ΑΝ ΜΑΣ ΚΥΒΕΡΝΟΥΣΕ ΕΝΑ ΚΑΡΤΟΥΝ

Αυτό που κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει πλέον, είναι τις παιδικές συνήθειες οι οποίες φέρνουν μια νοσταλγία, αφού κουβαλούν πάνω τους εικόνες, μυρωδιές και ακούσματα αγνά. Τα καρτούν αντιπροσωπεύουν κάτι περισσότερο από απλά χρώματα και μουσικές. Μέσα από αυτά τα έμψυχα animation, δημιουργούνται εντυπώσεις για τους χαρακτήρες, προκαλείται η περιέργεια για τις ιδιότητες της φύσης όπως η βαρύτητα, ενώ με το ίδιο μέσο διαμορφώνεται η παιδική λογική πάνω στην οποία στηρίζεται η κατανόηση πολλών πραγμάτων. Παράδειγμα, ο κακός ποτέ δεν νικάει τον καλό. Ακούγεται σαν χριστιανικό μήνυμα της εκκλησίας αυτό.

Με τα τόσα αμέτρητα καρτούν που υπάρχουν, ανάμεσα τους και τα κλασικά που μεγάλωσαν πολλές γενιές όπως τα Τρία Γουρουνάκια ή την Σταχτοπούτα, πολλαπλασιάστηκαν και οι χαρακτήρες ή τα πρόσωπα που πρέπει να αντιμετωπίσουμε στην καθημερινότητα μας, είτε αυτά αποτελούν μεγάλο μέρος αυτής είτε όχι. Στην αρχή της γνωριμίας μας μαζί τους απλά χαζεύαμε. Μετά μεγάλωσαν αυτά, μεγαλώσαμε κι εμείς και η αντιμετώπιση τους είναι αλλιώτικη.
Αυτά τα ανθρωπόμορφα, τερατόμορφα, οτιδηποτόμορφα πλάσματα έχουν τη δύναμη τους, τις φοβίες τους και τα προβλήματα τους. Σαν τους ανθρώπους. Κι αφού μοιάζουμε, γιατί να μην έχουν το ρόλο μας; Να κάνουν όσα κάνουν στην πραγματική ζωή. Τα περισσότερα καρτούν έχουν μόνο θετικά. Μόνο τα θετικά τους θέλουμε να θυμόμαστε εξάλλου. Πως γίνεται ένα δημιούργημα του ανθρώπου, ο οποίος το φτιάχνει όπως θέλει ο ίδιος, να μην είναι τέλειο; Ναι καλά. Πόσα πράγματά έχουν γίνει λανθασμένα λόγω του ανθρώπου; Λάθη είμαστε, ανθρώπους κάνουμε.

Άν μπορούσαν λοιπόν τα καρτούν να ζήσουν στην πραγματική ζωή, τη δική μας, σκέψου να μπορούσαν να γίνουν βουλευτές, πρόεδροι, πρωθυπουργοί και όλα τα συναφή. Υπάρχει η πιθανότητα να ήταν και καλύτερα τα πράγματα ώστε αντί να χρωστάμε στην Τρόικα, να έπρεπε να ξεπληρώσουμε στον Σκρουτζ, αυτόν τον πάμπλουτο.

Αφού λοιπόν τα καρτούν έχουν περισσότερα καλά αντί κακά, σίγουρα θα θέλαμε για κυβερνήτη του πλανήτη τον Σούπερμαν, στη θέση του Ομπάμα δηλαδή για να αγαπά τους πάντες και να προσπαθεί να τους σώσει. Ξέρει γεωγραφία χωρίς να πρέπει να ξεκινά πολέμους για να μάθει που βρίσκεται η κάθε χώρα. Αυτή την εντύπωση έχω ώρες-ώρες για τον εκάστοτε Πλανητάρχη. Με τον Σπάιντερμαν επίσης, ίσως να είχαμε το κεφάλι μας ήσυχο.

Ο Μπαγκς Μπάνι από την άλλη θα ήταν καλός ως υπουργός παιδείας ώστε με την ταχύτητα που έχει και τις σκανδαλιές που κάνει, θα μπορούσε να κερδίσει πρωτιές σε πολλά αθλήματα ενώ για να πετύχει και τέτοιο, θα αναγκαζόταν να έρθει πιο κοντά και με τον απλό κόσμο.

Ο Μίκυ Μάους είναι ο κομψός της παρέας, αυτός που κάνει τα πάντα και χώνεται παντού γιατί δεν έχει δικό του χαρακτήρα που να τον κάνει ξεχωριστό, αν και έξυπνος. Έχει αλλά δεν είναι αρκετός για να ξεχωρίζει. Κυβερνητικός εκπρόσωπος είναι ότι πρέπει. Λίγο μπλα-μπλα και πολύ τίποτα.

Στα οικονομικά αξίζει να φανταστούμε τον Ντόναλντ Ντακ που θα κρύψει τους αριθμούς που θέλουμε να κρύψουμε στον προϋπολογισμό όταν δεν τα βγάζουμε πέρα. Να μην το μάθει ο ντεντέκτιβ Κλουζώ ή ο θείος του ο Σκρουτζ. Γουστάρω μόνο και μόνο τις εκφράσεις του όταν θυμώνει ή όταν δεν του βγαίνουν τα σχέδια.

Ο Ρόμπιν Χουντ δεν θα ήταν ακριβώς πολιτικός αλλά θα διοικούσε στο κοινωνικό παντοπωλείο της χώρας. Παίρνοντας από τους έχοντας θα έδινε στους μη έχοντας. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Από την καλή του την ψυχή. Ίδια ψυχή με τον Τουίτι και τον Τζέρι που γλιστρούν από κάθε πρόβλημα. Αν γίνονταν βουλευτές αυτοί ίσως να ψήφιζαν πιο λογικά από όσους έχουμε στα έδρανα σήμερα.

Γενικά τα καρτούν μας έχουν δείξει την καλή τους την πλευρά παρά τις διάφορες ιδιοτροπίες τους. Οι Powerpuff Girls ή τα Αρκουδάκια της Αγάπης θα ήταν οι επαναστάτες του τόπου. Μέχρι εκεί θα έφτανε ο ζήλος και η κακία.

Όλα αυτά φυσικά μέσα στη σφαίρα της φαντασίας. Μια φαντασία που καμιά φορά αν δεν την έχεις δεν μπορείς να πετύχεις τίποτα. Εξάλλου το κάθε τι που έχουμε γύρω μας, είναι το αποτέλεσμα της φαντασίας που είχε κάποιος. Ή της περιέργειας για να λέμε και του στραβού το δίκιο.