Η ΦΛΟΓΑ ΔΙΠΛΑ ΜΟΥ

Με κοιτάζει… την κοιτάζω… αυτή ζωντανεύει και χορεύει στους παλμούς που δίνει ο άνεμος. Μοναχικός εγώ, της κάνω παρέα με το βλέμμα μου γεμίζοντας την αυτοπεποίθηση. Δεν την ζηλεύω κι ας μου κλέβει το οξυγόνο του δωματίου. Αφού το χρειάζεται όπως κι εγώ, τότε γιατί να είμαι εγωιστής; Όσο την φλερτάρω, αυτή τόσο τρελαίνεται. Την μία γίνεται μικρότερη και ντροπαλή, και την άλλη φουντώνει και με προκαλεί. Ο άνεμος έξω από το παράθυρο αγριεύει βλέποντας την να κερδίζει τις εντυπώσεις, και προσπαθεί κι αυτός με τη σειρά του να πάρει το λόγο και να υπερισχύσει σ’ αυτό το τρελό παραλήρημα κυριαρχίας.

Το απλανές βλέμμα μεθά από την ανεξάντλητη ενέργεια του φωτός που προσπαθεί δειλά δειλά να δώσει κι αυτό το παρόν του ανάμεσα στα σύννεφα ώστε να τονίσει την διαφορά της μέρας από τη νύχτα, και να σχεδιάσει στο έδαφος ευθύγραμμες ή και καμπύλες γραμμές, με τα πουλιά να τις ακολουθούν τυφλά σαν πιστοί αγγέλοι. Η ατμόσφαιρα πολλαπλασιάζεται, όσο αδύνατο κι αν φαίνεται αυτό. Η ατμόσφαιρα έξω και η ατμόσφαιρα μέσα. Αλλά και η ατμόσφαιρα κάπου πιο μέσα, μέσα στην μέσα ατμόσφαιρα, μέσα μου. Οι σκέψεις του «είναι» μου πνίγονται από μόνες τους στον ωκεανό της αμφισβήτησης. Θα βρώ όμως την άκρη στο τέλος όπως πάντα. Κι ας είναι να με σκλαβώνουν μέχρι τότε οι ανυπόμονες ελπίδες και οι ματωμένες από τον φόβο στιγμές…

Το πιο πάνω αποτελεί απόσπασμα από το βιβλίο «Πλατωνικό Ταξίδι»

[img]