ΑΝ Σ’ ΕΡΩΤΕΥΟΜΟΥΝ, ΘΑ ΗΤΑΝ ΛΑΘΟΣ

Με ξέρεις και σε ξέρω με όλα τα καλά και τα κακά μας, όμως τίποτα δεν μας ενώνει από αυτά διότι δεν έχουμε αφήσει αυτή την πιθανότητα να ονειρευτεί το πιθανό. Αν το είχαμε σκεφτεί από την αρχή θα μπορούσαμε τώρα να μη μιλάμε, αλλά να κάνουμε. Να κάνουμε όσα δεν πρέπει να λέγονται αλλά να εννοούνται. Κι αν δεν εννοούνται να γίνουν με κάθε αληθινό νόημα.

Στο υποθετικό αυτό σενάριο όμως, η μόνη αλήθεια που μας αγγίζει είναι η διαφορά στις επιθυμίες που έχει ο καθένας. Εσύ θέλεις να ζήσεις, εγώ θέλω να νιώσω. Ζητάς την ξεγνοιασιά της καθημερινότητας. Εμένα μου λείπει ο θόρυβος στην καρδιά που κάνουν τα φτερουγίσματα.

Το σίγουρο είναι πως αν σ’ ερωτευόμουν θα ήταν εντελώς για τους λάθος λόγους.

Με τα μάτια σου να εκπέμπουν το δικό τους φως, θα έχανα την όραση μου.

Τα χείλη σου όταν κινούνται, καρφώνουν τη συνείδηση μου και τρελαίνομαι.

Όποτε γελάς, κλαίω που δεν είμαι η αιτία.

Σε σκέφτεται το μυαλό και νιώθω λες και με απατά η λογική με εραστή τον πόνο.

Θα με κατέστρεφες κι άλλο χωρίς να μπορώ να φέρω αντίρρηση σε κάτι που αργά, γλυκά και μεθυστικά με παρασέρνει στην κατηφόρα του εγωισμού με φρένα τα σύννεφα της αγάπης: Ανύπαρκτα στον ουρανό μας. Σ’ αγγίζω χωρίς να το ζήτησες, με αρνείσαι χωρίς να το ζήτησα.

Όλα λάθος.

Δεν προσπαθώ να αλλάξει αυτό γιατί δεν αξίζει να πολεμάς σε μια μάχη χωρίς αντίπαλο. Εκτός αν υπάρχουν ψευδαισθήσεις, μα εγώ τέτοιες δεν έχω. Βλέπω να νικάει το “τίποτα” στην τοποθεσία “πουθενά” αφήνοντας πίσω ένα “καθόλου” για όλο το “ποτέ” της ζωής.

[img]