Η ΣΚΛΑΒΙΑ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ

Θυμάμαι πολύ καλά εκείνες τις φορές. Έφυγαν και αυτό πόνεσε! Ξαναήρθαν και πάλι πόνεσε. Δεν ήταν σταθερή η αξία τους. Ή μάλλον δεν ήταν ποτέ ικανοποιητική. Τι κι αν κάποτε ένιωθα μέσα μου γεμάτος, τι κι αν έφθασα αρκετές φορές στην απόλυτη ολοκλήρωση, στο ζενίθ τις υπέροχης συνύπαρξης καλαισθησίας και αισιοδοξίας. Ότι κι αν πίστευα τότε, ΑΚΟΜΑ το πιστεύω: η ευτυχία είναι σκλαβιά και δεν διαρκεί μέχρι το αύριο, δεν διαρκεί από το χθές που πέρασε και βούλιαξε τα καράβια του δικού μου πλούτου. Γιατί να πιστεύουμε στην ευτυχία, γιατί να υπηρετούμε την αισιοδοξία του εαυτού μας όταν το ίδιο μας το ΕΓΩ απαρνιέται την κάθε στιγμή ηδονής που προσφέρει η ζωή μέσα από τα μάτια αυτού που κατονομάζει “αρμονία”;

Έχω κάποιες όμορφες λέξεις που προσμένω να ακούω για να νιώθω ωραία, κάποιες ευχές που κρατάω για το μέλλον, για να νιώσω υπέροχα. Κάνω την προσευχή μου καθημερινά για να νιώθω ασφάλεια από το Θεό στο μέλλον. Γεύομαι τις υπέροχες γεύσεις των τροφών για να είμαι δυνατός αύριο και έτοιμος για κάθε απερίγραπτη πρόκληση που μπορεί να προκύψει μπροστά στα μάτια μου… αύριο! Όλα για το αύριο μα τίποτα για το σήμερα. Ούτε καν για το χθες. Ζούμε για το μεθαύριο που ακολουθεί το αύριο, πιστεύουμε πως οι άνθρωποι που βρίσκονται γύρω μας συμπεριφέρονται απέναντι μας όπως αυτοί θέλουν και κατά τύχη συμπίπτει οι πράξεις τους και τα λεγόμενα τους να είναι ταυτόσημα με αυτά που εμεις δημιουργήσαμε με τη σκέψη μας ως τα επιθυμητά για τη δολοφονία της δικής μας μελαγχολίας. Αντιθέτως όμως, η μελαγχολία έχει απλωθεί πάνω από το κάθε κύτταρο μας αλλά ακόμα κι αν το έχουμε καταλάβει, κανείς από εμάς δεν το πιστεύει.

Γνωρίζουμε ανθρώπους, γελάμε μαζί τους, μιλάμε και τραγουδάμε μαζί. Περνάει ο καιρός αλλά ποιός καιρός; Μόνο λίγες μέρες γνωριμίας κι εμείς απαιτούμε από αυτούς με τον δικό μας τρόπο να μας επιβεβαιώσουν την αποδοχή τους προς εμάς. Θέλουμε να ακούσουμε ένα “μ΄αρέσεις” για να νιώσουμε πως υπάρχουμε σ’ αυτόν τον κόσμο. Ένα “μ’ αρέσεις” που μπορεί να εννοεί μονάχα ένα χαμόγελο συμπόνοιας, όχι τίποτε άλλο. Δημιουργούμε αισθηματικές ή ερωτικές σχέσεις και πιέζουμε το άτομο δίπλα μας να εκφραστεί με ένα “σ’ αγαπώ” για να ενθουσιαστούμε εμείς και να μην νιώθει υποχρεωμένος αυτός ή αυτή. Δεν ζούμε, απλά επιβιώνουμε. Δεν αγαπάμε, απλά περιμένουμε να μας αγαπήσουν.

Αλλά η αγάπη δεν υποστηρίζεται από τους ανθώπους στο επίπεδο της ελεύθερης τρέλας που αυτή προϋποθέτει ως συστατικό αναζωογόνησης. Η αγάπη σήμερα δεν ευνοεί τους αισθηματίες. Είναι η δικαιολογία που καλύπτει τα τρομοκρατικά σχέδια των εκβιαστών της ψυχής, των ανθρώπων που δεν περιμένουν ούτε να αγαπηθούν, ούτε να αγαπήσουν αλλά μονάχα ελπίζουν να διεγείρουν την σεξουαλική τους ικανότητα για να γεμίσουν τις αυριανές τους αναμνήσεις και εμπειρίες για το ΕΓΩ τους. Και πάλι το ΑΥΡΙΟ αποτελεί την ουσία του σήμερα, δυστυχώς. Και αυτή η πράξη αποτελεί μέρος της ζωής και έχει τη δική της σημασία και ουσία. Αλλά όχι μόνο αυτή. Και η αγάπη είναι εμπειρία, και ο έρωτας και το χαμόγελο και μια ματιά. Όλα μια εμπειρία είναι, αν και τα τελευταία πολλές φορές ενθουσιάζουν και φέρνουν περισσότερη γοητεία απ’ ότι μονάχα η σεξουαλική δράση που αποτελεί μεν μια έντονη αισθηματική επιθυμία, αλλά δεν παύει να είναι ένα σαρκικό παιχνίδι πονηρής αθωότητας και κρυφού βιολογικά εγκλωβισμένου συναισθηματισμού.

Μπορεί όλο αυτό να αλλάξει; Μπορώ να έχω γύρω μου αυτά που θέλω χωρίς υποκρισίες και διλήμματα του παρελθόντος ή ανασφάλειες του μέλλοντος; Εγώ ξεχνώ το αύριο και σκέφτομαι το σήμερα, αλλά εσύ, ο οποιοσδήποτε κι αν είσαι είτε γνωστός είτε άγνωστος που είσαι ή θα ερθεις στη ζωή μου, μου θυμήζεις συνεχώς το αύριο. Ξέχνα το κι εσύ και πίστεψε με, θα χαρείς. Πέταξε λέξεις και πράξεις υποκρισίας και μην οριοθετείς τις αντοχές σου. Διώξε τα πρότυπα και κάθε μπαούλο που κρατά τις δικές σου ευχές ή κρυφές λέξεις που περιμένεις να ακούσεις απλά για το ΕΓΩ σου. Η ευτυχία, όπως είπα πριν, είναι σκλαβιά. Φυλακίζει την πραγματικότητα. Αν ο κόσμος δεν σε εμπνέει, τραγούδα με την τρέλα σου και αγάπα με τη σιωπή σου…