ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΤΙΚΑ ΓΙΑΤΙ ΝΟΜΙΖΑ

Αν γινόταν να καθορίζουμε το αποτέλεσμα, τότε δεν θα μιλούσαμε ποτέ για το “απρόσμενο”, το “ξαφνικό” ή την “έκπληξη”, όπως εκείνη τη στιγμή, εκείνης της πρώτης ημέρας που σε αντίκρισα και είπα μέσα μου πόσο διαφορετική θα είναι η ζωή μου πλέον. Τότε που γέμισα με αισιοδοξία πως μόνο θετικά πράγματα θα γίνονται από δω και πέρα, αφού είχα βάλει στόχο να αποτελέσεις την πηγή ανάσας μου. Δηλαδή της ύπαρξης μου.

Είχα βάλει στόχο να γίνεις ο σκοπός μου, κι αν κατακτούσα τον σκοπό μου σαν αθλητής σε αγώνες, τότε θα γινόσουν το βραβείο που σαν καλός μαθητής παραλαμβάνω για την καλή μου διαγωγή να σε συγκινήσω με την αλήθεια μου. Σε θεώρησα από την πρώτη ματιά ως την εκδρομή που θα κερδίσω εάν πιάσω καλούς βαθμούς. Έγινα καλύτερος μέσα μου γιατί ήθελα να εξαφανίσω κάθε πιθανό άσχημο μου στοιχείο πριν με γεμίσεις εντελώς εσύ. Όσες ώρες δεν σε έβλεπα, σε ένιωθα κοντά μου γιατί ζούσα την κάθε στιγμή μαζί σου.

Έστω στο μυαλό μου. Περπατούσα και σκεφτόμουν να είσαι δίπλα μου. Οδηγούσα και σε έβλεπα να είσαι συνοδηγός. Έβλεπα τηλεόραση και ένιωθα να χαλαρώνεις ξαπλωμένη στα πόδια μου μετά από μια κουραστική ημέρα, δίνοντας μου την ευκαιρία να απατώ την τηλεθέαση των καναλιών με ένα επίμονο βλέμμα στις γωνίες του προσώπου σου. Θέλω να απλώσω το χέρι και να χαϊδέψω τα χείλη σου πριν θελήσεις να μου δαγκώσεις τα δάχτυλα για πείραγμα. Τα φαντάζομαι όλα γιατί θέλω ακόμη να συμβούν.

Αλλά καμιά φορά η πραγματικότητα, αυτή που μας προσγειώνει από τη δική μας ουτοπία, είναι πιο βιαστική και πιο σίγουρη από αυτά που αφήνουμε εμείς να περιμένουν. Το βλέπω να έρχεται. Βασικά είναι σίγουρο, απλώς ακόμη να το δεχτώ ολοκληρωτικά. Δεν θα σε ξαναδώ. Τουλάχιστον όχι όταν το θέλω αλλά μόνο όταν τύχει. Εάν τύχει κιόλας. Γιατί οι επιλογές μας πλέον δεν συμβαδίζουν. Δεν θα κινούνται πλέον παράλληλα. Όταν το έμαθα παλάβωσα.

Λυπήθηκα. Απογοητεύτηκα. Λυπήθηκα ξανά. Απογοητεύτηκα γιατί νόμιζα. Νόμιζα πως είχαμε κάτι που δεν θα έσπαζε. Ένα δυνατό δέσιμο, μια σκέψη που ξεπερνούσε ακόμη και τη φυσική έλξη της βαρύτητας. Νόμιζα πως αυτό που δεν του δώσαμε όνομα, θα ερχόταν από μόνο του να ονομάσει εμάς τους δυο μαζί. Ίσως να μας έλεγε ζευγάρι. Ίσως να μας έλεγε και μακαρονάδα. Δεν έχει σημασία ποια θα ήταν η λέξη, φτάνει που το νόημα θα μας είχε αυτοκόλλητους.

Ένα νόημα που δεν του δώσαμε χρόνο να επικρατήσει. Ένα πάθος που δεν είχαμε το θάρρος να ζωντανέψουμε. Μια σχέση που δεν σκεφτήκαμε ακόμη. Πολλές σκέψεις που δεν ταυτίστηκαν με αυτό που έπρεπε να τις προκαλεί. Νόμιζα πως δεν είχαμε αρχίσει καν. Μάλλον δεν κατάλαβα πως κάποια πράγματα ξεκινάνε τελειωμένα κι αν είσαι τυχερός αλλάζουν στην πορεία. Αυτό που νόμιζα όμως δεν θα σταματήσω να το θυμάμαι, διότι στη ζωή αισθάνομαι τυχερός να διαισθάνομαι πράγματα και καταστάσεις περισσότερο από όσο μπορώ να το ελέγξω. Κι αφού ακόμη το νιώθω μέσα μου, μπορεί και να γίνει τελικά αυτό που νόμιζα…

[img]