ΖΟΥΖΟΥΝΑ Η «ΠΕΛΛΟΦΛΟΚΚΑ»

Ασυναίσθητα θυμήθηκα τη Ζουζούνα και τον Φρέντυ, το δικό μου σκυλί και το κατοικίδιο της Κατερίνας και της Μαρίας. Βασικά ένα από τα κατοικίδια τους διότι οι δυο τελευταίες είχαν περισσότερα ζώα σε αριθμό, κυρίως γάτους. Τους γάτους η Ζουζούνα δεν τους μπορούσε. Ήταν στο βιολογικό ένστικτο της να τους αφανίσει. Ούτε τους ποδηλάτες ήθελε, αν αυτοί δεν ήμασταν εμείς. Ούτε τους περαστικούς που κρατούσαν μπαστούνι. Δεν ήθελε τίποτα ξένο μέσα στη γειτονιά, είχε πλάκα αυτό αλλά και πολύ κούραση καθώς έπρεπε να τη μαζεύουμε για να μην μας ρεζιλέψει. 

Αργούσαμε πάντα πολύ και δεν προλαβαίναμε το ρεζίλεμα όπως για παράδειγμα, όταν ήταν «οι μέρες της» και κάθε αρσενικό σκυλί των δίπλα γειτονιών, έβρισκε τον δρόμο για τη γειτονιά και την αυλή μας. Η αλήθεια είναι πως τα  τετράποδα χάριζαν αμέτρητες στιγμές ζωντανού σεξ, ένα δωρεάν πορνό, στους γειτόνους. Καλώς ή κακώς, κουταβάκια δεν ακολούθησαν ποτέ. Ο Πολίβα, ένας άλλος μεγαλόσωμος σκύλος της απέναντι πλευράς, ήταν ίσως ο μόνος που μπορούσε να σπείρει  τον πραγματικό τρόμο στα υπόλοιπα μικρόσωμα. Ήταν όμως κλειδωμένος στην αυλή του και όχι αλανιάρης. Στο σπίτι του κάποτε γύρισε ο Τόλης Βοσκόπουλος μια ταινία, δεν κατάφερα ποτέ να βρω τον τίτλο αλλά είχα δει στιγμιότυπα πριν χρόνια στην τηλεόραση. Διότι οι ιδιοκτήτες έχουν ένα πάρε-δώσε με την έβδομη τέχνη.

Η Ζουζούνα θυμάμαι, ήξερε το συμφέρον της πάντα. Ακόμη και το φαγητό που έβαζαν στους γάτους τους οι γείτονες, πήγαινε να φάει (και το γάλα τους), όχι επειδή το λάτρευε, αλλά για να μην μείνει τίποτα στους γάτους. Τέτοια ήταν. Την αγαπούσαμε όλοι στη γειτονιά, αφού όταν χάθηκε για τρεις μήνες περίπου όταν ήταν μικρή (εμείς υποψιαζόμαστε πως την πήρε μακριά κάποιος που δεν την χώνευε), όλοι λυπήθηκαν. Μα και όλοι ενθουσιάστηκαν και βγήκαν στο δρόμο, μικροί μεγάλοι, να την υποδεχτούν όταν βρέθηκε τυχαία στην άλλη άκρη της πόλης. Ακολούθησαν φυσικά γιατροί κτλ, μιας και ήταν σε άσχημη κατάσταση.

Γεννήθηκε στις 5 Ιουλίου 1996, κι έφυγε ξαφνικά στις 8 Νοεμβρίου 2009 όταν την κτύπησε αυτοκίνητο. Και πάλι τότε, οικογενειακώς εμείς από τη μία, ο κ. Φώτης από την άλλη, ήταν παρών την ώρα εκείνη αλλά και μετά που προσπαθούσαν να καταλάβουν αν η Ζουζούνα ζούσε ή όχι. Όταν επικράτησε το όχι, τότε ο αδερφός μου κι εγώ ενημερωθήκαμε τηλεφωνικώς μιας και ήμασταν στο εξωτερικό, στη Γερμανία και στην Αγγλία αντίστοιχα.

Ζουζουνάκι μας,

Έφυγες στα ξαφνικά…

Πρίν 13 χρόνια όμως, μπήκες στο σπίτι ξαφνικά πάλι μεν, αλλά ευχάριστα και καλοδεχούμενη. Το πλούσιο μαλλί, μαζί με την τρέλα που κουβαλούσες, σου χάρισαν το παρατσούκλι της “πελλοφλόκκας”.  Η πρώτη σου νύχτα ήταν ανήσυχη για σένα, σε ένα νέο περιβάλλον και μικρή όπως ήσουν τότε. Όλο τον καιρό ήσουν η τρελή μασκότα του σπιτιού. Κάθε χρόνο που μεγάλωνες, δε σου φαινόταν. Δύσκολα υπολόγιζε κανείς την ηλικία σου καθώς ξεγελούσε το μέγεθος σου και η ενεργητικότητα που ποτέ δεν άφησες. Η χαρά να σε έχουμε, τεράστια. Οι εμπειρίες και οι στιγμές αμέτρητες. Τί να προτοθυμηθούμε; Το ότι ξεχνούσες το γεγονός πως ήσουν σκύλος, και προσπαθούσες να ανέβεις πάνω στα δέντρα; Οι βόλτες στις οποίες μας έτρεχες από πίσω όταν παίζαμε στη στην γειτονιά;

Θυμόμαστε πολλά.

Θυμόμαστε όταν πρωτοήρθες που έπινες το γάλα σου και δεν είχες δύναμη να σταθείς ως μωρό που ήσουν κι έτσι έπεφτες μέσα στο πιατάκι…

Θυμόμαστε που χώραγες κάποτε στην παλάμη του ενός χεριού…

Θυμόμαστε που καταέφαγες τα έπιπλα και όλο το σπίτι όταν έβγαζες δόντια…

Θυμόμαστε που σου άρεσε να ποζάρεις στις φωτογραφίες…

Θυμόμαστε που δεν σταματούσες ποτέ να πεινάς, ή βασικά να “τσιμπάς”…

Θυμόμαστε που σκορπούσες σε όλο το σπίτι τα παιχνίδια και τα ρούχα σου…

Θυμόμαστε που μας ξυπνούσες όταν ήθελες, έτσι επειδή ήθελες απλά να μας ξυπνήσεις…

Θυμόμαστε που ήσουν ο φύλακας του σπιτιού και δεν άφηνες ούτε μύγα να περάσει…

Θυμόμαστε τις ιδιοτροπίες και τις προτιμήσεις σου στο φαγητό…

Θυμόμαστε που καθόσουν ώρες στη βεράντα και παρακολουθούσες την κίνηση…

Θυμόμαστε που άφηνες τα σημάδια σου πάνω μας όταν μας δάγκωνες…

Θυμόμαστε που όταν έτρωγες, περιμέναμε ακόμα και στη βροχή μέχρι να τελειώσεις για να περάσουμε, γιατί δεν ήθελες καμία ενόχληση την ώρα του φαγητού…

Θυμόμαστε που ξάπλωνες σε κάποιο δροσερό μέρος όταν ζεσταινόσουν….

Θυμόμαστε που έτρεχες πρώτη στο αυτοκίνητο όποτε θα πηγαίναμε βόλτα ή εκδρομή…

Θυμόμαστε που κάναμε αγώνα από το να σε πιάσουμε μέχρι να κάνεις μπάνιο γιατί το μισούσες…

Θυμόμαστε που μας μίλαγες με τον τρόπο σου…

Θυμόμαστε που πήδαγες πάνω μας κάθε φορά που μας έβλεπες μετά από καιρό…

Θυμόμαστε τις ζαβολιές σου…

Θυμόμαστε τα προβλήματα που μας δημιουργούσες και που πάντα στο τέλος γελάγαμε μ’ αυτά…

Θυμόμαστε τις πονηριές σου…

Θυμόμαστε που έπαιρνες το δικό μας κρεβάτι και το έκανες όλο δικό σου…

Θυμόμαστε που κάποτε μας αγνοούσες προκλητικά όταν σου μιλάγαμε…

Θυμόμαστε που ακούγαμε τα γαυγίσματα σου από μακριά…

Θυμόμαστε που έβρισκες χίλιους τρόπους να κάνεις αυτό που ήθελες…

Θυμόμαστε που κοίταζες με περιέργεια κάθε Χριστούγεννα όταν στολίζαμε και μετά ξεστολίζαμε το δέντρο…

Θυμόμαστε που μάλλον μας θεωρούσες όλους τρελούς, όπως κι εμείς εσένα…

Θυμόμαστε που σε κοιτάζαμε να βολτάρεις σαν Κυρία στους δρόμους…

Θυμόμαστε που χανόσουν και εμφανιζόσουν τα μεσάνυχτα ή τα ξημερώματα…

Θυμόμαστε που καθάριζες μόνη σου τους ξηρούς καρπούς από τη φλούδα και μετά τους έτρωγες…

Θυμόμαστε που μας αγαπούσες…

Θυμόμαστε που πέρασες τόσα κι εσύ, και λέγαμε πως ήσουν εφτάψυχη…

Μέχρι που τελικά έφυγες για κάπου αλλού, μακριά, αφήνοντας σε εμάς την απουσία σου…

Θυμόμαστε και θα θυμόμαστε πολλά, γιατί απλά μας λείπεις ήδη…

Καλό ταξίδι ΖΟΥΖΟΥΝΑ…

Καλό ταξίδι ΖΟΥΖΟΥΝΑΚΙ…

(5/7/1996 – 8/11/2009)

Το πιο πάνω είναι απόσπασμα από το βιβλίο ΠΛΑΤΩΝΙΚΟ ΤΑΞΙΔΙ.