ΤΟ ΑΠΙΘΑΝΟ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΠΙΘΑΝΟ

Λυπάμαι που αφήνω να δεις τι αισθάνομαι για σένα ενώ ξέρω πως δεν σε νοιάζει. Το δείχνεις εξάλλου ακόμη. Τέτοιες στιγμές όμως για μένα είναι η πιο σωστή απόφαση, και θα το κάνω ξανά παρά τις απογοητεύσεις που έχω φάει από σένα με το κουτάλι έως τώρα. Δεν θεώρησα ποτέ ως λάθος αυτό που βγαίνει από μέσα μου. Αν ήταν λάθος, δεν θα ήταν κάτι αυθόρμητο. Το συναίσθημα είναι κάτι χειρότερο από μοίρα, διότι το πεπρωμένο έχει κι ένα αποτέλεσμα με το οποίο τελειώνει, ενώ το συναίσθημα είναι επιβάτης σε μια αβέβαιη διαδρομή χωρίς σταματημό, σαν αυτή που ακολουθώ από τότε που σε γνώρισαν τα μάτια μου για πρώτη φορά.

Ας είναι έστω μέσω μιας εντύπωσης, μιας φωτογραφίας ή κάποιων λέξεων. Με οποιονδήποτε τρόπο επιτρέπεται, θα το προσπαθώ να σου δώσω σημάδι. Και κάθε φορά θα ψάχνω δικαιολογία να δανειστώ δευτερόλεπτα από τη ζωή σου για να νιώσω κομμάτι της ύπαρξής σου. Όχι της βιολογικής αλλά της συναισθηματικής, αυτής για την οποία θα λες ότι αξίζει που υπάρχεις. Σου φαίνεται παράλογο αυτό για την ώρα, μα είμαι βέβαιος πως θα τα πούμε κάποια ώρα λίγο διαφορετικά και ίσως τότε αλλάξουν πολλά δεδομένα. Ένα από αυτά είναι η σκέψη που κάνεις τώρα ότι “ούτε μια πιθανότητα” δεν υπάρχει. Τίποτα δεν είναι πιο πιθανό από το απίθανο. Να το θυμάσαι αυτό γιατί με πεισμώνει.

Είναι όμως η απόσταση που δεν βοηθάει. Κάθε μέρα σε ξεχνώ. Κάθε μέρα σε αρνούμαι. Κάθε μέρα αποφεύγω την έννοια σου. Κάθε μέρα διαγράφω όσα δεν ζήσαμε ή όσα νόμιζα, για να κάνω χώρο σε όσα μπορούμε να βιώσουμε μέσα από την εμπειρία του να σε έχω και να με έχεις. Γιατί συνέχεια είμαστε σε μια νέα αρχή. Μη ίδια με τις προηγούμενες. Εκείνες χάθηκαν κι όχι άδικα. Τώρα κάνω όσα πρέπει για να μην υπάρχουν. Δοκιμάζομαι. Ανίκανος όμως αφού οι προσπάθειες μου από το μηδέν επαναλαμβάνονται, γιατί είσαι πιο ισχυρή όταν δεν το θέλεις. Δεν θέλω να σε ξεχάσω προσωπικά, θέλω μονάχα να ξεχάσω τις προσπάθειες που κάνω να σε κερδίσω, να σε εντυπωσιάσω και να σε ξεγελάσω όταν θα πιστεύεις πως είμαι ο ιδανικός για σένα ενώ στην πραγματικότητα δεν είμαι τίποτα διαφορετικό από όλους τους άλλους άντρες που είναι γουρούνια, αχάριστοι και βλάκες. Αυτές οι προσπάθειες θα ξεχαστούν όταν σταματήσουν να υπάρχουν, τότε που θα είμαι ο “βλάκας” σου κι εσύ η “ηλίθια” μου.

Η έμπνευση του έρωτα σου προκαλεί καταιγίδες, γιατί είναι η αφορμή να τα δώσουμε όλα, εκεί που δεν υπάρχουν όρια και που η υπερβολή είναι το ζητούμενο. Να κατεβάσει βροχές το είναι μας, μουσκεύοντας τα πάντα στο πέρασμα, μέχρι να “τα κάνουμε θάλασσα” μεταξύ μας αφού τα μπούτια θα έχουν μπλεχτεί και γρίφοι δεν υπάρχουν για εξισώσεις που δεν αποτελούν πρόβλημα. Σαν αυτό. Κι εκεί πάλι να βγούμε πάνω στο καράβι της υποταγής για να πάμε παραπέρα. Σε νέους ωκεανούς χωρίς νησιά ή βραχονησίδες χωρίς ζωή. Να είμαστε οι πρώτοι, όπως είμαστε σε όλα. Πρώτοι στα παιχνίδια, πρώτοι στα ρεζιλέματα. Πρώτοι στα πειράγματα και ποτέ τελευταίοι στον εγωισμό της κατάκτησης αφού πρώτα απ’ όλα, από όλα όμως, είμαστε εσύ κι εγώ!

[img]

[img]