Σκεφτόμουν και προσπαθούσα να βρω από πού πηγάζουν οι ανάγκες και οι επιθυμίες του ανθρώπου, ή και του ζώου, αλλά και πότε αυτές ικανοποιούνται. Οφείλουμε να παραδεχτούμε πως πολλές από αυτές είναι επηρεασμένες από φτιαχτές εικόνες και προσποιημένα συναισθήματα. Είτε αν αφορούν υλικά αγαθά είτε άλλα.
Δεν θα γνωρίζαμε ότι το ηλιοβασίλεμα είναι κάτι ωραίο, ίσως και ρομαντικό, αν δεν μας το τόνιζαν τόσο οι σκηνοθέτες. Μόνοι μας ίσως να το προσπερνούσαμε. Το πιο πιθανό. Γιατί όμως να μη θέλουμε να διεκδικήσουμε άλλο μια επιθυμία μας, ένα δικαίωμα ή κάτι που μας ανήκει;
Θέλοντας να κερδίσουμε αυτό το κάτι, ανοίγουμε τον εαυτό μας και επενδύουμε με ό,τι έχουμε ρισκάροντας να τα χάσουμε όλα ή να τα πάρουμε όλα. Είναι η λογική της επιχειρηματικότητας. Η ζωή μας είναι μια επιχείρηση με τα αγαθά, τα χρωστούμενα κτλ.
Όταν όμως δώσουμε ένα κομμάτι μας, πανικοβαλλόμαστε. Τρέμουμε γιατί έφυγε από εμάς το μερίδιο μας και από προσωπικό έγινε κοινό. Πας να προσεγγίσεις ένα ενδιαφέρον άτομο κι αμέσως απογοητεύεσαι γιατί βγήκες από το γνωστό comfort zone σου. Εκεί που ο έλεγχος ήταν όλος δικός σου, τώρα δεν είναι μια αποκλειστικότητα. Ρίσκο είπαμε.
Πόσες φορές δεν θέλαμε κάτι όταν το γευτήκαμε που προηγουμένως κάναμε τα πάντα για να το γευτούμε; Πού να χάθηκε η όρεξη; Θέλουμε όσα δεν έχουμε. Από εγωισμό; Ματαιοδοξία; Για να δικαιολογηθούμε;
(Photo)
OReeeo re!