ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΜΕ ΕΜΑΣ;

Έχουμε κουραστεί και οι δυο να περιμένουμε να αλλάξει αυτό που μας παρασύρει και δεν τολμούμε να σταθούμε εμπόδιο στην ορμή του. Το κάνει καλά έτσι κι αλλιώς από μόνη της η πραγματικότητα χωρίς να ξέρουμε στην τελική εάν θέλουμε να πάρουμε κάποια απόφαση ή αν θα μείνουμε να αποφασίζει για εμάς αυτό το συννεφάκι που μας καλύπτει.

Δεν ξέρεις το όνομα μου, δεν ξέρεις τη φωνή μου. Εγώ δεν γνωρίζω πόσο μεγάλη είναι η καρδιά σου όμως μπορώ να αναγνωρίσω με κλειστά μάτια το άρωμα σου γιατί κάθε φορά με οδηγεί σε σένα σαν μαγεμένος. Μπορώ να καταλάβω όταν είσαι κοντά και να πάρω κάποιες ανάσες ζωής από την αγωνία μου να σε γευτώ οπτικά με την αίσθηση της γοητευμένης, εξαιτίας σου, όρασης μου.

Υπεύθυνος για όσα μου συμβαίνουν είμαι αποκλειστικά εγώ, διότι θέλω και τα παθαίνω. Κι αυτό που έχω πάθει μαζί σου δεν περιγράφεται, γιατί κανένας έρωτας δεν μπόρεσε ποτέ να εκφραστεί με λέξεις, αφού ο σωστός τρόπος είναι να μην αφήνονται λέξεις να λεχθούν όταν τα χείλη παρασύρονται στο δικό τους αγώνα και τα κορμιά “σκοτώνονται” στον πόλεμο της ένωσης.

Το ότι με κοιτάς χωρίς να είναι υποχρέωση ή θυσία, για μένα είναι τεράστιο δώρο όταν συμβαίνει. Διότι άθελά σου, μου χαρίζεις μία μοναδική εικόνα στην ψυχή σου μέσα από τα μάτια που με αυτοπεποίθηση με καρφώνουν. Εκεί που αναγνωρίζω τη μορφή και το είδωλο σου όταν περνάς από μπροστά μου, είναι η στιγμή που παραλύω μηδενίζοντας κάθε άλλη σκέψη και βάζοντας ως προτεραιότητα του μυαλού μόνο εσένα, γιατί οποιαδήποτε άλλη επιλογή θα ήταν καταστροφή για μένα. Αν σε έχανα έστω για λίγο; Θα το άντεχα;

Όχι άλλα συμβαίνει τόσες φορές σε κάθε δευτερόλεπτο που είμαστε χώρια. Μοιάζει με δοκιμασία όμως, μέχρι πού θα πάει αυτό; Πότε θα εκδηλωθεί η μαγεία ανάμεσα μας σε κάτι πιο ουσιαστικό, σταθερό και μόνιμο; Πότε θα γίνει να με κοιτάζεις και να ξέρω ότι σου ανήκω ακόμη κι αν κλείσουν τα φώτα και ακούγονται μόνο οι ανάσες μας;

[img]