ΣΑΝ ΒΓΕΙΣ ΣΤΟΝ ΠΗΓΑΙΜΟ ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΡΙΝΑ ΛΕΜΕΣΟΥ…

… να εύχεσαι να ‘ναι πολιτισμένος δρόμος, γεμάτος λογική, γεμάτος αισθητική…

Κανείς δε θα μπορούσε να απαξιώσει τα τόσα θετικά που δίνει η ανάπτυξη ενός χώρου, τις ευκαιρίες που πολλαπλασιάζονται σε πολλούς τομείς μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα. Από την φαντασία, την ιδέα, την ολοκλήρωση μέχρι την ασταμάτητη εμπορική εκμετάλλευση. Που δίνει και δουλειά και μεροκάματο. Αυτό το κομμάτι της πραγματικότητας είναι σεβαστό και αναντικατάστατο. Δεν το συζητώ. Υπάρχει όμως κι ένα “αλλά”.

Η Μαρίνα Λεμεσού είναι κάτι τέτοιο. Ένα “ναι μεν αλλά”, μια φιλόδοξη ιδέα που παραμένει εντυπωσιακή και μοντέρνα όμως στο αποτέλεσμα υπάρχει μια απόκλιση συμπεριφοράς. Ένα νέο concept με βλάχικη αντιμετώπιση. Ο χώρος είναι μια κυψέλη ανθρώπων. Που πάνε πέρα δώθε χωρίς να κουράζονται. Ή κουράζονται και δεν παραπονιούνται. Ή παραπονιούνται αθόρυβα. Είναι το ασυντόνιστο κομμάτι της πόλης αφού όλα κινούνται σε διαφορετικό τέμπο, ταχύτητα και κουλτούρα. Λάθος μου, η πλασματική κουλτούρα παραμένει η ίδια και την έχουμε μέσα μας. Γιατί πιανόμαστε από κάθε τι καινούριο και το τραβάμε στα όρια της μυθοπλασίας, αν αυτή έχει όρια.

Το καινούριο σε αυτή την υπόθεση είναι να τρως και να πίνεις “δίπλα στο κύμα”. Πραγματικά είναι κάτι το πρωτοπόρο για ένα νησί. (ειρωνικό!) Ασύλληπτη η όλη ιδέα. Μέχρι σήμερα νόμιζα πως η πόλη της Λεμεσού ήταν κτισμένη στα βουνά δίπλα από πεύκους και πίστες του σκι γι’ αυτό και η φράση με το κύμα παραπέμπει σε μια άλλη φάση. Μπορεί όμως σε ένα χώρο που αν και δύο βήματα απόσταση, είναι απομονωμένο, η υπενθύμιση του απλού στοιχείου της φύσης, της θάλασσας, να είναι αναγκαία. Από το πρώτο βήμα που θα κάνεις για να μπεις, νιώθεις ξένος. Γιατί απομονώνεσαι από το υπόλοιπο σύνολο. Είναι λες και μπαίνεις σε ένα θέατρο που η σκηνή είναι η θάλασσα που είναι το μόνο που βλέπεις, αφήνοντας πίσω σου κάθε τι άλλο. Κι αυτό το κάνουν τα κτίρια που σε πνίγουν από παντού και δεν έχουν την παραμικρή συγγένεια με την υπόλοιπη όλη πόλη που βρίσκεται 50 μέτρα πίσω. Το κάνουν και τα νεόπλουτα σκάφη και γιοτ που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή για να φαίνεται η πινακίδα που λέει ότι είναι προς πώληση. Ναι, αρκετά από αυτά δεν ανήκουν σε κάποιον. Είναι εκεί σαν βιτρίνα του ZARA που βλέπεις και αγοράζεις. Φυσικά σε άλλη τιμή από ένα φανελάκι, αλλά τι σημασία έχει αφού βοηθούν στο να μην φαίνεται άδειος ο χώρος και γεμίζουν το μάτι.

Πότε και πόσοι έχουν γεννηθεί ή έχουν μια εξοικείωση με πολυτελή σκάφη ώστε να νιώθουν οικεία με την ύπαρξη αυτών δίπλα τους ακριβώς; Πότε είχαμε στοιχεία του Μόντε Κάρλο στη ζωή μας, ώστε να συγκρινόμαστε με αυτό πλέον; Στέκεσαι και νιώθεις ξένος στην ίδια σου την πόλη, πραγματικά, σαν τουρίστας. Παντού, από τα κτίρια μέχρι τις συζητήσεις που ακούς, όλα σε ξεκουρδίζουν ως προσωπικότητα. Δεν μπορεί να με ταξιδέψει στις ρίζες μου όλο αυτό. Κυκλοφορείς και αισθάνεσαι ένα δέος ανασφάλειας γιατί ο οργανισμός σου αναγνωρίζει κάτι ασυνήθιστο τριγύρω. Όσο φιλόδοξη ιδέα κι αν είναι. Τί είναι εδώ;

Ξέχασα να αναφέρω το καλωσόρισμα στην είσοδο που δίνει μια άμαξα (ή μήπως δύο) με άσπρα άλογα που προσφέρονται για ρομαντικές βόλτες ανάμεσα στα αυτοκίνητα (!) που με το παραμικρό λάθος τους, κινδυνεύει η ζωή των τετράποδων. Τέτοια άμαξα μόνο στις Πλάτρες έχει θέση στα γραφικά δρομάκια του δάσους, όχι στη μέση του πουθενά μιας πόλης που το κάνει να φαίνεται καρακιτσαριό. Να εύχεσαι να ‘ναι πολιτισμένος δρόμος έγραψα στην αρχή. Ο δρόμος είναι, αφού όλοι είναι πάνω στα πεζοδρόμια. Αποφεύγοντας τα δύο ευρώ εισιτήριο στο πάρκινγκ ή τα €50 πρόστιμο εάν τύχει και χάσεις το εισιτήριο σου. Αυτό αναλογεί σε 4 ημέρες συνεχιζόμενης στάθμευσης. Πολύ ανθρώπινη προσέγγιση (ειρωνικό!) εκεί που όλα κυλούσαν ομαλά όσο η στάθμευση ήταν δωρεάν, αφού ο πολιτισμός για κάποιους ξεκινά από το “ωωω εν τέλεια η Μαρίνα” και φθάνει μέχρι το “δύο ευρώ για πάρκινγκ εν πολλά, ας το βάλω στο πεζοδρόμιο”. Ή στον ποδηλατόδρομο μιας και αυτός είναι περαστικός χωρίς να καταλήγει σε κάποιο σταθμό στάθμευσης των δικύκλων. Αν περάσεις για να μπεις στο εμπορικό μέρος με ένα ποδήλατο, ακόμη κι αν το κρατάς περπατητός για να το αφήσεις κάπου σε θέση που να έχει οπτική επαφή μαζί σου, θα βρεις έναν υπεύθυνο της ασφάλειας να σου δίνει οδηγίες προς άλλη κατεύθυνση. Άρα η έλευση εκεί με ποδήλατο είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας.

Για να μην τα ισοπεδώνουμε όλα, πρέπει να πούμε και την άλλη αλήθεια. Έχουν πετύχει το απετύχωτο, που θα έλεγε κι ο Σεφερλής. Εκεί που ήταν τελευταία επιλογή η έξοδος σε αλυσίδα fastfoodάδικου, τώρα αποτελεί σοβαρή πρόταση ώστε να τρώνε στο KFC με τακούνι. Σαν απλοί άνθρωποι που απέχουν από την ιδέα του αρχοντοχωριατισμού. Δεν είναι λίγο αυτό. (ειρωνικό!)

[img]