Η ΜΕΘΥΣΤΙΚΗ ΕΜΜΟΝΗ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ

Για κάποιο λόγο σήμερα ξύπνησα περίεργα… νιώθοντας ψυχολογικά κουρασμένος όμως χωρίς λόγο. Έψαχνα την αιτία κι όμως δεν την βρήκα, γι’ αυτό συνέχισα την σκέψη αφού έχει τόσο καιρό να βυθιστώ σ’ αυτή. Είναι μεθυστική η αίσθηση της σκέψης. Σε ανεβάζει διότι σου αρχειοθετεί τις έννοιες και καταπραΰνει τις ψυχικές πληγές με κροκοδείλια δάκρυα. Η εμμονή στη σκέψη συμβαδίζει με την ανάγκη που δημιουργείται από τις απαιτήσεις του σήμερα αφού χωρίς σκέψη, τίποτα δεν προχωράει και κάθε κοινωνική οντότητα, δηλαδή ό άνθρωπος, στηρίζεται από την ίδια του τη σκέψη σε κάθε του μικρό η μεγάλο βήμα προς τα εμπρός. Βήματα προς τα πίσω είναι ανύπαρκτα στον άπιαστο αυτό κόσμο. Πρέπει να είναι ανύπαρκτα. Πρέπει.

Κάθε μέρα, συνηθίζω να ψάχνω τα θετικά εκείνα στοιχεία που θα μου φτιάξουν τη διάθεση για τις υπόλοιπες ώρες, ώστε να μην κλειστώ στις αρνητικές στιγμές που δεν θα τα σκέφτομαι. Σήμερα που το πρωινό μου ξύπνημα ήταν κάπως άβολο και αλλόκοτο, έπρεπε να περάσω από την ίδια διαδικασία. Τί θα μου έφτιαχνε όμως το κέφι; Αφενός, οι καλές στιγμές της προηγούμενης βραδιάς όπου με φίλους «τα ήπιαμε», ήταν μια καλή αρχή. Δεν αρκούσε όμως αυτό, ήθελα κάτι και πιο ουσιαστικό, πιο εσωτερικό. Βασικά κάτι πιο εγωιστικό.

Συνδιάζοντας όμως τις στιγμές με φίλους ή έστω άλλους γνωστούς, μαζί με το κενό που μου έλειπε για την σημερινή μέρα, κατέληξα στο εγωιστικό συμπέρασμα πως με σιγουριά μπορώ να λέω ότι ουδεμία κακία δεν μπορεί να βγεί από συνανθρώπους μου για το άτομο μου, αφού με πράξεις και χωρίς υποκρισία ή αλαζονεία μπόρεσα να παραχωρήσω στο σύμπαν την ανθρώπινη μου πλευρά, και όχι απλά την ατομικιστική μου. Με ανακούφιση μπορώ να πιστεύω πως η διαχρονικά καλοπροαίρετη μου διάθεση ήταν ικανή να «βολέψει» τους πάντες, τόσο αυτούς που ακολουθούσαν την ίδια όμορφη τακτική, όσο και αυτούς που σύμμαχοι της μιζέριας δεν κατάφεραν να εμπλουτίσουν το δικό τους ΕΙΝΑΙ με τις μουσικές μπαλάντες της ευτυχίας που πηγάζει από την θετική στάση απέναντι στους άλλους και την συνεχή προσφορά σε μικροπράγματα της μικροκαθημερινότητας.

Με την σκέψη αυτή της στιγμής, σίγουρα ένιωσα δυνατότερος και πιο σίγουρος, κάτι που ώθησε και την εγρήγορση μου για την αντιμετώπιση της μέρας, του ήλιου και του ανέμου, αλλά και του φεγγαριού που θα ακολουθήσει αργότερα. Στον διαδικτυακό κόσμο, και ειδικότερα στο «Φατσοβιβλίο», ακολούθησα κάτι εφαρμογές-ερωτηματολόγια που συμπλήρωναν ορισμένοι φίλοι και αφορούσαν το άτομο, τον χαρακτήρα και τα άλλα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της ύπαρξης του καθενός. Κι απο αυτά συνέχισα την σκέψη σε άλλα δρομάκια…

Το να είσαι «καλό παιδί» στον χαρακτήρα φυσικά δεν είναι αρνητικό προσών. Για κανέναΝ (το ν το τελικό για εμάς του εκ Κύπρου Έλληνες είναι σήμα κατατεθέν). Εμπόδιο όμως μπορεί να αποτελέσει η αντιμετώπιση σου από τους υπόλοιπους συνεχώς ως «απλά το καλό παιδί». Μπορεί να περιορίσει την κοινωνική ωριμότητα ενώ σε εξαιρετικές περιπτώσεις να απομονώσει την όποια άλλη εξέλιξη. Είναι λοιπόν στιγμές που κουράζει το πολύ «καλό» αφού ασυνείδητα μπορεί να προσφέρει ένα «στήριγμα» σ’ όσους κακόβουλα προσπαθούν να ξεπροβάλουν πατώντας στην ράχη των άλλων. Το πόσο καλό ή κακό είναι αυτό, ακόμη δεν κατάφερα να συμπεράνω. Ίσως σε άλλη φάση.

Γενικά η σημερινή σκέψη ήταν κι αυτή όπως όλες τις υπόλοιπες που κάνω συνήθως, τις αόριστες αλλα καθόλου ανούσιες. Στην αναθεώρηση του στιγμιαίου λάθους, οι περίμετροι και τα όρια είναι αχρείαστα αφού είναι και οι κανόνες της ψυχικής διάλυσης. Από το απειροελάχιστα μικρό αίσθημα της ύπαρξης μέχρι το απέραντα μεγάλο δευτερόλεπτο της ζωής όπου τα πάντα είναι δανεικά, η συγκροτημένη χαρά είναι το κλειδί του αύριο. Η ζωή έχει διάρκεια μονάχα ενός δευτερολέπτου. Στη διάρκεια όμως αυτού, είναι μυριάδες οι στιγμές που εμφανίζονται. Κι άλλοι τόσοι οι λόγοι για να τα ζήσουμε όλα αυτά…

Το πιο πάνω αποτελεί απόσπασμα από το βιβλίο «Πλατωνικό Ταξίδι»

[img]