ΤΗ ΜΟΝΑΞΙΑ ΜΗΝ ΑΓΝΟΑΣ

Ο κόσμος αυτός ο θλιβερός
ειρήνη, αγάπη και μεράκι
τι ανέμελο παιδάκι
στης παντομίμας τον ρυθμό τον μαγικό
Ζούμε, υπάρχουμε
Μιλάμε, γελούν
Τα σύννεφα κρυφοκοιτούν
Η ζωή ξαγρυπνά, με ξυπνά
Κάπου εκεί στα ξαφνικά
Σε δείχνει, με δείχνει
Κάποιος στέκεται και κρίνει, ασ’ τον να πίνει
Μου έμαθε το φαγητό, τι άχαρο κι αυτό
Η δυστυχία, η πικρία, για άλλους η λατρεία
Εσύ όμως ξεχώρισες, ήσουν η αγάπη
Που πληγώνει
Και των ματιών τη ζωντάνια θολώνει
Η αναπνοή μου, δική σου
Το σώμα, το μυαλό, όλα μαζί σου
Στο τέλος της παρωδίας
Να και η τραγωδία
Ένας αναπάντεχος χωρισμός, απτόητος λογαριασμός
Που κλείνει, έκλεισε
Μοναξιά το λένε κάποιοι
Φίλε σου χρωστάω, όχι δεν παρακαλάω
Συντρίμια, συντρίμια, συντρίμια
Παντού πετάγεται η γύμνια
Τη μοναξιά μην αγνοάς
Που της καρδιάς σου καημούς πολλούς κρατά
Ονειρέψου τον πόνο,
προσευχήσου για κόπο,
δείξε το θάρρος αυτό το μεγάλο.
Αν πληγώθηκες ή αν πονάς
Να ξέρεις δε φταις, να γελάς,
Έτυχε, αγάπησες, δεν ειν’ κακό πράγμα
Ζωγράφισε στον ουρανό, είναι ωραίο θαύμα
Στον πόνο σου όλο δόθηκες
Το φεγγάρι σώπασε, εσύ προδώθηκες,
Κυκλοφορεί το μέσα σου, νιώθει ένα σκουπίδι
Χάθηκε η παρτίδα, πάει το παιχνίδι

Ήλιε σε λατρεύω
Μαζί σου θα παλεύω, εντάξει;

 [img]