ΣΑΝ ΠΑΙΔΙΚΕΣ ΑΝΑΣΕΣ ΠΟΥ ΚΟΛΥΜΠΟΥΝ

Ολοκλήρωσα το πορτραίτο σου. Έβαλα όλη τη μαγεία της θέλησης μου και μαζί με τη φαντασία μου κατάφερα και έκανα τον ουρανό να χαμογελάει όταν ξυπνάς. Το ίδιο κι όταν σε κοιμίζει με τη χρυσόσκονη του. Τα φεγγάρια το βράδυ, όσα κι αν είναι, χαϊδεύουν τα καμώματα της νύχτας. Το δικό σου και το δικό μου φεγγάρι, μαζί φωτίζουν τις μοιρασμένες μας ψυχές. Αυτές που κονταροκτυπιούνται στο χρόνο για ένα αμοιβαίο αίσθημα και συναίσθημα.

Η τρέλα, σαν καρικατούρα, στολίζει τις έρημες πολιτείες του μυαλού. Δυο παιδικά χέρια αόρατα, μοιράζουν γεύσεις αισιοδοξίας. Τα ανθισμένα περβόλια μέσα μου, είναι ανθισμένα γιατί ήρθες εσύ με τόσο ξαφνικό και όμορφο τρόπο. Τί ταλέντο!!! Μπράβο σου. Είναι εκεί που ανάστησες ξεχασμένες ανάσες και τις οδήγησες σαν μάγος στους ωκεανούς του δικού σου Παραδείσου.

Η ζωή μου από ημερολόγιο έγινε δειγματολόγιο, έτοιμο να σου αποκαλύψει αμέτρητα συναισθήματα όποτε το ζητήσεις, και μάντεψε κάτι… και σε αμέτρητες ποσότητες. Τα χρώματα έγιναν ανάγκες, οι τόνοι έννοιες και οι σελίδες αυτοαποκαλούνται στιγμές, έτοιμες να γεμίσουν με το άρωμα της ύπαρξης σου. Το πείραμα της ζωής ένωσε κάτι από εσένα και κάτι από εμένα, έτσι για πλάκα, για την ώρα, για σένα, για μένα. Για αύριο όμως;

Φαίνεται ευχάριστο το ταξίδι μαζί σου. Και η ανάσα μου ακόμα πιο ευχάριστα θα κολυμπούσε να σου δώσει οξυγόνο όταν θα σ’ έπνιγαν τα προβλήματα της μολυσμένης από κακοήθεια ατμόσφαιρας. Κι εγώ ξοπίσω της γιατί έτσι. Θέλω.

Θέλω, σαν μικρό παιδί…

Το πιο πάνω αποτελεί απόσπασμα από το βιβλίο «Πλατωνικό Ταξίδι»

[img]