05/05/2025, 5:55 πμ.
Πέντε λέξεις που δεν ειπώθηκαν. Πέντε σιωπές που φώναζαν δυνατότερα από κραυγές.
Πέμπτη μέρα του πέμπτου μήνα, να μετρώ τα αόρατα που άλλαξαν τα πάντα.
Το «πέντε» μοιάζει με χέρι. Ανοιχτό για να πιαστώ ή να δώσω. Ή σαν μούντζα στον εαυτό μου. Ό,τι με πλήγωσε ή με ενθάρρυνε, με έχτισε αλλιώς. Δεν έγινα αυτό που ήθελα, αλλά αυτό που άντεξα. Μέσα από κάθε «όχι» χωρίς ενοχή και κάθε «ναι» που δεν ζητά έγκριση.
«Πέντε» είναι η ημερομηνία που γεννήθηκα.
Πέντε νύχτες να απορώ “τι μου λείπει;”.
Πρόσωπα άφησαν σημάδι: χάδι ή μαχαιριά. Αποφάσεις άλλαξαν πορεία.
Πέντε λέξεις κράτησα: “Δεν είμαι πια ο ίδιος”.
Αυτό είναι το ζητούμενο. Να αλλάζεις αργά, αθόρυβα, αληθινά. Ίσως σήμερα γίνει η αρχή για τη δική σου πεντάδα.
Πέντε γραπτά μηνύματα που έμειναν στα πρόχειρα. Όχι γιατί δεν ήθελα, αλλά γιατί ήξερα.
Πέντε τα κιλά που έχασα αποκτώντας δύναμη. Άλλαξα το πως επενδύω την προσοχή μου. Μπορεί να είμαι πιο ελαφρύς, μα τα μαθήματα που κουβαλώ πιο βαριά από χρυσάφι. Ταξίδια, πριν και μετά, σε νέους τόπους αλλά και σε ανθρώπους-πυξίδες. Νίκες και ήττες, όλα είναι εντάξει. Και τα δύο ευπρόσδεκτα γιατί διδάσκουν.
Τιμώ το παρελθόν και τον καθένα ξεχωριστά όπως ποτέ άλλοτε και η καρδιά χτυπά δυνατότερα για το μέλλον. Υιοθέτησα άλλες συνήθειες. Ξεκλείδωσα κρυμμένα μονοπάτια μέσα μου. Έμαθα να υπεραναλύω λιγότερο αφού σταμάτησα να απαιτώ απαντήσεις. Κατάλαβα ότι η αγάπη και τα όνειρα δεν είναι γρίφοι να λυθούν. Είναι εμπειρίες μόνο για να τις νιώθεις.
Πέντε οι αισθήσεις.
Η αγάπη όταν σου επιστρέφει, δεν χτυπά πόρτες. Στέκεται και χαμογελά. Αν τύχει και τη δεις, μην την προσπεράσεις. Κάποιες αγάπες σε κάνουν να πιστέψεις πως άξιζες να αγαπηθείς και να μάθεις τη γεύση του “μαζί”. Σημασία έχει ότι υπήρξαν.
Μια ησυχία μέσα μου ψιθυρίζει κάθε τόσο “ευχαριστώ”. Κι ένα βλέμμα που λέει “έγινες αυτό που σου ευχήθηκα σιωπηλά”.
Πέντε δεύτερες ευκαιρίες σε μένα.
Πέντε λεπτά κρατάει το θάρρος.
Πέντε λόγοι, πέντε τρόποι.
Για «πέντε» μαζί.
