ΟΙ «ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΕΣ» ΠΟΥ ΜΑΣ ΛΕΙΠΟΥΝ

Ήρθε, έφυγε, το ξεχάσαμε αλλά μας έμεινε η όρεξη από την περίοδο των προετοιμασιών. Ο Τζο, ο Joe. Αυτός που κάνει τη διαδρομή Αμερική-Κύπρο μια εύκολη βόλτα από δρόμους χωρίς κίνηση. Ο νούμερο δύο των ΗΠΑ, ή τρία αν υπολογίζεται η Μισέλ του Μπαράκ ως η δεύτερη.

Στη διήμερη επίσκεψη του κυρίου Αντιπροέδρου Μπάιντεν στην Κύπρο, είδαμε εικόνες που δεν είδαμε ξανά. Το Air Force Two, το αεροπλανάκι που κουβαλάει μόνο τον Αντιπρόεδρο, να προσγειώνεται στο αεροδρόμιο της Λάρνακας, δίπλα από την αλυκή. Εκείνη τη στιγμή μέχρι κι εγώ ζήλεψα που δεν έχω το δικό μου αεροπλάνο. Σίγουρα οι δικοί μας πολιτικοί θα ένιωσαν το ίδιο κι ας μην το παραδεχτούν ποτέ. Όση προετοιμασία κι αν κάναμε, ο κ. Μπάιντεν θα μιλούσε μόνο μπροστά από το δικό τους βάθρο, που έχει τα ανάλογα σύμβολα και εμβλήματα της χώρας του. Όχι σε δικό μας γεμάτο με μικρόφωνα καναλιών και κάθε λογής ραδιοφώνων. Η μικρή λεπτομέρεια που δημιουργεί τη μεγάλη εικόνα, το εκτόπισμα που έχει η θέση του.

Η συνοδεία του, ολοκληρωμένη. Εμείς μάθαμε στα λίγα και όλο αυτό έμοιαζε υπερβολικό. Μα να φέρουν μέχρι και τα δικά τους αυτοκίνητα; Αδιανόητο! Η δική μας αστυνομία ήταν αρκετή για να φυλάει το Meridien όσο αυτός θα έλειπε από αυτό. Μέχρι και τα δικά τους σκυλιά έφεραν. Εγώ λέω ότι μπορεί και καμιά κομμώτρια να υπήρχε στο στόλο για τη σύζυγό. Τόσο μπροστά.

Και η προφορά. Αυτή που έδειχνε τόσο διαφορετική από την Αγγλοσαξονική. Είναι διαφορετική. Κατάλαβα ότι στην επικοινωνία, οι Αμερικάνοι δεν φοβούνται να εκφραστούν. Μόνο όταν θέλουν όμως αλλιώς ακολουθούν τη διπλωματική οδό των Ευρωπαίων. Δεν φοβούνται να κάνουν δηλώσεις με ξεκάθαρες λέξεις γι’ αυτό που σκέφτονται. Ή να αποφύγουν ή να προσπεράσουν με μαεστρία μια αμήχανη στιγμή.

Οι δικοί μας πολιτικοί και η δική μας πολιτική είναι βαρετή. Όλο τα ίδια και τα ίδια, όλο τα ανούσια και τα ανούσια. Μας μένουν οι ελπίδες ότι είμαστε ένα σημαντικό κομμάτι της ιστορίας, μια χώρα-κλειδί σε πολλά ζητήματα. Μόνο εμείς το πιστεύουμε γιατί μόνο εμείς θέλουμε να το πιστέψουμε. Και βρίσκουμε σαν επιχείρημα ότι η σύζυγος του Αντιπροέδρου είπε ένα “γειά σου” στα ελληνικά σε μια βόλτα της. Τέτοια σοβαρότητα μόνο στα δικά μας ντιμπέιτ ακούς, όπως όταν ένας δικός μας είπε πρόσφατα πως “διεκδικητικότητα είναι να διεκδικείς”. Σοβαρά;

Οι Αμερικανοί μας έδειξαν πως να είμαστε οικοδεσπότες στο ίδιο μας το σπίτι. Είναι περήφανοι γι’ αυτό που είναι κι ας μην έχουν την ιστορία που έχουν οι Κινέζοι, οι Έλληνες, οι Αιγύπτιοι. Μείναμε στην ιστορία εμείς που νομίζουμε ότι πάντα θα μας σώζει από τις κριτικές. Η ιστορία μας έχει γίνει η δικαιολογία μας. Τα αεροπλάνα και τα οχήματα μπορεί να είναι σύμβολο του καταναλωτισμού τους. Από την άλλη, αν δεν υπήρχε κι αυτό, πως θα έπειθαν ως χώρα υπερδύναμη; Η μανία είναι δείγμα εικόνας. Ο αυτοπροσδιορισμός προέρχεται μέσα από τον ορισμό που θα βάλεις εσύ. Οι Αμερικάνοι ίσως είναι εθνικιστές, μα φοβάμαι αυτή τη λέξη γιατί κάποιοι προσπαθούν να την ταυτίσουν με κάτι αρνητικό, με ένα κοινωνικό σύνολο συγκεκριμένο που δεν το θέλουν. Για να αποφύγω όλο αυτό, θα τους πω πατριώτες. Περισσότερο από εμάς.

Και το σημαντικότερο όλων: είναι αισιόδοξοι. Τουλάχιστον έτσι δείχνουν.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=QfJh5ofcqiY]

[img]