ΜΙΑ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

Ποτέ δεν είχαμε την τύχη, ποτέ δεν είχαμε την ευκαιρία να γράψουμε από μόνοι μας το κεφάλαιο που μας ανήκει στην ιστορία. Όσα ζούμε είναι αποτέλεσμα του παρελθόντος, με τα καλά του και τα λάθη του, όμως όταν θέλουμε, μπορούμε να δημιουργήσουμε αυτά που θα μας ανήκουν.

Για την Κύπρο μιλώ.

Μετά από πολλά χρόνια (και πάλι), ενώ κάθε χρονιά λέμε κι ελπίζουμε να είναι η τελευταία που το νησί βρίσκεται μοιρασμένο χωρίς να μπορεί να πάρει αναπνοές ελεύθερα και ξεκούραστα, δημιουργείται η αίσθηση πως κάτι μπορεί να αλλάξει. Δεν θυμάμαι αν το ίδιο αίσθημα υπήρχε το 2004 διότι χωρίς να το καταλάβουμε πέρασαν κιόλας δεκατρία χρόνια. Η ελπίδα αρκετών ανθρώπων όμως βοηθά να εντείνει της προσδοκίες και την αγωνία για το επιθυμητό. Κι αυτό είναι μια άνετη ζωή απολαμβάνοντας τις φυσικές ομορφιές και τις γευστικές αποπλανήσεις κάθε γωνιάς σ’ αυτόν τον τόπο. Όταν η λύτρωση απαλύνει την πονεμένη γη.

Όσο υπάρχουν ακόμη οι αναμνήσεις των προγόνων μας από εκείνες τις εποχές που όλοι ζούσαν κάτω από το πέπλο της ειρήνης, τόσο ζηλεύουμε κι εμείς που τις ακούμε για να ζήσουμε τις ίδιες καταστάσεις. Όσο κι αν οι πολιτικές διαδικασίες κατά την όποια προσπάθεια εξεύρεσης λύσης μας προσγειώνουν στην πραγματικότητα, τόσο λαχταρούμε να καρποφορήσουν αυτές για να απολαύσουμε τη γεύση της γαλήνης, της ηρεμίας, του επαναπατρισμού στις ρίζες μας. Και για τις δύο πλευρές. Και για τις δύο κοινότητες. Για τον έναν λαό.

Αν χρειαστεί να αλλάξουμε σελίδα στην ιστορία ή ξεκινώντας νέο ολόκληρο βιβλίο, ας το κάνουμε. Γι’ αυτά που μπορούν να υπάρξουν στο μέλλον, ας επενδύσουμε σήμερα.

[img]