ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΣΥΓΧΥΣΗ

Κάθε φορά φθάνω σ’ αυτό το σημείο, και κάθε φορά σκέφτομαι, λέω, υπόσχομαι τα ίδια πράγματα. Γι΄αυτό κι αυτή τη φορά, θα πω «τελευταία φορά» αλλά κάπου μέσα μου ξέρω πως θα έρθει ξανά αυτή η στιγμή που θα θέλω να αναθεωρήσω το παρελθόν και το παρόν. Το μέλλον προς το παρόν είναι εκτός σχεδίων, εξάλλου είναι απρόβλεπτο. Βασικά, δεν είναι αναθεώρηση, αλλά ένας σταθμός για ανεφοδιασμό των σκέψεων, των συναισθημάτων, των αναγκών.

Και ξεκινώ… Την ψυχή μου την έχω παραμελήσει κάπως, και εδώ και αρκετό καιρό λειτουργώ χωρίς το πραγματικό μου «είναι», αυτό που μου λέει «καλημέρα» κάθε πρωί, αυτό που ξέρει τι εννοώ με όσα λέω, ακόμα κι αν δεν βγάζουν νόημα οι λέξεις, αυτό που αναγνωρίζει τις έγνοιες μου. Γι’ αυτό και πρέπει να δώσω και λίγη δημοσιότητα στην ψυχή μου που όλο γυρεύει τρόπους να φανεί. Τα πιο βαθιά και έντονα εσωτερικά γνωρίσματα, είναι ακόμα άθικτα.

Στο μάθημα της ειλικρίνειας, κάνω απουσίες. Κι εννοώ στην ειλικρίνεια απέναντι στον ίδιο μου τον εαυτό, τον οποίο ξεγελώ με παραμύθια που δεν στηρίζονται στην πραγματικότητα. Κι έτσι χάνεται και η αλήθεια της ζωής, γιατί ζω από συνήθεια. Μα δεν ζω, απλά υπάρχω… πρέπει να ζήσω, ΔΙΝΟΝΤΑΣ περισσότερα απ’ όσα κρύβω. Θέλω να παίρνω κιόλας, αλλά οι εμπειρίες με έμαθαν να επιβιώνω δίνοντας. Τα δικά μου «θέλω» ήταν πάντα δεύτερα κι ακολουθούσε τα «θέλω» και τα «πρέπει» άλλων.

Μ’ αρέσει να δίνω, να προσφέρω, να με χρησιμοποιούν επειδή τους βολεύω. Όχι απο μαζοχισμό, αλλά γιατί έτσι νιώθω πως υπάρχω. Μέχρι εκεί βέβαια που θα κάνω την επανάσταση μου, γιατί σχεδόν πάντα την κάνω, και πονάει. Ως Αιγόκερως, μπορώ να κάνω άπειρη υπομονή, ή να αγωνίζομαι γι’ αυτό που θέλω μέχρι τελικής πτώσης.

Και πρόσφατα αλλά και πιο πρίν, ως ένας από τους «ουδείς αλάνθαστος», μπέρδεψα και καταστάσεις, σκότωσα και όνειρα. Αλλά θυμήθηκα όμως και πώς είναι να γεμίζει η καρδιά με ευχάριστα συναισθήματα. Παρόλο που κάποια απ’ αυτά ήταν περίεργα, σαν τα παραμύθια που λέω στον εαυτό μου, ψεύτικα, επιπόλαια…

Και πάνω που άνοιγα το θέμα της καρδιάς, λέω να σταματήσω έστω έτσι απότομα γιατί είναι από τις πολύ ελάχιστες φορές που δεν με γεμίζουν τα λόγια και δεν μπορούν να με εκφράσουν τώρα. Το «είναι» μου όμως ξέρει τι θέλω να πω.

Ραντεβού στην πράξη, ελπίζω…

Το πιο πάνω αποτελεί απόσπασμα από το βιβλίο «Πλατωνικό Ταξίδι»

[img]