ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΑΝΕΡΓΙΑΣ

Γιορτάζω. Έχω επέτειο, πώς το λένε. Σαν αυτό το μήνα πέρσι, ξεκινούσα τη λευκή σταδιοδρομία μου με ουδέτερη θέση, τόσο ουδέτερη που ένα “ουδέν” κάλυπτε τα πάντα. Δεν καθόμουν σε ένα μέρος, είχα πολυάσχολη ρουτίνα. Ήμουν παντού σαν την ανακοίνωση στα παράθυρα και τις πόρτες που λέει “απαγορεύεται η εισόδος στους μη έχοντας εργασία”. Εμένα εννοούν.

Για δώδεκα ολόκληρους μήνες, για 365 ημέρες και όχι 366 το έπαιζα φίρμα, πουλούσα μούρη με ένα πούρο στα χείλη. Πουράκια Παπαδοπούλου. Αυτά μόνο μπορούσε να στηρίξει η τσέπη μου κι ας μην καπνίζω. Χαίρομαι που το έζησα όλο αυτό. Ήμουν μέσα στα πράγματα, ήμουν μέσα στη μόδα. Ήμουν η ίδια n επικαιρότητα. Θα ζήλευα εάν δεν ήμουν μέρος της κρίσης. Ήμουν η ίδια n κρίση.

Δεν ήμουν έξω από το χορό γι’ αυτό και μπορώ, γι’ αυτό και δικαιούμαι να λέω πολλά τραγούδια, όπως πολλοί άλλοι. Η εικόνα που συνοδεύει το κείμενο αυτό έχει πολλά νοήματα. Η ίδια η εποχή τονώνει την αδιαφορία. Όχι, ο Χειμώνας μια χαρά εποχή είναι. Η νοοτροπία και η στάση μας είναι που καθορίζουν το κλίμα. Η εμπειρία και n λογική είναι που διαμορφώνουν τη σοφία μας.

(Φωτο)