λαχτάρα του κορμιού σου, απλά παράτησέ τα. Γιατί διαφορετικά κουράζεις τον άνθρωπό σου που ήλπιζε σε σένα. Γιατί κάτι τυπάκια σαν και σένα (άντε, σαν και μένα καμιά φορά όταν με πιάνουν οι ανασφάλειες μου) προσβάλουν το χρώμα της παπαρούνας, το κόκκινο της φωτιάς. Με τέτοιες πράξεις, οι ανυπεράσπιστοι έρωτες πέφτουν από την προβλήτα στη θάλασσα και καταλήγουν στον πάτο να κάνουν παρέα στους αστερίες.

Να τα παρατήσεις ακόμα και εάν βλέπεις την αγάπη ή τον έρωτα σαν «κατάκτηση». Δεν θα έπρεπε να υπάρχει άτομο να την θεωρεί έτσι, αλλά να την βλέπει σαν ψυχική ηδονή (όχι σωματική). Είναι ένα ντόμινο συναισθηματικής επιβίωσης η αγάπη, ο έρωτας, το πάθος. Σου δημιουργεί ένα γολγοθά ευχάριστο, αλλά με τον τρόπο της σου δείχνει και την κρυφή σκάλα ν’ ανέβεις, χαρίζοντας σου μόνο ξεκούραση και μια ευωδία γαλήνης…

Αποτελεί απόλαυση ν’ αγαπάς…
Αν αγαπάς, δεν αμφιβάλλεις όταν σ’ αγαπούν…
Αποτελεί απόλαυση ν’ αγαπάς…
Να δίνεσαι, αξίζει…
Αποτελεί απόλαυση ν’ αγαπάς…
Κλέψε την ανάσα του κακού, νίκα τον…
Αποτελεί απόλαυση ν’ αγαπάς…
Ζωγράφισε με φυσικά χρώματα, με τα συναισθήματα…
Αποτελεί απόλαυση ν’ αγαπάς…
Αποτελεί απόλαυση ν’ αγαπάς…
Αποτελεί απόλαυση ν’ αγαπάς…

Το πιο πάνω αποτελεί απόσπασμα από το βιβλίο «Πλατωνικό Ταξίδι»

[img]