Όλες οι σχέσεις χτίζονται πάνω σε λίγες λέξεις. Είναι η επικοινωνία που τα αλλάζει όλα και τα κάνει να αντέχουν και τους δίνει νόημα. Είναι το «Σ’ αγαπώ» του ενθουσιασμού, εκεί δηλαδή που ξεκινούν όσα έχουν αξία.
Είναι αυτή η «συγγνώμη» που θα έρθει την κατάλληλη στιγμή, για να σωθούν όσα δεν πρόλαβαν να χαθούν και να συνεχίσουν να αναπνέουν.
Με φίλους, με συγγενείς, με συντρόφους, όλες οι σχέσεις έχουν τη δική τους ισορροπία και θέλουν τη δική τους προσπάθεια.
Λόγια που γεννιούνται από ειλικρίνεια δεν κουβαλούν ντροπή ή ταπείνωση όταν ζεσταίνονται με συναισθήματα. Έχουν μόνο καθαρότητα και δύναμη. Ένα «μου έλειψες» ή «είχες δίκιο», όταν ειπωθούν, δείχνουν θάρρος και ωριμότητα, χωρίς να χρειάζεται να περιμένει κανείς κάτι.
Μερικές φορές οι αποστάσεις μικραίνουν επειδή οι άνθρωποι συναντιούνται εκεί που νιώθουν.
Υπάρχουν και τα μικρά, τα καθημερινά, αυτά που λες χωρίς να τα πολυσκεφτείς απλά γιατί έτσι ήθελες να μιλήσεις.
Μερικές φορές η παρουσία κάποιου αρκεί για να νιώσεις ότι τον θέλεις δίπλα σου, χωρίς να χρειάζεται να ειπωθεί. Το «σε θέλω» στο πρώτο πεταλούδισμα δεν ζητά απάντηση, είναι απλώς μια επιθυμία που λέγεται από καρδιάς όταν ένα νέο καρδιοχτύπι σε ξυπνήσει.
Οι σχέσεις είναι γεμάτες από λεπτές στιγμές όπου οι επιτυχίες θέλουν να ακούσουν το «μπράβο» και τα «συγχαρητήρια» τους. Και στις λύπες να ειπωθεί το απλό «είμαι εδώ».
Μερικοί άνθρωποι μένουν πίσω για να μην μπουν εκεί που ίσως δεν χωρούν πια. Άλλοι μένουν ακίνητοι, όχι από αδιαφορία, αλλά για να μη φανεί πως πατούν πάνω σε μια κίνηση που δεν ήταν δική τους. Το να μοιραστούμε την αλήθεια μας, φαντάζει δύσκολο έως ακατόρθωτο και χρειάζεται θάρρος. Κι όμως, όσες φορές το κάναμε, βρεθήκαμε πιο κοντά σε αυτό που μας έκανε να νιώθουμε ζωντανοί. Ορισμένα πράγματα θεραπεύονται μόνο με αλήθεια, όχι με το χρόνο. Στο τέλος, αυτό που μετράει δεν είναι αν μια σχέση κρατάει ή όχι. Είναι αν ειπώθηκαν οι λέξεις που έπρεπε.
