ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΕΙΝΑΙ ΑΦΡΟΔΙΣΙΑΚΕΣ

Οι εκλογές είναι ένα σημαντικό γεγονός για διάφορους λόγους. Κυρίως διότι ζωντανεύει από την αρχή η εντύπωση πως κάτι θα αλλάξει. Αυτό όμως την ίδια ώρα είναι κάτι σχετικό. Αν μέσα σε μια θητεία πούμε πως δίνονται και καλά και κακά πράγματα, τότε δεν θα βρίσκουμε τις διαφορές ανάμεσα σε θητείες. Αν το πάμε κατά συγκεκριμένων κριτηρίων, τομέων κτλ τότε ίσως κάτι βρούμε. Το ιδιαίτερο όμως γεγονός είναι πως εδώ και μια δεκαετία, από το 2004, στην Ελλάδα δεν έχει ολοκληρώσει σωστή θητεία καμία κυβέρνηση. Αποτέλεσμα είναι να έχουν γίνει πέντε εκλογικές διαδικασίες αντί δύο που θα ήταν το κανονικό.

Πρώτο κρατούμενο.

Εγώ λέω να βάλουμε από τώρα στοίχημα εάν η νέα κυβέρνηση θα καταφέρει ολόκληρη θητεία ή όχι. Οι εκλογές μου θυμίζουν τις αποφάσεις που κάνουμε την πρωτοχρονιά και την επόμενη μέρα στα ίδια σκατά γυρίζουμε. Είναι στιγμές γεμάτες αισιοδοξία που σε συντομότερο διάστημα από αυτό που υπολογίζουμε, τα πάντα επιστρέφουν στα κανονικά για τη λογική μας επίπεδα. Πιο κλισέ φράση από το “αυτές είναι οι σημαντικότερες εκλογές της μεταπολίτευσης” δεν υπάρχει. Εχει ακουστεί αμέτρητες φορές.

Δεύτερο κρατούμενο.

Σπουδαία γεγονότα αποτελούν πάντα αυτά που ακολουθούν των πρώτων αποτελεσμάτων, ή ακόμη και των exit polls. Οι συζητήσεις, οι δικαιολογίες, οι ευθύνες, τα ευτράπελα. Η ύπαρξη της Σταματίνας Τσιμτσιλή και του Πέτρου Κωστόπουλου σε τηλεοπτικά πάνελ, είναι ένα ευτράπελο για παράδειγμα. Δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί ως κάτι σοβαρότερο. Δεν ξέρω εάν τα πολιτικά επιχειρήματα της χώρας ξεκινούν από το επίπεδο Κωστόπουλου και φθάνουν αυτό της Τσιμτσιλή ή το αντίστροφο.

Τρίτο κρατούμενο.

Εκλογική διαδικασία χωρίς Παπαρήγα δεν λέει! Αυτό νομίζω φάνηκε αρκετά στις φετινές εκλογές (άραγε δεν θα έχουμε άλλες;). Το ΚΚΕ είναι ένα κόμμα που τους έχει όλους γραμμένους, την ίδια ώρα το έχουν όλοι γραμμένο, αλλά εκεί είναι πάντα με σταθερά ποσοστά.

Τέταρτο κρατούμενο.

Η εκλογή του Αλέξη Τσίπρα ως πρωθυπουργό, σηματοδοτεί ένα ιστορικό γεγονός για την Ελλάδα αφού είναι η πρώτη φορά που το τιμόνι της θα το κρατάει μη δεξιός ή μη σοσιαλιστής οδηγός. Αυτή είναι μια αλλαγή. Η μεγαλύτερη μερίδα του κόσμου έχει εναποθέσει στο πρόσωπο του την ελπίδα, πού ήταν και το βασικό σύνθημα της εκστρατείας του. Στην πραγματικότητα, κουβαλάει πάνω του την απειρία. Το άλλο ενδιαφέρον είναι ο τρόπος που θα κάνει χρήση το “θράσος” ή τον “τσαμπουκά” της νεαρής του ηλικίας, της νεαρότερης συγκριτικά με τη συνηθισμένη γκάμα πολιτικών. Οι ευκαιρίες είναι για να δίνονται στην τελική. Κι αν ισχύει και στην πολιτική όσο στα χαρτιά… η τύχη του πρωτάρη; Το πλεονέκτημα του ωστόσο, είναι πως έχει να πατήσει πάνω σε σκληρές αποφάσεις των προηγούμενων του, οπότε ακόμη και το λιγότερο καλό να κάνει, θα φανεί σαν μεγάλο θετικό. Γιατί πατάει στις πλάτες τους. Μέχρι τότε ο Σαμαράς θα πνίγει τον πόνο του στην πρώην αγαπημένη του, τη Βίσση, και η Ντόρα Μπακογιάννη θα κερνάει “σσσιοκολατάκια” όσο βλέπει μια μεγάλη καρέκλα να της γνέφει με νόημα.

Πέμπτο κρατούμενο.

Οι εκλογές είναι από μόνες τους ένα αφροδισιακό. Γιατί φουντώνει τις εντάσεις πολύ πριν γίνουν, αλλά και πάρα πολύ μετά που θα γίνουν. Και τα κόμματα δεν φοβούνται τη νίκη ενός συγκεκριμένου. Φοβούνται μήπως καταφέρει να κάνει αυτά που λέει. Με μία διαφορά: στο τέλος όλοι θυμούνται το αποτέλεσμα παρά το ταξίδι, που αυτό έχει σημασία σε αντίθεση με την Ιθάκη.

[img]