ΚΑΝΟΝΑΣ

Λογικά η καρδιά έπρεπε να υπήρχε στην τσέπη, δίπλα από ή μέσα στο πορτοφόλι και να τη δίνουμε όπου θέλουμε με σχετική ευκολία κι έναν κόμπο στο λαιμό παράλληλα, όπως όταν πληρώνουμε για κάτι που θέλουμε πολύ αλλά έχει μεγάλο κόστος. Νομίζουμε πως μας την κλέβουν καμιά φορά, ακόμη κι αν την έχουμε μέσα στο σώμα που είναι απαραβίαστη φυλακή. Θεωρητικά απαραβίαστη. Μας την κλέβουν όμως και μας αφήνουν με χαμόγελο αντί με παράπονο. Τι γλυκό χαμόγελο…

Χαμόγελα υπάρχουν πολλά, ένα όμως για κάθε πρόσωπο. Ένα συγκεκριμένο χαμόγελο υπάρχει κρυφό που χαρίζεται μπροστά στην παρουσία αυτής. Και στη σκέψη της το ίδιο. Όταν είναι μακριά, λες και το ξέρει, έρπεται ύπουλα μέσα στη συνείδηση για να χρειαστείς βοήθεια να σου θυμίσουν πως είναι να μην χαμογελάς. Μηδενίζεται ο χρόνος, ο τόπος, ο χωροχρόνος γενικά, ενώ το ρολόι της ζωής αρχίζει από το πλήν ένα. Όχι το μηδέν.

Ψάχνεις τον έρωτα, δεν τον ψάχνεις τον έρωτα. Δεν τον βρίσκεις, τον βρίσκεις. Τον χάνεις. Μαζί σου είναι ερωτευμένη η κοπέλα που στάθμευσε πίσω από το δικό σου αυτοκίνητο και σε είδε να κατεβαίνεις βιαστικά ν’ αγοράσεις εφημερίδα. Εκείνη είχε μόλις βγήκε από το κατάστημα και έπρεπε να φύγει. Δεν είχε τον τρόπο να κάνει πως πέφτει πάνω σου τυχαία κι ό,τι προκύψει. Ούτε να ξανακάνει πως ξέχασε να πάρει κάτι άλλο αφού το έπαθε ήδη μια φορά δύο λεπτά πριν. Δεν μπορούσε. Η βία της ντροπής την ανάγκασε να συνεχίσει την αρχική της επιλογή, να φύγει, αλλά να σε σκέφτεται για ώρες χωρίς εσύ να το ξέρεις. Είναι το ίδιο πράγμα που έπαθες κι εσύ όταν δάγκωσες τη λαμαρίνα με την … (γράψε όποιο όνομα θέλεις).

Τον άλλο άνθρωπο, τον/την … (κι εδώ βάλε κάποιο όνομα), μακάρι να μην τον γνώριζες ποτέ.

Προτιμώ να σε θυμάμαι, να θυμάμαι εσένα. Για να ερωτευτούμε, αναζητούμε να βρούμε πράγματα, χαρακτηριστικά και συμπεριφορές που δεν αντιμετωπίσαμε ξανά. Παρθενική κατάσταση. Χημική αντίδραση με εργοστασιακή εξίσωση, ολοκαίνουρια, αγνώριστη. Έλα να κτίσουμε αναμνήσεις. Μαζί.

Η ψεύτικη αλήθεια προσπερνάει πολλά εμπόδια. Άν αυτή είναι ο έρωτας πριν την αγάπη, νικάει τα λόγια τα μεγάλα που δεν ισχύουν. Στους απαισιόδοξους που έχουν τη μονότονη ζωή ως τη μόνη αλήθεια, βλέπουν το φιλί σαν περιπέτεια προς αποφυγή. Οι ονειροπαρμένοι έχουν να θυμούνται ένα από αυτά τα φιλιά, το πρώτο τους φιλί μαζί με το πρώτο άγγιγμα. Μπορεί και να μην έχουν πάρει ανάσα από τότε, εδώ και χρόνια.

Ζήλεψες ποτέ το ζευγάρι που δεν είδες να ζουν χώρια;

Πώς μπορώ να ονειρεύομαι πράγματα μαζί σου όταν εσύ δεν μου ‘χεις πει αν μ’ αγαπάς ή όχι; Πότε θα νιώσω το σώμα μου να βαραίνει λιγότερο αφού δεν πήρες ακόμη την καρδιά από πάνω μου όπως περιμένω; Έχω ακόμη ένα πως: Πώς θα είναι άραγε το πρώτο 24ωρο μου όταν θα σκαλίσουμε μαζί στην αμμουδιά τις πρώτες μας κοινές ελπίδες; Φαντάζουν όλα τεράστια. Ηλιοβασιλέματα πολλά που περιμένουν να φανούν μέσα από τα μάτια σου, όταν θα τα ‘χω πίσω μου γιατί θα ερωτεύομαι εσένα όλο και πιο πολύ κάτω από το διπρόσωπο φως τους.

Φαρμακώνομαι.

Ακροβάτης της στιγμής που βαδίζει ανάμεσα στo “περίμενε” και το “τρέξε”. Είναι που το θέαμα δεν συναρπάζει χωρίς ρίσκο. Αλλιώς θα γινόμουν μούμια. Εδώ το πιο μικρό παιδί ρισκάρει να ποδηλατεί και να πέσει κάτω. Ποιός είμαι εγώ που θ’ αρνηθώ την πιθανότητα να χάσω τα λογικά μου για κάτι πιο… πιο… πιο… υπέροχο;;

[img]