ΤΟ ΙΔΑΝΙΚΟ ΓΙΑ ΜΕΝΑ; ΕΣΥ.

Θα το λέω πάντα λες κι είναι κάτι συνηθισμένο, μα δεν υπάρχει πιθανότητα να γίνει μία συνήθεια όλο αυτό. Τόσο αβίαστα που μου βγαίνει το συναίσθημα, είναι σαν να το έχω ζήσει πολλές φορές, κι αν όχι πολλές τότε έστω μία ακόμη. Μα αυτό δεν έτυχε να γίνει, πίστεψε με. Όχι γιατί είμαι ερωτευμένος μαζί σου, αλλά γιατί αν δεν με πιστέψεις θα πρέπει να σου το αποδείξω. Δεν φοβάμαι την προσπάθεια ούτε πως δεν θα τα καταφέρω, απλώς δεν ξέρω μέχρι που μπορώ να φτάσω γι’ αυτόν τον σκοπό.

Μοιάζουν με τυπικά λόγια. Δεν λέω πως δεν έχω ερωτευτεί ξανά. Δεν λέω πως δεν έπνιξα ξανά την καθημερινότητα μου μέσα σε ένα ατέλειωτο εγωισμό του έρωτα. Μα πες μου λοιπόν εάν υπάρχει άλλη στον κόσμο σαν εσένα. Όχι σωστά; Το καλούπι ήταν ένα κι έσπασε αμέσως μετά την ολοκλήρωση σου. Κι αφού δεν υπάρχει, τότε πώς θα είχα το ίδιο σκεπτικό ή το ίδιο συναίσθημα με αυτό που τώρα με οδηγεί; Πώς θα ένιωθα ολόκληρος;

Αν θα γίνει συνήθεια το να σε θέλω δεν ξέρω. Αν θα μου μείνει απωθημένο να σε ψάχνω, δεν το ξέρω. Αν καταστρέφω άλλες επιλογές γιατί θα βλέπω μόνο εσένα ως την πιο ιδανική, πάλι δεν το ξέρω. Μα να σου θυμίσω μόνο πως οι επαναστάτες της ζωής, πολέμησαν για ορισμένα ιδανικά. Κι αφού για μένα είσαι κάτι το ιδανικό, πολύ φοβάμαι πως θα πρέπει να μετατρέψω τον ήσυχο μου εαυτό σε επαναστάτη χωρίς διλήμματα.

Δίλημμα θα ήταν αν δεν σε γνώριζα κι έτσι δεν ήξερα αν η ζωή μου είχε φτάσει σε καλό σημείο μέχρι τότε. Γνώρισα κάτι καλύτερο λοιπόν, εσένα, κι έτσι κατάλαβα πως ο πραγματικός μου εαυτός εξαρτάται από γεγονότα σαν εσένα. Αν ένα θαύμα είναι γεγονός, τότε είσαι η πιο έκτακτη επικαιρότητα μου. Στο κάθε τραγούδι που ακούω, εσύ είσαι η εισαγωγή που δίνει το στίγμα που ακολουθεί. Γιατί χωρίς να το ξέρεις, άρχισες ήδη να με κατευθύνεις. Από δω κι από κει. Όπου πας εσύ πάω κι εγώ. Θέλω να πηγαίνω κι εγώ.

Εξαιτίας σου όμως, έμαθα και να φοβάμαι περισσότερο. Κάποτε φοβόμουν τους κεραυνούς, τότε που πήγαινα σχολείο. Ακόμη και τώρα όμως, φοβάμαι τους δυνατούς θορύβους, αυτούς που κάνουν οι άνθρωποι κυρίως όταν δεν θέλουν να ακουστούν, γιατί αυτοί οι ήχοι έχουν μια ενόχληση. Σου έτυχε ποτέ να φύγει κάποιος από τη ζωή σου στα ξαφνικά, όταν ήθελες ακόμη πιο πολύ να μείνει; Σαν αυτές τις στιγμές μιλάω, όπου η σιωπή της απουσίας σε τρομάζει. Σε απόσυντονίζει. Σε προκαλεί. Σου δημιουργεί το κενό που ψάχνεις να γεμίσεις ή να καλύψεις για να πας παρακάτω. Κι ενώ στην αρχή δυσκολεύεσαι, στη συνέχεια προχωράς αλλά χωρίς να καλύψεις αυτό το κενό. Απλώς το κάνεις κομμάτι του εαυτού σου, ένα κομματάκι που το αγαπάς.

Μία πρόκληση που θέλεις να ξεπεράσεις. Μου είσαι η πρόκληση που θέλω να ανακαλύψω, γιατί μαζί σου νιώθω μια φοβία: ότι δεν θα προλάβω να σε βάλω στη ζωή μου. Γιατί θα φύγεις πριν σου πω ότι σε σκέφτομαι όταν δεν το ξέρεις. Ότι σε σκέφτομαι όταν εσύ γελάς ή πίνεις το αγαπημένο σου ποτό με φίλους. Αλλά όταν σκέφτομαι πως εσύ δεν με σκέφτεσαι όπως εγώ, μόνο τότε σταματώ να σκέφτομαι παραπάνω γιατί με πιάνει το παράπονο. Δεν θα έπρεπε να ζούσαν παράλληλα οι σκέψεις μας;

Δεν θα έπρεπε να λέγαμε πως ήταν μία μεγάλη σύμπτωση αυτή η γνωριμία ώστε να παραδεχτούμε για πρώτη φορά στη μοίρα; Γιατί εγώ δεν πίστευα. Δεν δεχόμουν να είμαι ένα πιόνι χωρίς δικαίωμα επιλογής. Τα πιόνια δεν διαλέγουν, τα κινούν άλλοι. Εγώ δεν είμαι σαν αυτά γιατί σε διάλεξα μέσα σε ένα δευτερόλεπτο. Δεν το σκέφτηκα πολύ αν και συνήθως μελετάω τα πάντα πριν κάνω κάποιο βήμα. Για σένα έκανα δύο βήματα μέσα μου. Έτσι απλά, διπλασίασα τις προσπάθειες μου για να δω αν αξίζεις. Δεν θα σου πω σε ποιο συμπέρασμα κατέληξα τελικά. Μόνο δες που έφτασα στο σημείο να κάνω δέκα βήματα κάθε φορά αντί για ένα. Και μάντεψε ποια γλυκιά ύπαρξη φταίει γι’ αυτό…

[img]