Καρδιά μου…
Συνηθίζεται σιγά σιγά η νέα πραγματικότητα; Καθώς οι μέρες περνούν, η ψυχή μας βρίσκει το θάρρος να αγκαλιάσει τη νέα πραγματικότητα. Εκεί που κάποτε υπήρχε φόβος και αντίσταση, τώρα αρχίζουν να ανθίζουν μικρές στιγμές αποδοχής. Οι αλλαγές που άλλοτε πονούσαν, γίνονται σταδιακά μια ανάσα γνώριμη, κομμάτι της ζωής μας. Νιώθεις τους παλμούς μέσα σου να βρίσκουν νέο ρυθμό, έστω και διστακτικά; Σκέφτομαι όσα ήθελα να σου πω αλλά δεν πρόλαβα… ή δεν τόλμησα. Πόσες φορές αυτές τις μέρες συνειδητοποίησες, έστω φευγαλέα, “αχα! Δεν τον σκέφτηκα σήμερα καθόλου” ή “πέρασαν τόσες ώρες χωρίς να τον φέρω στο μυαλό μου”; Αρχίζει να σου μοιάζει με κάτι νορμάλ, έτσι;
Σου λείπω; Μετάνιωσες; Πες μου πως περνάς…
Ήμουν το μεγαλύτερο εμπόδιο, έλεγες. Το εμπόδιο που δύσκολα ξεπερνιέται. Αν ήταν έτσι, τώρα θα έπρεπε να έχεις ήδη ξεπεράσει και όλα τα υπόλοιπα. Εκτός αν ποτέ δεν το ήθελες στ’ αλήθεια. Ή ίσως να περιμένεις ακόμα, να φύγουν μόνα τους, γιατί η πράξη συχνά πονά περισσότερο από την απόφαση, ή γιατί δεν μπορείς να κάνεις πράξη τις αποφάσεις σου. Μπορεί ακόμη και από μακριά, να μπόρεσα να σου δώσω τους λόγους και τη δύναμη να παλέψεις με τις υπόλοιπες δυσκολίες σου. Ίσως τώρα που πήρες φόρα, να έγινες ο τυφώνας που κάποτε ονειρευόμουν να γίνεις. Ένας άνεμος που δεν αφήνει τίποτα όρθιο. Ίσως μπορεί και όχι. Ή να είσαι ήδη σε έναν δρόμο που δεν βλέπω πια.
Με μισείς ή νιώθεις κάτι πολύ απαίσιο γιατί δεν είμαι πλέον αυτός που ερωτεύτηκες. Γιατί ξεπέρασα κάθε όριο για να αποδείξω τα πάντα, τα καλά και τα κακά, όσα αφορούν εμένα, εμάς ή άλλα. Ίσως σε πλήγωσα περισσότερες φορές από όσες σε προστάτευσα. Αλλά κάθε πληγή ήταν κομμάτι μιας αληθινής προσπάθειας, γεμάτης με συναισθήματα που δεν ήξεραν πώς να κρυφτούν. Και που τους έκανα λάθος διαχείριση τελικά. Κάθε στιγμή, κάθε επιλογή μου, ήταν γεμάτη από σιγουριά, γιατί σε σένα έβλεπα το μόνο πράγμα που άξιζε, το μόνο πράγμα που με ολοκλήρωνε. Έδωσα τόσα πολλά κομμάτια μου, αμέτρητες φορές, και ακόμα και όταν ένιωθα πως ήμουν χαμένος, η μόνη μου σκέψη ήταν να σου δώσω την ψυχή μου.
Ήθελα να κρατήσω μόνο για μένα κάτι που ποτέ δεν ανήκε σε μένα, κάτι τόσο πολύτιμο όσο η αγάπη σου. Δεν ήθελα να το κλέψω… απλώς ήθελα να το κάνω δικό μου, με τον τρόπο που μόνο οι καρδιές μας μπορούν να γίνουν. Δεν πέτυχε η εξίσωση που συνδυάζει ταυτόχρονα, ένα συναισθηματικό δέσιμο και μια προσωπική ελευθερία. Το ένα δεν μπορούσε να θυσιαστεί για το άλλο. Ίσως ένα βασικό κριτήριο των επιλογών σου να είναι οι περιπτώσεις με σίγουρη αποτυχία ή εμπόδια, κρατώντας το συναισθηματικό δέσιμο ως όριο. Έτσι αφαιρούνται οι προσδοκίες και εύκολα αλλάζουν όλα αν χρειαστεί.
Κι αν ήταν δύσκολο, όπως έλεγες, να βρεις κάποιον να δεχτεί την ιστορία σου, τον τόπο σου, τις ρίζες σου, είχες εμένα. Εγώ τα ένιωσα δικά μου, γιατί ήταν ένα κομμάτι από σένα. Πολλές μέλισσες σου υποσχέθηκαν πολλά και στο τέλος όπως είπες δεν τολμούσαν ή άλλαζαν διαδρομή. Εγώ σε βρήκα σε ένα απομακρυσμένο λουλούδι και δεν βαρέθηκα τη διαδρομή μέχρι να φτάσω, κάθε φορά. Και τώρα κοιτώ από μακριά. Τώρα που όλα όσα έδωσα μου επιστράφηκαν, αλλά χωρίς κάρτα αλλαγής. Τα κρατώ στα χέρια μου, βαριά σαν σιωπή, και σκέφτομαι πόσες φορές προσπάθησα να σε σώσω. Να σε τραβήξω έξω από καταστάσεις που δεν σου άξιζαν. Να φωνάξω την αλήθεια όταν όλοι γύρω σου ψιθύριζαν ψέματα.
Μα τώρα, χωρίς να μπορώ να κάνω κάτι, βλέπω από μακριά πως αυτές οι καταστάσεις δεν σταμάτησαν. Συνεχίζουν. Μόνο που εσύ επέλεξες να μείνεις. Μπλεγμένη σε ένα μοτίβο που μοιάζει με ιστό αράχνης. Όμως αυτή η αράχνη δεν είναι μόνο κάποιος άλλος. Είναι κι εκείνη η φωνή μέσα σου που λαχταρά οτιδήποτε υπόσχεται μια στιγμιαία, μεθυστική έξαψη, ξέροντας ότι είναι προσωρινή. Σου μίλησα. Σχεδόν σου φώναξα. Κάθε φορά που σε κορόιδευαν, ήμουν εκεί. Όμως δεν μετρούσες τα λόγια μου. Δεν με υπολόγιζες εάν αυτά που έλεγα δεν συμφωνούσαν με την παρόρμηση σου.
Τώρα το βλέπω καθαρά. Δεν μπορείς να σώζεις ανθρώπους που δεν θέλουν να σωθούν. Κοιτώ από μακριά, όχι από αδιαφορία αλλά από αγάπη και εξαιτίας της απόστασης σου. Γιατί όταν κάποιος μάθει να ακούει τον εαυτό του, τότε ίσως αρχίσει να ακούει κι εμένα.
Γιατί να μη μπορώ εγώ να την κερδίσω… Ξεριζώνω την καρδιά μου για να τη φέρω πίσω…Μα δεν τα καταφέρνω πάλι εσύ μου την κλέβεις…Τη μικρή μου νεράιδα από τα χέρια μου παίρνεις!
Ανήκεις εκεί όπου η καρδιά σου σε οδηγεί να μοιραστείς την πρώτη φωτογραφία μετά το κομμωτήριο, αναζητώντας τον σίγουρο θαυμασμό. Εκεί όπου μπορείς να αποκαλύψεις μια τυχαία σκέψη ή στιγμή στα ξαφνικά γνωρίζοντας ότι θα λάβεις την ανταπόκριση που τόσο επιθυμείς. Εκεί όπου η ψυχή βρίσκει το καταφύγιο που αναζητά. Εκεί ανήκεις, εκεί όπου μοιράζεσαι έστω κάτι. Όπως ήμασταν εμείς.
Πίστεψες σε λάθος φωνές, ψεύτικες χαρές και προσωρινά χάδια, για να χάσεις μια σάρκα που είχες αποκλειστικά στα χέρια σου. Ήσουν πρόθυμη να θυσιάσεις μια αγκαλιά που σε κρατούσε ολόκληρη, για στιγμές που σε άφηναν μετά μισή. Είχες στα χέρια σου μια σάρκα που σου παραδόθηκε ολοκληρωτικά, ένα σώμα που εγώ έβλεπα γεμάτο με ατέλειες, όμως στα δικά σου μάτια έμοιαζε αψεγάδιαστο. Κι όμως, την άφησες να γλιστρήσει μακριά.
Επιτέλους τώρα ηρέμησες, γλίτωσες σωστά; Ή τουλάχιστον έτσι λες στον εαυτό σου. Ξέφυγες όπως κάθε φορά που έψαχνες διέξοδο. Και πάντα φρόντιζες να αφήνεις πίσω ένα μικρό δώρο, κάτι όμορφο που να μετριάζει το κενό σου. Μια συγγνώμη, ένα λουλούδι, μια νύχτα που έμενε αξέχαστη. Είχες έναν τρόπο να γλυκαίνεις κάθε σου “έξοδο”. Έφευγες πάντα όταν η αλήθεια σε έπνιγε, όταν δεν μπορούσες να είσαι αληθινή μαζί μου. Ή όταν χρειαζόσουν χρόνο όπως και τώρα για να ξεχαστούν τα ίχνη των πράξεων μας, αντί να βρεις το θάρρος να λύσουμε όσα μας έκαιγαν. Ξέφυγες από μελλοντικά μου παράπονα, γιατί ήξερες ότι θα έχω λόγο για μουρμούρα, και δεν θα το μπορούσες. Κάποτε την έβρισκες χαριτωμένη όταν ήθελες γιατί την προσπερνούσες και κάποτε ενοχλητική γιατί δεν ήθελες να ασχοληθείς σβήνοντας τις αφορμές.
Κι υπήρχαν εκείνες οι φορές που ήξερες ότι τα ήξερα. Ότι τα λόγια σου δεν ήταν παρά ψέματα τυλιγμένα όμορφα, σαν δώρα που κανείς δεν θέλει πραγματικά να ανοίξει. Αλλά δεν σε σταματούσε αυτό από το να τα λες. Κι έτσι έφτασες εδώ ξανά. Να ζητάς με έμμεσο τρόπο την απουσία μου. Γιατί την αξιολόγησες πάλι ως πιο βολική από την παρουσία μου. Ίσως επειδή η αλήθεια που κουβαλάω πάντα θα σε βαραίνει περισσότερο από τα ψέματα που σου ψιθυρίζουν οι άλλοι. Μπορεί και να έχεις δίκιο. Ποιος θα ήθελε να είναι κοντά σε μια άρρωστη προσωπικότητα; Ένα καρκίνωμα που η μόνη σχέση που αξίζει να έχεις κανείς, είναι μόνο όταν το αφαιρεί; Αυτό είμαι, το εμμονικό κακό.
Η σχέση με τους άλλους φαίνεται ακόμη και σήμερα. Τώρα. Αυτή τη στιγμή. Από την άνεση, την οικειότητα, τα δικαιώματα που νιώθουν να σε υπολογίζουν και να ξέρουν για εσένα. Δηλαδή έχουν το πιο πολύτιμο πράγμα που σου είπα πρώτο πρώτο ότι θέλω: το χρόνο σου. Και ξέρεις από πού φαίνεται; Από το κενό που δεν άφησες να νιώσεις όταν τελείωσε με εμάς. Όταν δεν θέλησες να αντιμετωπίσεις τον εαυτό σου και τον θόρυβο που κάνουν οι επιλογές. Προτίμησες να το καλύψεις στο χρόνο. Σε φαντάζομαι χαρούμενη, με όλα τα σενάρια, γιατί έτσι με έμαθες αλλά δεν πειράζει.
Να μου δώσεις λίγο χρόνο σου ζητώ, Να ξεγράψω τον παλιό μου εαυτό, Κάποια πράγματα με κάνουν νευρικό, Άλλα λέω κι άλλα θέλω να σου πω, Θέλω να σε δω, Τώρα να σε δω
Πίστευα πως όλα τα μέρη που μου έδειχνες ότι ήθελες να πάμε, θα το προσπαθούσες να συμβεί. Και όλα τα φαγητά που ανακάλυπτες και σου έκαναν τα σάλια να τρέχουν, ότι θα παίρναμε μαζί την πρώτη τους γεύση. Η επόμενη σου βόλτα στα χιόνια ή στη φύση θα είναι δίπλα σε μια άλλη καρδιά και ψυχή, ξένη από εμένα. Κι εγώ δεν θα είμαι εκεί να σου κρατώ το χέρι. Όπως δεν ήμουν και σε εκείνα τα σκοτάδια που διάλεξες χωρίς εμένα ή τις πιο πρόσφατες σου εξορμήσεις χωριστά. Γιατί μακριά μου όλα μοιάζουν πιο ελεύθερα, πιο αδέσμευτα άρα πιο όμορφα. Χωρίς όνειρα να σε βαραίνουν. Χωρίς τις αλυσίδες της δικής μου αγάπης, που ίσως ποτέ δεν κατάλαβες πως την εννοούσα. Μπορεί να σας βρήκε το ξημέρωμα για πρώτη φορά μαζί, ή παρέα στις αγαπημένες σου βόλτες με το αυτοκίνητο.
Δανείζεσαι κορμιά, αγκαλιές και φιλιά. Τα παίρνεις για λίγο και τα επιστρέφεις, σαν να μην άφησαν ποτέ σημάδι πάνω σου. Μα κάθε φορά που τελειώνεις και επιστρέφεις, κανείς δεν σε περιμένει πίσω. Κανένα σπίτι δεν έχει το φως του αναμμένο για σένα. Κανείς δεν μένει ξάγρυπνος, όπως έμενα εγώ μέχρι να κοιμηθούμε αγκαλιά, με το ένα σου χέρι από πάνω μου και το πόδι σου ανάμεσα στα δικά μου. Όπως έκανες το χώρο μου δικό σου.
Ένιωθα συχνά δεύτερος. Ακόμη κι όταν δεν το ήξερα. Σου ζήτησα την κορυφή του βουνού. Όχι για μένα, αλλά για να δεις την ομορφιά που μπορούσαμε να φτιάξουμε μαζί. Μα εσύ διάλεξες τη σκάλα. Να ανεβοκατεβαίνεις μαζί με όλους, χωρίς ποτέ να φτάνεις πουθενά. Και κάθε φορά που σκαρφάλωνες κρυφά σε γέφυρες που γκρεμίζονταν, εγώ ήμουν εκεί. Περίμενα να σε πιάσω πριν πέσεις ξανά στο μηδέν ελπίζοντας ακόμη και στο μηδέν να μείνουμε για μια φορά μαζί.
Καρδιά μου… Αφήνω αυτό για το άγνωστο ταξίδι που περιμένει πλέον τον καθένα. Η καλύτερη εμπειρία μαζί σου; Η οικειότητα μας. Το καλύτερο ταξίδι μας μαζί; Η καθημερινότητα. Και τι δεν θα έδινα όλα να ήταν αλλιώς αύριο. Είτε όλα αυτά να ήταν ψέμα, είτε εγώ σε μία άλλη ζωή. Ποτέ δεν ξέρουμε πότε θα έρθει η άλλη ζωή. Ξέρεις ότι όλα ήταν εξαρτημένα από τη θέληση σου.
Γιατί εμείς οι δυο μπορούμε τα ακατόρθωτα, Γιατί εμείς οι δυο αντέξαμε πολλά, Μη λυγίσεις τώρα και γίνουνε χειρότερα, Δωσ’ μου δύναμη να βγούμε στη στεριά
Το πιο δύσκολο κομμάτι είναι να αρνηθείς τα συναισθήματά σου και αυτό που νιώθεις αβίαστα, να πεις στον εαυτό σου να τα βάλει σε μια γωνιά και να τα αφήσει να σβήσουν. Να προσπαθήσεις να τα βγάλεις από την ψυχή σου, όχι γιατί θέλεις να τα εκφράσεις, αλλά για να μην υπάρχουν πια. Αν μπορούσα να σπάσω την καρδιά μου, να την αφήσω να ραγίσει για να μη με οδηγήσει ξανά σε μονοπάτια που δεν είναι φτιαγμένα για την ευαισθησία της. Και τι δεν θα έδινα να ήταν όλα όπως στην αρχή. Όπως τα φαντάστηκα, όπως τα έπλασα στο μυαλό μου, εκείνα τα όνειρα που τα έβαλα μέσα μας. Όπως όλα αυτά που με κατηγόρησες ότι ήθελα να σε κάνω κάποια άλλη, χωρίς να καταλάβω πως στην πραγματικότητα δεν ήθελες ποτέ ή δεν μας έβγαινε να ταιριάξουμε.
- Πες μου τι χρειάζεσαι και θα το κάνω.
- Θέλω τη βοήθεια σου σε αυτό.
- Την έχεις ήδη, χωρίς να εξαρτάται από προϋποθέσεις. Πώς νιώθεις; Πονάς; Σε πλήγωσε κάποιος;
- Έγινε το εξής…! Εσύ τι νομίζεις;
- Είμαι δίπλα σου, το ξέρεις. Και για κάθε τι άλλο, θα τρέξω πρώτος να μάθω.
- Σε νιώθω σαν το σπίτι μου, ξέρω ότι μαζί σου νιώθω ασφάλεια ό,τι και να γίνει.
- Χαίρομαι που το νιώθεις έτσι, είναι όπως ακριβώς ήθελα να με αισθάνεσαι στη ζωή σου. Θέλω όμως κι εγώ κάτι από εσένα, κάτι μικρό και εύκολο.
- Εξαρτάται.
- Θέλω να προστατεύεις τα συναισθήματα μου με κάθε τρόπο. Και εμάς μαζί.
- Δεν μπορώ να νιώθω αυτή την πίεση.
- Μα νόμιζα ότι όπως είμαι για σένα ή όσα κάνω, είσαι κι εσύ για μένα, ότι ήμασταν…
- Όχι, δεν σου ζήτησα ποτέ ούτε σου είπα κάτι τέτοιο.
- Εντάξει, μάλλον εγώ φταίω…
Ίσως τα δικά μου “θέλω” και κριτήρια, να είναι άπιαστο όνειρο ή εξωπραγματικά. Ή σε λάθος προτεραιότητα. Αλλά η αγάπη δεν μπορεί να αναγκαστεί να γίνει κάτι που δεν είναι. Σε πολλά δύσκολα, ήσουν η ανάσα μου. Η αναπνοή μου. Δεν μου είπες όπως σου είπα εγώ αυτό το “στα έλεγα εγώ”, ως εγωιστής. Σε πολλά υπήρξαμε συμπαίκτες, απλώς ήρθαν οι φορές που μια ξένη διαιτησία μας χάλασε την ομάδα και χάσαμε το παιχνίδι.
Δε φοβήθηκα ούτε στιγμή, μη χάσω ό,τι έχω μα φοβήθηκα μη χάσω εσένα, δε φοβήθηκα ούτε στιγμή γιατί μπορώ να το παλέψω αν έχω πλάι μου εσένα…μόνο εσένα…
Να θυμάσαι πως με αγάπησες κάποτε. Αντί να βάλω μια “τελεία” εκεί που όλα τελείωσαν, εγώ ήθελα να μετατρέψω κάθε στιγμή σε μια τέλεια ιστορία. Να ήταν γεμάτη γλύκα, σαν κρέπα με μέλι και μπισκότο που σου αρέσει. Να ήμασταν κολλημένοι, όχι μόνο με λόγια, αλλά και με πράξεις. Να ξεπερνούσαμε μαζί κάθε καταστροφή, με την πίστη πως είμαστε ικανοί να τα καταφέρουμε, πως τίποτα δεν μπορεί να μας χωρίσει. Και να προκαλούσαμε άλλες καταστροφές, αυτές που θα μας έφερναν ακόμα πιο κοντά, ενώ οι γύρω μας δεν θα μπορούσαν ποτέ να καταλάβουν το πώς και το γιατί ήμασταν έτσι. Γιατί έτσι ήμασταν εμείς. Αυτοί που ξέραμε μόνο εμείς.
Υπάρχει πάντα ένα άγνωστο μέλλον που απλώνεται μπροστά μας, γεμάτο αβεβαιότητα και ελπίδες. Δεν χρειάζεται να περάσουν άλλοι δέκα άνθρωποι από τη ζωή σου για να καταλάβεις τι ήμουν για σένα. Δεν χρειάζεται να συμβιβαστείς με κάτι λιγότερο σαν εμένα, αν δεν βρεις αυτό που πραγματικά νιώθεις άνετα μαζί του να το έχεις πλήρως. Γιατί, αν το κάνεις, μια ζωή θα νιώθεις πως ήμουν ο συμβιβασμός σου. Ο συμβιβασμός, όπως κι αν τον δεις, είναι μια αίσθηση που πνίγει. Η σκιά μιας αγάπης που δεν έζησες πλήρως. Πώς μπορεί να ισορροπήσει το ότι μέχρι τώρα εσύ αγαπήθηκες περισσότερο κι εγώ λιγότερο από ό,τι αξίζαμε; Ποιος θα άλλαζε τη ζωή του για να είμαι σε αυτήν ή για να μην με χάσει; Διότι όπως είναι τα πράγματα, εμένα δεν με χωράει για κάτι άλλο πέρα από τα λίγα.
Μα όσο απομακρύνεται από τη φωτιά της αγάπης το οξυγόνο, τόσο μειώνεται, αποδυναμώνεται, και στο τέλος χάνεται οριστικά. Όταν σβήσει η φωτιά, δεν μπορείς να την ξαναανάψεις από το μηδέν, όσο και αν προσπαθήσεις. Το ίδιο συμβαίνει και με τα συναισθήματα. Όταν αρχίσουν να πεθαίνουν, όσο κι αν προσπαθήσεις να τα ξαναζωντανέψεις, ποτέ δεν είναι τα ίδια.
Ο άγγελός μου ο άνθρωπός μου ο θάνατος μου, εσύ. Κι όταν μου έστρεφες αργά το μαχαίριΚι όταν μου έπαιρνες γλυκά τη ζωή Πάλι μια λέξη μοναχά σου ‘χα πει «Σ’ αγαπάω»
Ξέρεις ότι έχεις συναισθήματα για τον άλλον όταν η καρδιά σου χτυπά πιο δυνατά με κάθε επόμενο τηλέφωνο, όταν η απουσία του σε τυλίγει με έναν πόνο που δεν φεύγει, όταν περιμένεις με λαχτάρα να ακούσεις τη φωνή του. Αν δεν υποφέρεις όταν δεν μιλάτε, αν δεν σε αγγίζει η απόσταση, αν δεν νιώθεις τον πόνο της απόλυτης σιωπής του, τότε δεν είχες ποτέ πραγματικά συναισθήματα για εκείνον ή δεν τα έχεις πλέον. Γιατί το σώμα πονάει στην απόσταση και δεν μπορείς να ικανοποιηθείς σε άλλα κρεβάτια, όσο κι αν προσπαθήσεις να γεμίσεις το κενό. Το μυαλό όπως και η καρδιά, δεν εντυπωσιάζεται με τίποτα αν δεν είναι το σωστό. Αν δεν είναι εκείνος.
Ίσως να μην σου λείπω εγώ, αλλά να σου λείπει μόνο το πως σε έκανα να νιώθεις. Εκείνο το συναίσθημα που σε έκανε να βλέπεις τα πράγματα διαφορετικά, που σου έδινε την αίσθηση ότι όλα είναι δυνατά. Ίσως να μην ήμουν εγώ το κλειδί, αλλά η δύναμη που δημιουργήθηκε μεταξύ μας. Να σου λείπει απλά η συναισθηματική ένταση που βίωσες μαζί μου. Η αίσθηση της ασφάλειας, της επιθυμίας, της μοναδικότητας που είχαμε, αυτή την αίσθηση που μοιραζόμασταν. Αυτό που πραγματικά σου λείπει να μην είμαι εγώ, αλλά η αίσθηση του να νιώθεις ζωντανός μέσα από την παρουσία κάποιου. Και αν είναι έτσι, τότε οποιοσδήποτε άλλος μπορεί να το κάνει με τον δικό του τρόπο, να καταφέρει να σε κάνει να νιώσεις το ίδιο. Και αυτό είναι που σε κάνει να αναζητάς και να προσπαθείς να το ξαναβρείς σε κάποιον άλλον.
Είσαι και πάντα θα είσαι κάποια που με έχει αγγίξει με έναν μοναδικό τρόπο. Ξέρω πως αυτή τη στιγμή τα πράγματα είναι δύσκολα και οι λέξεις φαίνονται αδύναμες μπροστά στη συναισθηματική απόσταση που νιώθεις. Δεν ξέρω τι κομμάτια αγάπης έμειναν μεταξύ μας, ούτε τι δρόμο θα βρουν πλέον. Να αγαπάς τον εαυτό σου, και να τον προσέχεις! Έστω κι έτσι, «εν μας φοούμαι…». Θα μου λείψουμε…
Μόνο όπως θα φεύγεις, Κάνε μου μια χάρη, Σβήσε αυτό τ’ αστέρι, Σβήσ’ το απ’ τον ουρανό μου, Σβήσε το φεγγάρι, Σβήσε μου τα μάτια, Σβήσε μου τις λέξεις, Να μη σε φωνάξω πίσω, Σβήσε το φεγγάρι, Σπάσ’ το σε κομμάτια, Να μη δω που φεύγεις, Να μη σε ξαναγαπήσω
