ΤΟΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΚΑΙΡΟ…

…ποιόν καιρό; Αυτόν που χάθηκα και βρέθηκα;
Τον τελευταίο καιρό, πέρασαν πολλοί μήνες. Και μια ολόκληρη εποχή.
Είδα φίλους να γίνονται γνωστοί. Από δικό τους σφάλμα. Και δική μου θέληση.
Άκουσα τη φωνή της Έλενας μετά από χρόνια να με φωνάζει από μακριά. Αυτής που καθόταν δίπλα μου στην τάξη της κ. Όλγας.
Εκτονωθήκαμε σωματικά, συναισθηματικά και ψυχολογικά. Ας είναι καλά και οι εκλογές.
Γνωστοί όμως έγιναν και φίλοι.
Τον τελευταίο καιρό δεν έγραφα. Το γράψιμο το έγραψα κανονικότατα. Τώρα γράφω.
Ψάχνω να βρω αυτό που ίσως λείπει. Δεν έχω προσδιορίσει ακόμα ούτε σε ποιό κεφάλαιο ανήκει.
Στην πόλη κάποιοι χωρίζουν αυτή τη στιγμή.
Τον τελευταίο καιρό ξέρω άτομα που χώρισαν και δυο και τρεις φορές.
Αγάπη είναι τα καρναβάλια. Αγάπη δεν είναι όμως να βάζεις ψεύτικη μάσκα.
Ανακάλυψα την πιο σπουδαία θεωρία που κατά βάθος ξέρουμε όλοι αλλά προσπερνούμε: όση αγάπη δώσεις, τόση σου επιστρέφεται.
Ναι, έχω δώσει αγάπη.
Αγάπη που δεν εκτιμήθηκε. Και από αυτή την αγάπη που αγαπήθηκε.
Νομίζω και αγάπη που δεν περίμενα από το παρελθόν, πήρα.
Αλλά τον έρωτα τον ξέχασα. Επίτηδες.
Από την άλλη όμως,
Ο ενθουσιασμός μου, σε κάποιες περιπτώσεις, με ανάγκασε να παρεξηγήσω. Υπερεκτίμησα καταστάσεις που δεν το άξιζαν.
Το να ταιριάζεις με ανθρώπους δεν είναι σκόπιμο, αλλά τυχαίνει. Με αυτούς που θέλεις, δεν πετυχαίνει.
Μετρώντας τα καθημερινά μου βήματα, ολοκληρώνω τη σχέση μου με τη φύση όπου συνυπάρχουμε κι εμείς οι αδέσποτοι άνθρωποι.
Ανακαλύπτω έτσι και άγνωστους προορισμούς. Σαν αυτούς της καρδιάς. Αυτή που μας μπλέκει.
Και η σκέψη είναι ίδια με αυτή του λαχειοπώλη που θυμώνει όταν του ανακατώνουν τα λαχεία.
Όσο ο καιρός κάνει σκαμπανεβάσματα, τόσο ο χρόνος θα μετράει δίσεκτους. Δεν ξέρω τί λέω.
Υπάρχουν κι αυτοί που μου λείπουν. Είναι μακριά. Πιο πέρα από τη θάλασσα της Μεσογείου.
Σε μερικούς από αυτούς το όνομα, κατέβασα μερικά ποτηράκια κρασιού, έτσι στην υγειά τους.
Είτε για καλή τύχη, είτε για συμπαράσταση, είτε χωρίς ιδιαίτερο λόγο.
Απλούστατα για να πιω σαν αφορμή.
Πάντως, δεν ανησυχώ αν μεγαλώνοντας κάμω κοιλιά. Γιατί την έχω ήδη!
Ένα κινέζικο θα το τσάκιζα τώρα. Τι κι αν είναι πρωί, στην Κίνα θα κοιμηθούν όπου να ‘ναι.
Χμμ… Ποιά ύπαρξη να θέλει άραγε την επόμενη μου αγκαλιά;
Εσύ γιατί διαβάζεις τις σκέψεις μου τώρα; Ναι, σε ποιόν άλλο να μιλούσα;
Είπα πριν πως ξέχασα τον έρωτα; Ντροπή μου. Βασικά τον πλήγωσα…
Φεύγω τώρα, γιατί πάγωσε ο πισινός μου εδώ που είμαι.
Γεια.

[img]