Πάντα να νιώθεις, πάντα να λυπάσαι,
ό,τι συναίσθημα κι αν έχεις μη φοβάσαι.
Είναι η διέγερση, του μυαλού πυξίδα,
και για το σώμα, η τέλεια παγίδα.
Αγγίζω την τελειότητα μ’ έναν τρόπο,
όταν η φωνή σου κάνει κρότο.
Σε βλέπω σε μυρίζω, μια οπτασία
όαση στην έρημο, σαν άλλη καμία.
Ο έρωτας; της νύχτας ο φάρος,
και της ψυχής το ξαφνικό θάρρος.
Πριν δέσει στης αγάπης το λιμάνι,
μετά από πάθους, ατελείωτο σεργιάνι.
Από δοκιμασμένες φουρτούνες σαν περάσεις,
κάπου γρήγορα και ήρεμα θ’ αράξεις.
Το πλοίο σου σφιχτά αμέσως να δέσεις
όπου με την καρδιά εσύ θα επιλέξεις.
