Η ΠΡΟΣΩΠΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΟΥ

Τείνουμε κατά πολύ να βάζουμε ταμπέλες σε ανθρώπους, όπως και τους ιδίους να τους βάζουμε σε κατηγορίες. Αυτό είναι κάπως αναπόφευκτο.  Γιατί μπορεί να ακούγεται αρνητικό, όμως παράλληλα είναι και θετικό αφού ο καθένας από εμάς ανήκει σε συγκεκριμένο χώρο. Πολιτικό, κοινωνικό, αθλητικό, επαγγελματικό ή οτιδήποτε άλλο. Σε αυτά τα περιθώρια περίπου κινούμαστε όταν αποφασίζουμε να χαρακτηρίσουμε άλλους ανθρώπους είτε τον ίδιο μας τον εαυτό.

Στη βάση αυτής της προσέγγισης, υπάρχει ένας σεβασμός που τις περισσότερες φορές δεν τον αντιλαμβανόμαστε κι έτσι ούτε είμαστε σε θέση να τον παραδεχτούμε. Μας επιβάλλεται η φυσικότητα των πραγμάτων χωρίς να μας αφήνει επιλογές στον τρόπο αντίληψης της πραγματικότητας. Παγώσαμε κάθε φορά που ακούγαμε τις φωνές του «Ταξίαρχου Θεοχάρη». Αρνηθήκαμε να ταυτιστούμε με τα τραγούδια της Βίκυς Μοσχολιού. Θεωρήσαμε ως «λαϊκό ατάλαντο» ηθοποιό τον Στάθη Ψάλτη. Τελευταίο παράδειγμα; Χαρακτηρίσαμε ως γρουσούζη ή ως  Δρακουμέλ τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, με αμέτρητα ανέκδοτα βγαλμένα από αυτά τα επίθετα.

Όποιες λέξεις κι αν χρησιμοποιήσει κανείς για να αποδώσει την εικόνα ενός προσώπου, όσο αυτό επαναλαμβάνεται, τόσο βαθύτερα κρύβεται ένας σεβασμός που ψάχνει την προσωποποίηση του για να αποδειχτεί. Κι όταν αυτό συμβεί τότε είναι που φτάνει και η επιβεβαίωση σαν ισχυρότερο τεκμήριο. Συνήθως σε ένα πολύ αργότερο στάδιο, όταν οι αποδέκτες δεν βρίσκονται πια στη ζωή, όμως δικαιώνονται χωρίς να το ξέρουν πλέον. Μόνο τότε θα παραδεχτούμε αυτό που δεν πιστεύαμε. Τον σεβασμό που εκφράζεται μέσα από πράξεις και βίους των ανθρώπων που μας εμπνέουν να τους εκτιμούμε.

[img]