Τελικά, σημασία δεν έχει μόνο ο προορισμός, αλλά με ποιον διανύεις τη διαδρομή. Η ζωή είναι γεμάτη διαδρομές: φυσικές, πνευματικές, συναισθηματικές. Αλλού έχει απότομες στροφές και αλλού ομαλά μονοπάτια. Ποτέ δεν ξέρουμε ακριβώς που θα φτάσουμε ή σε τι κατάσταση, αλλά το πως πορευόμαστε είναι πάντα δική μας επιλογή.
Το ίδιο ισχύει και για τους ανθρώπους. Κάποιοι μένουν “για πάντα”, άλλοι έρχονται και φεύγουν: ίσως σε μία μέρα, σε λίγους μήνες ή μετά από χρόνια. Άλλοτε το ξέρουν εξαρχής, άλλοτε το καταλαβαίνουν στην πορεία. Το ίδιο κι εμείς, ακολουθούμε μια διαδρομή από την οποία μπορεί να φύγουμε οποιαδήποτε στιγμή.
Πρέπει όλοι να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας. Οι άνθρωποι αλλάζουν, ερωτεύονται, αποχωρούν, βρίσκουν νέους δρόμους. Το σημαντικό είναι να το παραδέχονται έγκαιρα, να έχουν το θάρρος της αλήθειας, ώστε να αφήνουν πίσω τους σεβασμό και όχι σκιές. Όπως και εμείς, μπορεί να αλλάξουμε προορισμό και να συνεχίσουμε με την ίδια παρέα ή να χαράξουμε μια εντελώς νέα διαδρομή. Όλα αφήνουν ένα αποτύπωμα: οι επιλογές, οι προσπάθειες, οι αποφάσεις.
Λάθη γίνονται και θα γίνονται συνέχεια, μικρά ή μεγάλα. Είναι κομμάτι της διαδρομής, όπως μια λανθασμένη στροφή που μας οδηγεί σε κάτι αναπάντεχο. Ανεξάρτητα από αυτά, όταν έρθει η ώρα του απολογισμού, θα πρέπει να μπορούμε να κοιτάξουμε πίσω χωρίς τύψεις για όσα ήμασταν και όσα πράξαμε, με ήσυχη συνείδηση γενικά. Γιατί αυτό είναι που θα χαράξει μέσα μας και θα προσδιορίζει ως ταυτότητα “για πάντα”.
Κάποιοι επαναλαμβάνουν μοτίβα που θα τους καταδιώκουν. Θα απιστήσουν, όχι απαραίτητα ή μόνο ερωτικά αλλά και την ίδια τους τη ζωή, θα προδώσουν τον εαυτό τους. Οι επιλογές καθορίζουν τη μοίρα αλλά και το βιογραφικό που δεν αλλάζει. Στίγμα.
Ο επόμενος δρόμος μπορεί να είναι καλύτερος ή χειρότερος, πιο γρήγορος ή πιο αργός. Λύτρωση ή καταστροφή. Θα έχουν μείνει όμως από όλους τους προηγούμενους δρόμους, οι μυρωδιές, οι εμπειρίες, κι εκείνη η φωτογραφία που έβγαλες βιαστικά “για να την έχεις”.
Να είστε ευγνώμων εάν σε κάποιους μείνουν ως ανάμνηση οι αντιδράσεις σας απέναντι σε μεγαλύτερα λάθη τους ή αποτελέσουν δικαιολογία για να νιώσουν σιγουριά πριν το επόμενο βήμα. Αυτό θα σημαίνει πως ο εγωισμός υπερνίκησε της λογικής, και τα συναισθήματα σπάνια επιβιώνουν σε τέτοιες συνθήκες.
Και να σέβεστε τις αποφάσεις των άλλων. Ακόμη κι αν πρέπει να αφαιρέσετε από τη ζωή σας όσα σημάδια και όσες αφορμές θα σας θυμίζουν αυτές τους τις αποφάσεις ή σκοπό έχουν να σας βαραίνουν όταν οι πληγές είναι ακόμη ανοιχτές. Κι ας το ερμηνεύσουν όπως θέλουν ή ας το παρεξηγήσουν, σημασία έχει η γαλήνη μέσα σας. Είτε από άμυνα είτε από οτιδήποτε άλλο, σεβασμός είναι και η προστασία της δικής σας ηρεμίας. Η ευγένεια εκεί είναι που αντικατοπτρίζεται, στον τρόπο που ο καθένας αντιδρά.
Η αγάπη πάντως ποτέ δεν ξεχνιέται όταν είναι αληθινή. Έρχεται σαν γρατσουνιά σε περίεργες στιγμές, στις πιο τυχαίες και ξαφνικές. Νοητά, κρατάει τους ανθρώπους μαζί στη ζωή έστω κι αν η φύση τους έχει σε απόσταση.
Ο άνθρωπος πάντα ψάχνει κάτι καλύτερο, νομίζοντας πως υπάρχει το απόλυτο. Αν υπάρχει τέτοια πιθανότητα, το ευχόμαστε σε όλους. Αν εγώ δεν μπορώ να δώσω αγάπη για διάφορους λόγους, δεν πρέπει να πιστεύω ότι κανείς δεν μπορεί να μου τη δώσει. Είναι εσωτερικό ζήτημα, μια ασταμάτητη μάχη. Όχι μηδενισμός.
Σε κάθε νέο ξεκίνημα, όλα μοιάζουν ρόδινα και ιδανικά. Σαν να φοράς ροζ γυαλιά με τα οποία αγνοείς προβλήματα, κριτήρια, δικά σου όρια και κανόνες. Είναι σαν τον μήνα του μέλιτος, πριν σε πλακώσει η πραγματικότητα όταν βγάλεις αυτά τα γυαλιά. Να βρεις τον άνθρωπο με τον οποίο θα θέλεις να “βαρεθείς” μαζί του την ρουτίνα. Να μην φεύγεις από μια σχέση εξαιτίας του εγωισμού, αλλά ούτε και να μένεις σε μια σχέση από εγωισμό*. Η συντροφικότητα είναι μια μόνιμη κατάσταση, δεν είναι προσωρινή μόνο τις στιγμές που βολεύει ή όταν έχουμε όρεξη και μετά να αντικατασταθεί στη βαρεμάρα.
Ακόμη κι αν αγάπησες κάποιον που δεν αγαπούσε τον εαυτό του, μέσα στα όρια που μπορούσες. Κάποιον που πίστευε πως κανείς δεν θα τον αγαπήσει ποτέ. Εσύ το τόλμησες με κάθε τίμημα. Αν έχουν μυαλό, θα το καταλάβουν μετά από χρόνια. Εκτός αν το πείσμα παντρευτεί τον εγωισμό τους και φέρει στο τέλος την πρόωρη αυτοκτονία μιας ευτυχίας που δεν μπόρεσε να έρθει. Αν έχουν εγωισμό, θα το υποβαθμίσουν και στα μάτια των άλλων. Πιστεύουν πως όλοι παίζουν παιχνίδια μαζί τους, διότι παίζουν οι ίδιοι με τους ανθρώπους και αρνούνται να αφεθούν σε απλά συναισθήματα. Δεν πιστεύουν ότι υπάρχει κάτι τέτοιο, όσο και εάν λένε ότι το θέλουν ή το ψάχνουν.
Ο Θεός να τους έχει καλά, όπου κι αν βρίσκονται. Να τους δίνει όποια αγάπη υπολογίζουν. Κι όπως κάποτε άκουσα τη φράση, «αν μπόρεσες να αγαπήσεις το λάθος άτομο, σκέψου πόσο μπορείς το σωστό». Ό,τι (ξε)φεύγει να το αφήνεις, κι ό,τι έρχεται να το κρατάς…
*Υ.Γ.: Ευχαριστώ Μαρίνα!
