ΚΑΤΙ ΚΙΝΕΙΤΑΙ! Τ’ ΑΣΤΕΡΙΑ ΤΡΕΛΑΘΗΚΑΝ…

Ξαπλώνει το σύμπαν μπροστά στα μάτια σου, και μέσα από αυτά λάμπουν όλα αυτά τα αστέρια που κάθε χρόνο, τρέχουν για να φτάσουν λίγο από το κάτι δικό σου. Το απαρηγόρητο σου πείσμα να γεμίσεις τον ουρανό με ευχές, φωτίζει το σκοτάδι που περικυκλώνει τον έναστρο ουρανό της ψυχής μου. Είναι το ζωηρό σου χαμόγελο που ξεκουράζει ακόμη και τον ίδιο το Θεό, όταν έρχεται εκείνη η ώρα της ημέρας που θέλει ένα παραμύθι να του απαλύνουν τα χέρια ύστερα από όσα έκανε. Η βροχή των αστεριών χρωματίζει τα μονοπάτια του πλανήτη, και σκορπάει τη χρυσαφένια της σκόνη πάνω από τις καρδιές όλου του κόσμου, πάνω και από τις δικές μας, προσφέροντας στην κάθε στιγμή μια άλλη ουσία. Κάτω από αυτό το πεδίο μάχης που κυριαρχεί στην ατμόσφαιρα, εγώ θέλω να σου κλέψω μια αναπνοή με τον τρόπο μου, να δανειστώ για λίγο τα χείλη σου ανάμεσα στα δικά μου.

Κοιτώντας όλα αυτά τα αστέρια από ερημικά μέρη, είτε από την πόλη είτε από το βουνό, το δροσερό αεράκι βαραίνει τη ματιά και την καθοδηγεί μπροστά στο είδωλο σου, που σαν στρατιωτάκι με διατάζεις άθελα σου να υπηρετήσω όλα αυτά που δεν μπορώ να αντέξω. Μου ζητάς να σε έχω αλλά από μακριά, κι αυτός ο γολγοθάς είναι ίσως το μόνο που δεν αντέχει η καρδιά να προσκυνά. Στην εμφάνιση του ήχου της φωνής σου, ένας παλμός τρεμοπαίζει σε όλο μου το σώμα, στα δάκτυλα, στην καρδιά, στα χείλη. Η κάθε αντίδραση μου δικαιολογεί την αγωνία και την προσμονή μου γι’ αυτό που ονειρεύομαι να φτιάξουμε μαζί.

Οι σκέψεις που γεννιούνται μέσα μου είναι παρθενικές και δεν μπορούν να συγκριθούν μεταξύ τους. Τυλίγονται σ’ αυτές όλα και όσα χαμόγελα μου έχουν ξεφύγει όταν σκέφτομαι εσένα, μιλάω για σένα, ονειρεύομαι εσένα, όταν κάτι κάνω για σένα. Τον κάθε μικρό θάνατο ενός αστεριού που πέφτει, εγώ τον βαφτίζω ζωή. Γιατί μου θυμίζουν τον εαυτό μου που για σένα θα σκότωνα ό,τι είχα και δεν είχα ώστε να χαρίσω μια καινούρια αρχή. Κοντά σου ξαναγεννιέται η ζωή μου ολόκληρη.

Το συναίσθημα μου για σένα είναι σαν τον αφρό, στον οποίο όσο περισσότερο νερό προσθέσεις, τόσο πολλαπλασιάζεται ο αφρός. Στην περίπτωση μου, τον ρόλο του νερού, κάνει απίστευτα η ματιά σου, που κάθε φορά πυροβολεί κατευθείαν μέσα στη δικιά μου. Αυτή η συνάντηση προκαλεί απίστευτες εκρήξεις μέσα μου και τίποτα δεν μπορεί να τις σβήσει εκτός από εσένα. Είναι εκρήξεις πόθου με εντάσεις αμέτρητου πάθους. Η καρδιά μου κοντά σου βράζει, λες και βγήκε από την κόλαση. Τα αστέρια πιο πάνω, μετριάζουν αυτό το χάος και σχεδιάζουν τον παράδεισο, όπου ζω από τότε που σε γνώρισα…

Το πιο πάνω αποτελεί απόσπασμα από το βιβλίο «Πλατωνικό Ταξίδι»

[img]